Dinlerin özü ‘’sevgi’’, gönülde bir çiçektir.

Kucaklar tüm Âlemi, uğurlu bir böcektir!

Halaydır düğünlerde karşılıklı köçektir.

Muhtaçtır her bir canlı şefkatle bakan yüze.

Şükranlarını sunar, gülümseyen bir göze.

Özü tekdir sevginin, ancak çeşidi çoktur.

Kalbinde hep güzellik, aklında fesat yoktur

İnsan, hayvan ve doğa, yürekte atan oktur.

Sevgiyle coşan gönül kucaklar her varlığı.

Zorlu geçen hayatta yaşamaz hiç darlığı.

Korur pek çok canlıyı geliştiğimiz kafes.

Başlar sonsuz sevgiyle aldığımız ilk nefes.

Sımsıcak tatlı söze duyar büyük bir heves.

Ruhların hamuruna olur gerçek bir maya.

Şifasıdır dertlerin merhem olur hastaya.

Sevgi özde cevherdir, kimyada yoktur adı.

Beklenirse karşılık sevginin kalmaz tadı.

Paha biçilmez ona, yapılmaz hiç hasadı.

Ölçülemez değeri ne parayla ne pulla.

Sergilemek nafile gösterişli bir çulla.

Kötülük dolu Dünya, esir aldı sevgiyi.

Büyük küçük demeden yere serdi saygıyı.

Endişeli kalplerde büyütür hep kaygıyı.

Her ne olursa olsun sevgi büyük meziyet.

Sevgiyle dolu gönül duymamalı acziyet.

Bakıversek tarihe kimleri çok anarız?

Nefret kusan her ismi tiksinerek kınarız.  

Vahşice yok edilen masumlara yanarız.

Merhametli olan kul, sevgiye mazhar olur.

Söylenir dilden dile gönüllerde can bulur.

Günümüz Dünyasında değişti sevgi bahsi.

Kalpleri saran nefret hayvandan daha yahşi.

Arttı iki yüzlülük, menfaatler hep şahsi.

Böyle gitmez insanlık, sonu kötü olacak.

Sevgisiz kalan Dünya, zalimlere kalacak.

Macit sıradan biri, yapmıştır çok hatalar.

Bazen sevgiyle dolu, bazen kırık tahtalar.

Gelip gider aklına kabirdeki mevtalar.

Kırma sakın kalpleri, gönlün sevgiyle dolsun.

Öldüğünde ardından dua edenler olsun.

Mehmet Macit

03.02.2025

Dikili/İzmir