‘’Söylenmemiþ aþkýn güzelliðiyledir

Kâðýtlarda yarým býrakýlmýþ þiir,

Ýnsan, yaðmur kokan bir sabaha karþý

Hatýrlar bir gün bir cam açtýðýný,

Duran bir bulutu, bir kuþ uçtuðunu…’’(A. M. Dýranas)

Ýhya olasý bir redif ya da meal asla deðil hayatýmýn su küresinde geçtiðine þahit iken Tanrý.

Hem imalat hatasý ruhum hem de imla hatasý ismim ve sözcükler dökülüyor peþim sýra aslýnda benim geçtiðim her yere sözcükler serpen.

Düþlerim tetiklerken günümü ve ne yazýk ki düþ görmekten men ettim kendimi elbet alt belleðim pek söz dinlemese de.

Bir belirsizlik hüküm süren ve ben sadece bir belirteç olmak adýna düþtüm yola bir kez.

Yüreðimin göstergesi.

Ah, ruhumun kýrýk fay hattý…

Ve uyumsuz addedilen mizacým ve fýtratýmda þakýyan hüzün kuþlarý bir o kadar kolaylýkla neþelendiðim.

Sözcüklerim belki de mýsýr koçanýnda kalan son taneler gibi sonra ansýzýn bir mýsýr tarlasýnda buluyorum kendimi ve ekip biçmeden topraðý derken mýsýr patlaðý gibi çoðalýyorum ve yenileniyorum ve arýnýyorum.

Zuhur eden sýradan bir gün ve gecesi elbet ekin vaktim.

Hümayunu varlýðýmýn ve gökte saklý sancýlý uçuþlar en çok içimde saklý rüzgârýn aralýksýz estiði ve Eylülü kýþ soðuðunda yaþadýðým bir günün ertesi ve iþte Pazar hüznüme kanat açtýðým týpký çocukluðumdan bu yana haftanýn en sevmediðim günü iken Pazar elbet kýlavuzu içimde derdest olmuþ o þaþkýn çocuk en çok da evin huzursuzluða teslim olduðu mazinin bir yatýrýmý ya da yaptýrýmý mý yoksa?

Hür addedilmeyen bir hayatýn yolcusu iken içimdeki koridorlarýn duvarlarýnda saklý çocukluk fotoðraflarým ve artýk her birinin içi boþ çünkü benim boþa düþen çünkü benim bazen her þeye boþ verdiðim çünkü benim illa ki hayatýmý baþa sardýðým ve hýrçýn mizacýma söz geçiremediðim.

Günü uyuttum.

Tüm gürültü ise…

Yüreðimin sesinden baþka tek ses yok sözüm ona gelin görün ki çil yavrusu gibi sesler ve yoldan geçen motosikletler ve son bir yýldýr aralýksýz gidip gelen ambulanslar ve devriye gezen polis otolarý.

Bir otomat ise tek bir sözcük ve iþte Ýlahi bir Iþýk beklediðim ve en þýk gülüþ ve sözcük ansýzýn kalemin ucundan damlayan ve tüm günü çuvala koyup gecenin bakir kýyýlarýnda salýndýðým ve salýncaðým aslýnda kelimelerin itip kaktýðý zihnim elbet ele geçirdi sözcükler ve iþte hurra, mutluluk ve kara gecedeki kara karýncanýn ayak sesini duymayý nasýl nasýl isterdim ve içimden her geçene vakýf Rabbime koþmanýn verdiði mutluluk an itibari ile beni benden alan.

Kilitlendiðim zaman zaman.

Mühürlü sözcükler ve dudaklarým ve gözlerimi kýsmýþ sadece bekliyorum görmeyi ve d/okunmayý iyi de neyi?

Renkler hüzün cetvelimde boy vermiþ.

Uzantýsý günün gecenin þahikasý vebali belki de yapamadýklarýmýn ve farklý olmayý temenni ediyorum bir önceki günümden aslýnda bir ömür farkýndalýk kazanmanýn ötesinde farklý addedildiðimi de kabullenmiþ bulunuyorum ve bu yüzden cihanýn da beni kabullenmesini arz ediyorum ve asla o arz-talep dengesini yakalayamýyorum oysaki en sevdiðim derslerden biri iken iktisat nasýl da kolaylýkla çözerdim problemleri ne zamanki eðitim hayatým bitti ben nasýl da sudan çýkmýþ balýktým hayatýn bir okul olduðunu çok sonra idrak edecek bir kelaynak kuþu iþte.

Teðet geçemediðim ne çok duygu ve insan ve iþte belirsizlikle iþtigal bense bir imlecin peþinde aslýnda bir sýrtlan iken izimi süren aslýnda sýrýtan karanlýðýn ham yaptýðý bir cümleyi son anda kurtarýp da geceyi yaþanýr kýlmak elbet zora soktuðum yine ben ve her dalýþta havasýz kalýp cümleyi de sepetlerken ilhamýn nereden geleceðinin de bilmeden gözlerimi ovuþturduðum yalnýzlýðýmý soruþturduðum.

Elbet geçmiþin g/izi iken asla silinmeyecek olan ve tüm sermayem beynim ve içsel yolculuðum ve bir sözcük olma arzum ve ben iken tek tüten duman elbet acýnýn ve aþkýn yakýtý iken asla tükenmesini arzulamadýðým…

Belki de þairin dediði ile eþleþiyorum ansýzýn:

‘’Bu gene geçmiþin baþtan çýkarýcýlýðý olsa gerek. Þu anýn geçmiþ zaman olmasýný bekle. Ne denli mutluyduk anlayacaksýn.’’