Bu handa muhabbet kuşları öter;
Hıyanet kapıda uşak olamaz.
Gönül tarlamızda has güller biter;
Çürümüş tohumdan başak olamaz.
 
Karanlığı boğar hoş sohbetimiz.
Hamdolsun; bulunmaz muhannetimiz.
Başımıza taçtır her mihnetimiz.
İsyankâr, Leylâ’ya maşuk olamaz.
 
Sadakat devşirir, vefa ekeriz,
Kadere rızayla boyun bükeriz,
Düstur bilmeyene çizgi çekeriz.
Hadsiz, soframızda kaşık olamaz.
 
İmansız, edepsiz kalptir en sefil,
Huzur-u mahşerde bulamaz kefil.
Kör nefsine mahkûm olma ey gafil!
Batıl zulmetinde ışık olamaz.
 
Rabb’i şahit tutmak en halis niyet.
Aldırma; vız gelir her şûra, heyet.
Elif gibi dimdik durursa şayet,
Ümmeti sallayan beşik olamaz.
 
Azrail’i yâren tutsun canımız.
Sahil-i selamet olsun sonumuz.
Duayla örülü dört bir yanımız.
Besmelesiz taştan eşik olamaz.
 
Âyette ne diyor ilk emir: “Oku!”
Âlem-i İslâm’ı sevgiyle doku.
Hakk yarattı cümle aç ile toku.
Emri sorgulayan, âşık olamaz.
 
Mücella Pakdemir