Neden hayat bu kadar yaşanmayası oldu son zamanlarda? Neden insanlar mutsuz , neden kimse kimseyi sevmiyor neden herkes karamsar hikayelerde kimsenin geleceğe dair umudu kalmamış bu sonun başlangıcı neydi ki şu an bu haldeyiz ? Bence bu sonun başı sevgisizlik aile içi sevgisizlik çevrede oluşan sevgisizlik gibi nerede olduğu fark etmeyen sevgisizlik ama tabi en başta aile, aile de olmayınca hiç bir yerde olmuyor. Yani ailesinin sevmediğini kimse sevmiyor :) Ve bu sevilmeyen insan o kadar aç ki sevgiye o kadar sevilmek istiyor ki hep yanlış yerlerde arıyor sevgiyi hep yanlış kişilerden istiyor sevilmeyi ve her seferinde daha da derinleşiyor yarası . Sevgi istedigi kişiler de sevemiyor onu onun istediği gibi , sevemiyor değil belki de sevmiyor ve bu sevilmeyen kişi kinleniyor çevresine ve ailesine karşı her defasında katlanarak artıyor öfkesi , nefreti , neden sorusunun merakı ama bulamıyor cevap çünkü kimse anlamıyor onu etrafında hep yalnız hep tek başına hep mutsuz hep ailesiyle arası açık çünkü sevilmediğini hissediyor onlar tarafından da bakıyor başka ailelere , kendi kardeşlerine onlar mutlu onlar seviliyor  ve sonucunda sevilmeyen kahramanımız kendi kardeşlerinden de ailesinden de nefret etmeye başlıyor. Onlar seviliyor da ben neden sevilmiyorum diye onlar olmasa beni severler miydi acaba diye içinde hep bir savaş veriyor ama sonu yok bu savaşın insanı bitirip tüketmekten başka ve işte şu an kısaca anlatmaya çalıştığım bu olayların insan içinde uzunn süre gerçekleşmesi ile günümüzdeki mutsuz umutsuz ve karamsar insan modeli oluşuyor yani her şey aile başlar sözü bir kez daha doğruluğunu göstermiş oluyor. İki tür insan çevresine ve etrafa zarar verir birisi sevilmeyen insanlar bir diğeri de çok sevilip kendinde her şeyi yapma gücünü gören  zavallılar zavallılar diyorum çünkü öyleler yani bir insan evet her şeyi yapabileceğine inanmalı aslında ama kötü şeylere değil iyi olan her şeyi yapma gücünü kendinde görmeli bir adam öldürme gücünü kendinde gören evet zavallı benim gözümde hatta zavallı bir mahlukat ve onu yetiştiren kişiler de  mide bulandırıcı iğrenç birer insan çünkü onun kötü birisi olma sebebi onu yetistirenler ona vaktinde her şeyi yapabilirsin senin her şeye hakkın var sen her şeyin en iyisine layıksın her istediğin senin olmalı fikirlerini aşılayan bu kişiler de suçu işleyen kadar suçlu benim gözümde ve bence her yerde olmalı . Ailesinin hiç sevmedigi de çok sevdiği de suça meyilli olur aslında her yerde mevcut olan mutlak denge burada da olmalı ne hiç sevgisizlik olmalı ne de çok aşırı abartılı olmalı yani ilacı zehirden ayıran dozudur sözü sevgi için de geçerli dozunda ve olması gerektiği gibi olan sevgi iyileştirir fazlası insanı ve insanlığı öldürebilir,.
( İlacı Zehirden Ayıramadıklarımız başlıklı yazı Sisu tarafından 16.10.2024 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu