Kavuşmuyor kaybolduğum tufan memleketine.

Hangi harfle söylemeliydim anbean gömüldüğümü.

Taşıyabilecek ses kalmış mıydı başka gündüzlü,

Duvarların usul usûl örttüğü acıları.

Günler atlıyor varlığımı,

Üç aylar, bayramlar ve esmer ayaklı adamlar

Ya bir de en çıkmazı

En ıssızı

En bahtsızı…

Atlıyorsun hissimi gazete köşelerinde.

Oyalıyor başbakanlarla üçüncü sayfa meşhurları.

Bazen de masum zannedilen güvercinler

Uyuşturuyor ruhunu unutulmuş varlığıma.

Keşke diyorum o zaman, bir cana bulansa elim

Yüz cana, bin cana…

Bilmem ne kadar istersin,

Kaç günahı diliyorsa kamu merakı…

Nece olursa manşete düşecek cinayetim.

İbranice mi?

Belki…

Ama Kürtçe hepsinden çok kışkırtır milletimi.

Yazar kasa yuvarlasam yedi tepeden aşağı,

Isırsam kızıl gözlü kuduz itin birini.

Aslında atom bombası atmalıyım İsrail’e…

İşte o zaman ayranlarımızı yudumlayabiliriz.

Eminim varoluşum mekân tutar öylece.

Aldığım nefesleri tapularım üstüne.

Ama korkma ben güçlüyüm

Kaldırırım şöhreti.

Şöhrete binip de bulur muyuz cenneti?

İsrail’i öldürürsem Allah beni sever elbet.

İnsan beraberse sevdiğiyle

Allah da hep bizimle.

Biz de tanışacağız İbrahim’le.

Ateş neden yakmadı

Bir de ondan dinleriz.

Yakmadı onu ateş, beni yaktı bazı insanlar.

Daha şeytanmış bir kısım insan, ateşten bile.

Ezip geçermiş çünkü bütün karıncaları.

Boş verelim bunları

“İnnallahe meana”

aslanyılmaz#sürgünadam#

17.01.2025