.

.

.

(Karanlık Romantizm)  

I  

Gece yarısı, o kasvetli tüldeyken,  

Fısıldadım yalnızlığa: "Arzu!" - sadece bu.  

Ve bir hayalet gibi, o isim ki derinlerde,  

Zamanın kanatlarıyla karanlığa gömüldü,...  

II  

Her hece bir mezar taşı, her harf bir alev,  

Sesin, ölüler korosuyla titredi duvarlar.  

Bak! Sarmaşıklar mezarları boğarken,  

Kül rengi melekler ağladı sonsuz karalar,...  

III  

Nefesin - servi dallarında ölüm marşı,  

Cennetin son kıvılcımını söndürdü.  

Ve alevlerde, o uğursuz kuşun gölgesi,  

Çığlık attı: "Ölümsüzlük!" - kaderim bu,...  

IV  

Ah! Yıldızların sustuğu o dipsiz kuyu,  

Sesin hayaleti yükseldi, yalancı bir şafak.  

Derken karanlık, tüylerini dikti birden,  

Fısıldadı: "Aşk... ölümün ta kendisidir artık!"