Bizim orda en erken çiçek açan aðaç Kays’ý aðacýdýr nasýl tomurcuk olub sabýrsýzca beklediðini görürsün sanki azacýk havalar ýsýnsada bizi çiçek olsak diye can atatýðýný his edersin böyle  hasretle yandýðý bir dönemde  bahar gelmeden havalar ýsýnmadan kýþýn aldatýcý soðu kýsa süreliðin kaybolur benim saf ve sabýrsýz kaysý aðacým sevinç ve mutlulukla çiçek açmaya baþlar soðuk yeniden geldiðinde savunmasýz kalýp yok olmaya mahkum olur bende o tomurcuk gibi sabýrsýzca bir beklemede idim o bir gün gelecek bahar olduðunu his edeceðim ve çiçek açmaya baþlayacaðým diye iþte o gün beni kendi dünyamýn en derin kuyusunda yalnýzlýðýmla kavrulurken yanýmdan hoþ bir bahar rüzgarý esti öyle derine iþledi ki ruhum en karanlýk köþesinde bile his edildi rüzgarýn estiði yöne baktýðýmda beni kafamdan mý yoksa kalbimden mi vuruldum bende anlamadým bir tebessüm beni benden almýþtý ve esen o rüzgarýn beni onun arkasý ile götürmesine izini çoktan vermiþtim bile o andan sonra o bahar rüzgarýný kovalar oldum bazen kýþýn ortasýnda çiçek açan o kayýsý aðacýný düþünür korkardým taki elini tutup kokusunu içime çekene kadar bu gerçek bahar idi soðuk kýþýmý sona erdiren donmakta olan topraðýma can veren her aðacýn yeþermesini saðlayan o bahar…