Evrenin bize armaðanýdýr sayýlar, hem kendimizi hem de onu anlayabilelim diye. Ama biz ne yaptýk? Yok etmeye çalýþtýk birbirimizi. Kategorize ederek yok etmeye çalýþtýk. Yaþýmýza, paramýza, boyumuza, kilomuza ve hatta sosyal medyada paylaþýmlarýmýzýn kaç beðeni aldýðýna göre sýnýflandýrdýk birbirimizi ve öyle sevdik. Yaþýmýza göre eðlendik, maaþýmýza göre giyindik ama kalbimize göre sevemedik… Belki denedik, ama çoðu zaman olmadý. Ýçinde yaþadýðýmýz evin büyüklüðü ile statü sahibi olmaya çalýþtýk, metrekare hesabý yaptýk. O evlerin içine yýðdýðýmýz eþyalarda konforu aradýk. Ama huzuru hiç hesaba katmadýk. Paylaþmanýn en büyük çarpan, bencilliðin en büyük bölen olduðunu bilemeden kurduk hep denklemlerimizi. Irkýmýz, dinimiz, doðduðumuz topraklar çizmeye çalýþtý hep kaderimizi. Yahudi paragözdür, Müslüman yobazdýr, Kýbrýslý tembeldir… Ne kolay deðil mi etiketlemek birbirimizi market raflarýndaki baharat çeþitleri gibi! Ne kolay deðil mi öðrenmenin zorluðundan korkup, genellemenin kolaylýðýna sýðýnmak! Dünyanýn tek güzel açlýðý ve zorluðuydu öðrenmek oysa… Deðerini bilemedik ve “0” verdik. Biz hiç kendi konfor alanýmýzdan çýkamadýk. Ve bu yüzden hayatlarýmýzdan biz gibi olmayanlarý çýkardýk. Ve eksildik… Hani insan sosyal bir varlýktýr diyoruz ya, insan en acýmasýz varlýktýr da aslýnda. Ve de en aptal! Önce dâhil olmak istediðin toplulukta kabul görmek için, gerekli sayýlara sahip olmak için çalýþ, dâhil olduktan sonra en iyi skora sahip olmak için çalýþ, diðerlerini geçmek için çalýþ. Sonra da o kriterlere uymayanlarý dýþlamak için çalýþ! Bu mudur yaþamak, bu mudur var olmak? Sayýlar; sanat ve bilim içindir, insan içindir. Hem yaratmak hem de yaratýlaný anlamak içindir. Hayatla kavga etmek için deðil, zamanla dans etmek içindir. Sayýlar, üzerimizdeki etiketi okutmak için deðil, yüreðimizdeki kýymeti tanýmlamak içindir ve herkes doðduðunda 1’dir! Yaþamýnda nelerin seni çoðalttýðýna ve nelerin seni eksilttiðine iyi bak. Sevgiyi bencilliðin ile bölersen; Sonuç yalnýzlýktýr, kalan ise piþmanlýk…