Merhum Muhsin Yazıcıoğlu, 25 Mart 2009 yılında meçhul bir kaza sonucu hayatını kaybetti. Meçhul bir kaza diyorum çünkü hâlâ tam olarak aydınlatılamamıştır. Kim bilir, belki de kaza değil, suikastti. Ölüm haberi sonrası, o günlerde günlük okuduğum bir gazetede kendisi hakkında çok yazı okudum. Zaten iyi insanların kıymeti hep aramızdan ayrıldıktan sonra anlaşılırmış; kendisini daha önce tanımadığıma üzüldüm. Muhsin Yazıcıoğlu’nun kaybı, Türkiye’nin belki de en büyük kayıplarından biridir diyebilirim. Bu iddiayı edebiyat olsun diye yazmıyorum, günümüzde yaşanan olaylar bunu açık ve net bir şekilde ortaya koymaktadır.
 
Merhum Yiğido, 1980 cuntası tarafından 7,5 yıl hapiste tutulmuştur. Hapis cezasının 5,5 yılını ise hücrede geçirmek zorunda kalmıştır. Adı üstünde, cunta... Sırf yeşillik olsun diye bazı gençlerimizi asabilecek kadar alçaklaşabilmiştir.
 
Biz liderden devam edelim... Merhum, o günlerde o kadar çok zorlanmıştır ki "Üşüyorum" adında bir şiir yazmıştır. 7,5 yıl sonra hapishaneden çıkarılmıştır çünkü suçsuz olduğu ortaya çıkmıştır. Merhum Muhsin Yazıcıoğlu’na hayran olduğum noktalardan biri de şudur: Boşu boşuna 7,5 yıl hapiste yatmış olmasına, boşu boşuna 5,5 yıl hücre cezası çekmesine, boşu boşuna hapishanede bunca zulme maruz kalmasına rağmen devlete tazminat davası açmayı bile istememiştir. Bırakın sevenlerini galeyana getirip isyana davet etmeyi, her şeye rağmen davasına sahip çıkmış ve siyasete kaldığı yerden devam etmiştir. Hayatının son nefesine kadar inandığı davasına hizmet etmiştir.
 
Evet, merhum Muhsin Yazıcıoğlu gibi bir lidere o kadar ihtiyacımız var ki… Merhum Yiğido ile kıyaslandığında, vatandaşı isyana davet edip yakıp yıkmayı emreden birileri asla lider değil, iyi bir insan bile olamaz! Bunlar asla devleti seviyor, milleti düşünüyor olamaz; mesele üzüm yemek değil, bağcıyı dövmektir vesselam! Bu isyanı teşvik edenlerin ne idüğüne her bir okur kendi karar versin...

Bu yüzden tahriklere kapılıp Ukrayna, Suriye veya Irak gibi olmayalım.