Ýyi bir insan olmaya çalýþtým. Kendi kendimin, dünyanýn, yaþadýðým yerin, çevremin, dinimin, nimetlerin, külfetlerin farkýna vardým varalý; her zaman iyiliðe yönelmek istedim.

Yaratanýn her türlü ihtiþamý ile yarattýðý tabiatýn bir parçasý oldum hep. Her küçük yaþam parçasý, aslýnda hep ‘’büyük sonun’’ küçük yapý taþlarý idi. Ýyi bir insan olmaya çalýþtým ama iyi bir kul olamadýðýmý düþündüm yine de. Çünkü gerçek ortada idi. Ýyi insan olabilirdim ama iyi bir kul deðildim Yaratana karþý…

Ýyilik de aslýnda yerine göre deðiþen bir kavram. Ben baþkalarýna karþý; birincisi iyi olabilirim, iyi görünebilirim, iyilik yapabilirim. Ama bunlardan yalnýzca bir tanesini kendime karþý kullanabilirim. O da sadece kendime karþý iyilik yapabilirim. Kendime iyi olup ya da iyi görünemem.

Þimdi aslýnda baþkalarýna iyilik meselesini deðil de kendime yaptýðým ya da yapamadýðým iyilikten söz etmek istiyorum. Bencil bir insan deðilim ama uzun zamandýr kendime iyilik yapamadýðýmdan, artýk benliðim bundan þikayetçi olur durumuna geçti zaman zaman. Ýyilikten söz ederken ben aslýnda bedenime yapacaðým bir iyilikten bahsetmiyorum.

Elbette ki bedenimize özen göstermeliyiz. Temizliðimize, vücudun bakýmýna özen göstermeliyiz. Çünkü herkesin bildiði gibi vücutlarýmýz bize Cenab-ý Hakk’ýn verdiði emanetlerdir. Emanetlerimize çok iyi sahip çýkmamýz gerek. Onlarý alkol, uyuþturucu ve fazla gýda ile kirletip bozmamamýz gerekiyor.

Böyleyken daha önemli bir nokta var ki; o da ruhlarýmýza yaptýðýmýz iyilik ve güzelliktir. Ruhumuza yapamadýðýmýz her iyilik, zaman geçtikçe yapýsýný deðiþtirip bize elem, keder ve hüzün olarak geri dönüyor.

Ruhlarýmýza yeterince iyilik yapmadýðýmýz zaman, sürekli çektiðimiz hüzün, can sýkýntýsý, geçmiþe özlem, öleceðimiz hissine kapýlmak sýk sýk, kalpteki sýkýþma hissi, kapalý bir mekânda uzun süre kalamamak… Bunlarý daha da uzatabilirdim ama yapmadým. Çünkü sadece bu saydýklarýmý bile bizzat ben yaþadým.

Þimdi kendime gelmek istiyorum. Hayatta ruhum iki þeyden haz duydu kendimi bildim bileli. Birincisi inancým ve inancým ile hayatýmýn bütünleþtiði anlar; ikincisi ise tabiat… Ya da tabiat ile melodiler… Sevdiðim, dinlediðim melodiler…

Bireysellik gerçekten çok önemli bir olgu. Bütün geliþmiþ medeniyetler, geliþmiþ toplumlarýný yaratýrken, insanlarýn yalnýzken daha fazla geliþip kendini tanýdýðýný söylemiþlerdir. Birey olmadan toplum olunamayacaðýný söylemiþlerdir. Geliþmiþ bireyler geliþmiþ toplumlarý, geliþmiþ toplum geliþmiþ medeniyetleri oluþturur hale gelmiþtir tarih boyunca.

Ama bizde maalesef yalnýz insanlara her zaman eksik gözüyle bakýlmýþtýr. Potansiyel olarak zararlý gözüyle bakýlmýþ, hiç deðilse hayatýnýn bir bölümünü bile tek baþýna yaþayamayan insanlar çoðalmaya zorlanmýþtýr. Çocuklarýmýzý bile yalnýz býrakmak istemiyoruz. Odasýna kapanýp tek baþýna durmak istediðinde, hemen müdahale ediyor, ‘’yalnýz baþýna ne yapýyorsun, gelsene yanýmýza!’’ diye hiç olmazsa bir süre dahi yalnýz býrakmak istemiyoruz. Bunun neticesinde kendini, ruhunu tanýmayan sürü halinde yaþamayý çok seven, kendini geliþtirememiþ nesiller yetiþiyor. Kendini yeterince tanýmayan birey ise; öncelikle kendine iyilik yapmayý bilmediði için, baþkalarýna da iyilik yapmayý bilmiyor ya da yapmak istemiyor. Çünkü kendi ruhunu özgürleþtirememiþ. Benliðini yeterince tanýmadýðý için, ruhunun istek ve ihtiyaçlarýný kendi baþýna karþýlayamýyor. Hep baþkalarýnýn yardýmý gerekiyor. Etrafýnda insanlar olmadan ‘’kendisi’’ olamýyor.

Bizim toplumumuzda þöyle bir cümle kuramýyoruz:

‘’Ben biraz yalnýz kalmak istiyorum’’

Böyle bir cümleyi genelimiz yabancý filmlerden duyarýz hep. Evli olalým bekâr olalým fark etmez. Böyle cümleyi kurduðumuz anda hemen potansiyel günahkârýz ya da suçluyuz! ‘’Bakalým neden yalnýz kalmak istiyor?’’, ‘’Yalnýz kalýp ne yapacaksýn?’’, Nereye gitti? Ne yaptý? Bu sorular uzar gider.

Böyle büyüdüðümüz için ruhumuz her zaman bir þeylere aç kalýyor. Aç kalýnca ise doyurmak için kendimize tamamen ters olan gýdalarla karnýmýzý doyuruyoruz. Kimisi ateist oluyor, kimisi deist; kimisi tarikatlara baðlanýyor, kimisi paraya pula, kimisi kadýnlara… Kendimizi tanýmadýðýmýz için, ruhumuzun ne istediðini bilmediðimiz için, iyilikten ziyade kötülük yapýyoruz kendimize.