Göðün, saklý umudun karaborsa düþleri, bulutlarý:

Ýçime yaðan kar tanecikleri yüreðin hüznüne bandýðým sere serpe uzandýðým mahþeri yalnýzlýðýmýn boyutsuz coþkusuna tek tanýk iken yüce Tanrý…

Tekil haneme sirayet eden bir gül ya da dünde kalmýþ düldülün rehaveti çöreklendi içime ve lehim yaptýðým kadar aklýmýn kopuk tellerine kondu kuþlar.

Kuþ bakýþý sevdiðim…

Kuþ bakýþý içimdeki çocuðun lanetlendiði bir kýþ gecesi…

Seðirdi gözlerim ama yetmedi.

Semirdi hüznüm ve gözümü kestirdiðim kadar bir þiire yazdýðým onca þiir onca dize kesemedi hýzýmý.

Göðün revnak bulutlarý; yerin göðün tek Hâkimi:

Vuku bulandý hasret bazen bir virgüle denk düþtüðüm en çok da üç noktalarla hasbýhal ettiðim hikâyeler nesirler nezdinde kaderin itaat ettiðim iken alýn yazým ve tahtým yapýlsa da kanýksanmýþ bahtýma itiraz etme hakkýmýn bulunmadýðý o engebeli güzergâh:

Sistematik severken.

Bir sis daðýnda ya da hüznün yamacýnda kaybolduðumun ertesi ötüþen iç sesimi kundaklarken dýþ ses ve baðrýma bastýðým duygularýn aðýtlar yaktýðý özlemin seferi tanýðý ve seyyah sözcüklerimden bir bir dökülürken zerreler zarif bir reverans ile kalemi elime almamýn ertesi nasýl da kesik kesik geliyordu hem de uzaklardan asla ulaþamadýðým mutluluðun sesi.

Bir hayalin hörgücünde saklý iken gerçekler.

Gerçeklerin inhisarýnda büyüyen gözbebeklerim ve teselli bildiðim kadar þiirleri hýzýmý da alamadýðým ve iþte o kayýp minvalde dikmek adýna yüreðimin söküklerini...

Bir hare iken ýþýldayan.

Tekil hanemdeki curcuna.

Tansiyonu da yükselirken yaþamýn.

Son bir gayretle yola baþ koyduðum ve mýzýkçý kaderin hem yasýný tutup hem izini sürdüðüm bir bulut gibi üstüne konduðum hasretin de diðer adý idi aþk:

Çeperinde yangýnýn ve imkânsýzlýðýn anbean þerit deðiþtirdiði kutsal yörüngemde baþ verirken umudum ve tok sesinde kederin içimi yuhalayan sözcüklerden alýp da baþýmý en çok da kendimden gidemediðim.

Ýmgeler çýðýrtkandý bir o kadar sürtük:

Bir duygunun kývancýnda saklý iken ansýzýn dümeni kýran yaralý kaptan misali…

Batýk gemimin atýðý iken eþkâli olmayan misafirlerim ve ölümcül güdülerim ve iþte kýsýk sesinde renklerin kastýðým kadar kendimi kanaviçeler iþliyordum matemime ve körüklendiði kadar meltemin hýzýnda hayat buluyordum ölümüne sevdiðimden de öte kalemin infazý idi her yolum düþtüðünde kendime bir þiir dileyip bir hikâyede sonlandýðým en çok da:

Hayretler içerisinde kaldýðým hayatýn kaçýncý romaný kaçýncý fermaný idi sahiden de yazdýklarýmdan payýma düþenlerle hemhal devrik ömrün de atarý iken sözcükler bir ederi yoktu belli ki duygularýmýn.

Köhne bir mezarda.

Kuluçkaya yatan kedere esefle söylendiðim ve o mahþeri kalabalýðý tek kiþilik dünyamda misafir ettiðim.

Demem o ki:

Ben bir rivayettim.

Demem o ki:

Þakýyan kasvetli ruhumdu kerevete çýkan ve uðurlu sayým iken on üç eþleþtiðim duygulardan arda kalan son gayretle d/okunmuþtum iþte içimdeki yetim çocuðun kalbine.

Süzgeçten geçen duygulardan arda kalan.

Bir kýþ günü bir g/izin peþinde güç bela sevenlere inat aþký kabrimde büyütüyordum ve diðer âleme göç etme telaþý ile hayatý tek bir sözcüðe sýðdýrma gayretim ile sözcüklerin ve mazinin yasýný tutarken bir yandan da kimliðimi sürdürmek adýna ýskaladýðým kadar da mutluluðu…

Öncesinde ekili idi düþler, yüreðin tarhýnda saklý göðün katmanlarýndan sökün eden bulutlar misal.

Bense tedirginliðinde bu aþkýn,

Hele ki yok mu yok mu yüreðe saplanan þarapnel:

Bozguna uðramýþ bir komutan olsam bile,

Nasýl ki sev komutu ile baþ koymuþtum bu yola…

Zehir zemberek kývancý yalnýzlýðýn, üzerinde sektiðim mayýn tarlasý önce yüreðimi þehit verdim sonra belleðimi yürekse alabildiðine tarumar, ezeli düþmaným iken kibir ve kin, vekili olduðum sevginin ulaþtýðým o lahza:

Hani, hani, en ulvi Rakým:

Aþkýn meylettiði aþkla koþtuðum en yüce Makam.

Bense kâh mekânsýz kâh makamsýz, zil zurna imgeleri de acýmasýzca kýrbaçlarken ve lehim edilmiþ sair imge düþmez iken de yakamdan.

Zaruri bir yaþantý en çok da zemheride kalmýþ aklým:

Soðukla verdiðim savaþ ve teninde sözcüklerin titrinde aþkýn tevazu yüklü yüreðim aþabildiðim kadar bentleri, taþkýn bir aþkýn sonlanmazken de özlemi.

Beypazarý’nda unutulmuþ bir tezgâh üzerinde saklý ayyuka çýkmýþ bu sevda.

Her hece bir dua.

Her dua yeniden doðum.

Öncemden hicapla kaçtýðým andaki muvaffakiyet ve mevcudiyetim.

Yarým aðýz sevenler mi istersin?

Ya da bir yarým ada mahiyetinde kavuþmak mý ana kýtaya?

Yorgunluðun peyda olduðu o devasa coðrafya ve ben kýlý kýrk yarýp da yazmanýn ertesi haizi olduðum coþku ve huzur hatim indirdiðim gecenin kavuþulasý þafaðýnda bazense þafaðýmýn attýðý kâh Þarký aþkýn kâh Garbý ve iþte taziyelerimi sunduðum Þimal Yýldýzý.

Bir batýnda da doðdu mu þiir ve umut.

Uyruðu kayýp bir minvalde bütünleþtiðim insan ýrký.

Sessizliðin cüreti seslerin cüssesi; bir semazene öykünüp dirilttiðim iç sesim ve mahcup gülüþüm ah…

Bu da yetmezmiþ gibi:

Uzaktan seviþim.

En müphem duygu belki de kabul görmekle yok sayýlmanýn arasýndaki o ince çizgi:

Týpký hayat gibi;

Týpký normal ve anormal arasýndaki o derin yarýk ve normal numarasý yapan nice sanýk aþka özdeþ deðil yandaþý olduklarý her olumsuz duyguda ve iþte zýrnýk da sevmeyen öfkeli ruhlarýn uðruna kendimi sevmekten alýkoyup baþka baþka yüreklere yelken açtýðým.

Zimmetliyim hem sözcüklere.

Zemheride üþürken þiir ve gece.

Zaruri bir iltimas geçtiðimde kaleme.

Zinhar yolcusu…

Zinhar aþkýn küfesi.

Yandan çarklý imgelerin ve þairin alýn teri…

Ve iþte istiflediðim kadar sözcükleri…

Yedieminde unutulmuþluðumla kutladým ben yeniden doðuþumu ve sarpa saran hüzne biat dünyaya da adalet getirsin diye sevdim en çok da aþka âþýk bir rutin b/ellemiþken hayatý…

Dedim ya:

Komutu her aldýðýmda elime kalemi de sapladým mý en derine:

Ben aþkýn emir eriyim emre amade bir günden arda kalan þu soðuk iklimde serzeniþim sadece kendime hani olur da baðýþlarým kendimi coþkumdan dökülen her þiire ayrýca müptela mademki yüce Rabbim de beni sevdi…