Ateş serbestti bir zamanlar

Hedefteki ben değildim

Yanmak diye bir sorunum yoktu

Kaç değirmenin çarkına su döktüm

Taşıma su ile dönmediğini bile bile

Ve bir yorgun mermi düşünce başıma

Kar yağınca yüreğimdeki dağlara

Kabullenmek hiç kolay olmadı

Hazım diye bir sorunum vardı

kalmadı 

Deli cesaretlerim kaybolmamıştı henüz

Kavak yelleri fırtına gibi esiyordu

Düştüm çukuruna hayatın

Kurtulmayı denedim

Her öğrendiğimde parolayı

Değiştirdiler

Aklıma geleni söyler

Başıma geleni çekerdim

Yere basmazdı ayaklarım

Gençlik diye bir şey vardı

kalmadı

Uykularıma açılmış her delikte sen vardın

Ve sonra

Bir bir dağıldı sis bulutları

Ne halim varsa gördüm

Neden ben? Sorusuna cevap aradım

Denemelere girdi cesaretim

Hep boşa çıktı umutlarım

Şansın böylesineydi isyanım

Kendimi Kaf Dağında sandım

Kibir diye bir şey vardı

kalmadı

Her taşın altından başka bir taş çıktı

Hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını anladım

İnandığım değerleri koruyamadım

İyi insanlar erken gitti

Orantısızdı savaşlarım

İnsaf diye bir şey vardı

kalmadı

Sahildeki kumları saymayı düşündüm zaman zaman

Boşluğuna ne koyacağımı bilemedim

Kelebeklerin ömrünü düşünüp avunmayı denedim

Gücümü, zekâmla sınadım

Durduk yere güldüm, ağladım

Akıl diye bir şey vardı

kalmadı

Kaybettim dostlarımı bir bir

Kurtlar sofrasında nasip aradım

Öfkenin hocasıymış sakinlik

Boşa geçmiş ömrüm, çok geç anladım

Bir yol vardı, istemesen de gidilir

Sonun da sonu geldi

Ömür diye bir şey vardı

kalmadı