İnsan bazen doğduğu topraklarda yaşar gurbeti, el kapısında diner hasreti

İlk adımlarını attığı odalarda kahve içer hatrı kalsın, hatırlansın diye

Ve ev sahibi özler onu yanındayken bile hasretle

Geçmişin pişmanlıkları, keşkeleri dürter dillerini

Özürler gırtlağını sıkar da dilini söken utançtan sesi çıkmaz kefaretlerinin

Her gün bir dişi sökülürcesine kanar ve kanatır geçmişin hataları

Hatalarının vicdanı olursun da azabından susarsın

Dört bir yanını saran sevgiye duvarlar örer, toplarla tüfeklerle saldırır utanç

Affetmiş olman yetmez al yüzlerini soğutmaya

Yuvanı yuvaya ihtiyacın varken sunamayanlara kızamazsın bile geç gelmiş ama çok gelmiş sevgilerinden

Sevgilerini pişmanlıktan mı serer acaba önüne diye hep meraktasındır çünkü

Ve her hecende bunu bilirler

Her sözünle çenendeki gamzende içinde kaynayan kahrını görürler

Gülümsersin kanayan gözlerinle gülümsersin

Güllerin açmadan çürüdüğü bahçelerde çocukluğunla küflenirsin

Ve bir gün..

Kendi doğduğun topraklardan kaçıp, atanın topraklarına dönersin..

O hiç yaşamadığın, karışamadığın topraklarda geçmişine merhemler sürersin

Güzel kokmayan ama acıtmayan şifalarda bulursun teselliyi

Sessizce sessizliğinde kendinle yüzleşirsin…