Bir bardak demli çay…

Çayýn demi; olsa olsa hayatýn özü,

Her yudumda ayrý bir tat,

Farklý ve derin bir sýzý

Ve belki de henüz söylenmemiþ sözü.

Su kaynar ve ateþ ile birleþir tende,

Týpký insan ruhu gibi;

Piþer sevda ateþinde.

Þeker tatlýdýr elbet,

Lakin her daim deðil,

Bazen biraz eksiktir,

Bazen de biraz fazla gelir.

Hayat da öyle deðil mi iþte;

Tatlý ile acý karýþýr her nefeste,

Her yudumda saklý bir hikâye,

Her sevincin içine gizlenmiþ buruk bir sancý,

Sinsi bir endiþe.

Demlenmek gerek sabýrla ve aheste,

Çay aceleye gelmez,

Týpký hayat gibi iþte.

Beklemeyi bilmezsen,

Yavaþ yavaþ demlenemezsen,

Yavan gelir damaða

Ve hýzla yaþayýp koþarsan,

Ruhun yuvarlanýverir derin boþluða.

Çayýn rengi koyuysa

Ve her dem birkaç damla varsa gözünde;

Duygular yön bulur her bir sözünde,

Hayatýn anlamý saklýdýr özünde.

Suyu fazla koyarsan,

Lüzumsuz insanlarla boyarsan,

Elbet bozar her þeyi,

Kronik bir gönül kýrgýnlýðý,

Alýr götürür içindeki neþeyi.

Ýki þekerle tatlanýr belki,

Ama tadýn adý sabrýnda gizli.

Hayat da böyle deðil mi?

Ne kadar þeker katarsan kat,

Demin olgunluðuyla

Her zaman kazanýr zaman.

Bardaðýn kenarýna sinen o buðu,

Ýçimdeki hüzün,

Her daim sessiz ve duru.

Ama her yudumda bir lezzet vardýr yine,

Her nefeste baþka bir mana,

Çayýn sýcaðýnda,

Yaþamýn kýþýnda ve baharýnda

Hayat yeniden yeþerir gürül gürül bir sessizlikle.

Her bardaðýn sonu gelir yudum yudum,

Belki ýsýnmak,

Belki sýðýnmak,

Belki de bir saðanak hüzün

Ve elbet bir gün,

Her bardakta yeniden doðar dün.

Çay deyip geçmemek gerek,

Çoðu zaman dostça bir muhabbet,

Çaya benziyor çoðu zaman da hayat,

Her demde bir hüzün,

Her yudumda ayrý bir hüsnün.