MEZARLIKTAN RAHMETLÝ MÝ TOPLAYIM HANIM!

             “Gönül ne kahve ister ne kahvehane, Gönül bir dost ister kahve bahane” sözlerinden de anlaþýlacaðý üzere kiþi yalnýz yaþayamaz. Her ne iþ yaparsa yapsýn onun da içini boþaltmak ve sohbet etmek için birisine ihtiyacý vardýr. Yer önemli deðildir, burasý duruma göre bir duvar dibi ya da gösteriþli bir mekan da olabilir.

             Osmanlý döneminde insanlar cami çevresinde ezan vaktini beklerlerken ayakta veya yaslandýklarý duvar diplerinde vakit geçirirlermiþ. Bunu fark eden birisi sonradan kahvehane adýný alan bir bina oluþturur. Ýlk önceleri cami kenarlarýna yapýlan bu tür vakit geçirme yerleri zamanla Ýstanbul’un tüm semtlerine, sonra da geçen yýllar içerisinde yurdun tamamýna yayýlýr.

             Kahvehaneler ilk önceleri sohbet ve okuma yeri olduðu gibi ayný zamanda birer buluþma yerleri idi, buraya gelenlere ücret karþýlýðý çay, kahve, nargile gibi servislerde bulunulurdu. Aradan geçen yýllar içerisinde kahvehaneler modernleþmiþ, iþletenler teknolojinin tüm imkanlarýndan yararlanarak bunlardan ticari kazanç elde etme kolaylýklarýna ulaþmýþlardýr. Dernekler, lokaller, kýraathaneler ve çeþitli adlarla anýlan bu tür yerler aradan geçen yýllar içerisinde týpký kahvehaneler gibi ayný görevi üstlenmiþlerdir.

             Þimdilerde bu tür yerlerde bülüm, piþti, atmýþ altý, üçlü, dost kazýðý, batak, papaz kaçtý, kýzma birader gibi iskambil kaðýtlarýyla oynanan oyunlarýn yanýnda, tavla, okey, çok nadir de olsa domino oyunlarý oynanmaktadýr. Oyun oynanýrken çay, kahve, meþrubat gibi içecekler sipariþe göre garsonlarca masaya servis edilirken masadaki yancýlarda ikramlardan mahrum edilmez.

             Sultan’ýn Dursun ailenin dört kýzdan sonra dünyaya gelen tek erkek evladýdýr. Rahime’nin Halil “Haným bu son olsun” diyerek oðlunun adýný Dursun kor. Rahime’nin Halil küçük yaþlarda babasýný kaybetmiþ anasýnýn adýyla anýlan fakir bir ailenin evladýdýr. Her köy çocuðu gibi hayat mücadelesiyle ömrü geçmiþ zayýf ve gýdasýz vücudu dayanma gücünü kaybedince ocak umudu Dursun ve dört kýz evladýný yetim, hanýmý Sultan’ ý da dul býrakarak dünyasýný deðiþmiþti.

              Sultan kadýn gerek kayýnlarý, kardeþleri ve akrabalarýnýn yardýmlarý yanýnda gerekse köylük yerde ekmek etme, kerme kesme gibi günü birlik gelirlerle çocuklarýný büyütmüþtü. Sultan kadýnýn tek derdi kaderi babasýna çeken köylük yerde kendi adýyla anýlan oðlu Dursun’u okutmaktý. Dursun okulunda çok baþarýlý bir öðrenciydi, okuldaki öðrenciler hep ona imreniyordu.

             Dursun bir öðretmeninin yardýmýyla Ankara Hasanoðlan Köy Enstitüsüne kayýt oldu. Okuduðu yýllar içerisinde okulda öðretmenlik bilgisi dersleri yanýnda ziraat, hayvancýlýk, ustalýk, iþ eðitimi gibi dersler edindi. Okulu bitirdikten sonra yýllarca yurdun çeþitli köy ve beldelerinde görev yaptý, okulda öðrendiklerini köylülerce paylaþtýðý gibi yüzlerce öðrenciyi okutup mezun etti.

             Yýllar sonra birikimiyle þehirden bir ev aldý, arýk onu köylüleri ‘Sultan’ýn Dursun’ diye deðil Dursun öðretmen ya da Dursun Bey diye hitap ediyorlardý. Dursun öðretmen tayini þehre çýktýktan birkaç yýl sonra yaþlýlýðýný öne sürerek emekliliðini istedi. Emekli olduktan sonra biraz boþluða düþer gibi olsa da babadan kalma bað, bahçe, tarla gibi iþlerle uðraþmak ona biraz teselli oldu olmasýna da artýk yaþý geçmiþti, o bu iþlerin adamý deðildi.

             Dursun öðretmen bir müddet arkadaþlarýna uyarak kahvehanelere takýlýr oldu, buralar ona göre yerler deðildi, sigara dumaný ve kokusu onu rahatsýz ediyordu. Yaþý sekseni çoktan geçse de yaþlýlýðýn verdiði ufak tefek rahatsýzlýðýn yanýnda vücudu dinçti. Birkaç arkadaþýnýn tavsiyesine uyarak þehirdeki öðretmen evinin lokal kýsmýna gider gelir oldu.

             Genelde orada vakit geçirenler emekliler, daha çok da öðretmenlerdi, iþte bu yüzden onlarla kaynaþmasý ve alýþmasý onlardan yaþlý da olsa daha da kolay oldu. Kafasý sardýklarý kiþilerle, daha çok da köylüleriyle okey oynuyor, yenmek veya yenilmenin pek üzerinde durmuyor hoþça vakit geçirdiðine seviniyordu. Günlerden biriydi, akþama yakýn eve döndüðünde hanýmý “Bu gün yüzün pek güleç hayýrdýr Bey?” Dursun Hoca “Haným bu gün taþ dizdik o yüzden geciktim. ”Ne taþý, neyin nesi Bey.” Haným sende pek safsýn caným, okey okey.”

             Hanýmý Latife kendi köylüsü idi, kadýncaðýz kocasýna “Ýyi de bu oyunu kimlerle oynuyorsun?” Dursun öðretmen okey oynadýðý köylülerinden aklýna gelenleri sayýnca Latife kadýn “Herif onlarýn çoðu evladýn yaþýnda ya da onlardan küçük, sana yakýþýr mý onlarla okey oynaman.” Hanýmýnýn bu tavrýna biraz öfkelenen Dursun Hoca; “Mezarlýktan rahmetli mi toplayým haným!” 

ERDOÐAN ÇALIÞKAN GERÇEK YAÞANMIÞLIKLAR 10 04 2025 KIRÞEHÝR