Hayalini kuramadýðýn her þey, imkansýz olarak kalmaya mahkûmdur hayatta. Ýþte bu yüzdendir, hayal kurmaktan hiç vazgeçmemeliyiz ki hayallerimiz bize umut olsun, yol göstersin. Hayali olmayan insan, yapamaz, mutlu olamaz, hayata tutunamaz. Evet, belki kendini mutlu zanneder ya da çok iyi olduðunu düþünür ama ruhunda hep bir eksik vardýr. Mutsuz olma sebebi de hayatta istediði bir hayali ve gerçekleþtirmek için çabalayacaðý bir þeyi olmamasýdýr. Peki, neden insan hayallere bu kadar ihtiyacý varken, vazgeçmiþ hayal kurmaktan? Neden umudunu kesmiþ, geleceðe karþý "Ne olursa onu yaþarýz" demiþ? Geçmiþinde hayallerini yýkanlar yüzünden mi, yaþadýðý hayal kýrýklýklarý sebebiyle mi? Gerçekten, insanýn geleceðinden vazgeçiþ sebebi geçmiþi mahveden, þimdinin umudunu kýran ve geleceði elinden almaya çalýþan insan görünümündeki canlýlar mý? Deðer mi? Bu insan demeye deðmeyecek canlýlar yüzünden hayallerimizi, gelme ihtimali olan mutluluklarýmýzý gelmeden kovmalý mýyýz? Bence hayýr. Büyük birer yanlýþ olabilirler ama tüm doðrularý götürmelerine izin veremeyiz. Doðrularýmýz giderse geriye ne kalacak? Yanlýþlar zaten gitti, doðrularý da biz gönderemeyiz; onlara sýký sýký tutunup daha da doðrularýný bulup, daha fazla doðru biriktirmeliyiz, yanlýþlarýn inadýna. Çünkü doðrular da giderse, hem doðrular hem de yanlýþlar uðruna doðrularý gönderenler mutsuz olacak ve yanlýþ amacýna ulaþmýþ olacak. Yanlýþlara zafer yaþatmamak için; kendimizden, hayallerimizden ve doðrularýmýzdan asla vazgeçmemeliyiz ve unutma, giden her bir yanlýþýn yerini en doðrusu ve güzeli elbet bir gün alacaktýr.