RUHAYRA

(Bir Başlangıcın İçyüzü)

Ruhayra, 

Adınla başlar her şey, ama

Her şey seninle yeniden var olur.

Gözlerinde açan ilk sabahı hatırlıyorum, 

Çünkü o sabah, tüm dünya uyanmıştı. 

Işık, her hücrende yeni bir umut bırakırken, 

Bir çiçek, ellerinle ilk temasında, 

Toprağından sevdanın en saf kokusunu alır, 

Ve o koku, bir ömre dönüşür.

Sen, Ruhayra, 

Hem ışık, hem gölgeydin. 

Bir bakışınla ruhumun en derin kuyusuna düştüm, 

Ve düşerken sana bir soru sordum: 

"Kimdir senin gerçeğin?"

Cevap gelmedi. 

Zaten senin gerçeğin, 

Hiçbir söze sığmazdı. 

Ve ben, o an, 

Gerçeği susturmayı öğrendim.

Adını söyledim bir rüzgarın kulağına, 

Ama o rüzgar seni taşıyamazdı. 

Bunu biliyorum. 

Sen her şeyin tam ortasında 

Ve dışındaydın.

Ruhayra, 

Gözlerinin derinliğinde kaybolduğumda, 

Bütün dünya durdu. 

Bunu anlatabilmek için dilin de durması gerekirdi. 

Ama sen, 

Hiçbir dilin sınırlarında değildin.

Seninle her şey farklıydı; 

Ruhumun eklenmesi gibi, 

Yavaşça ve anlamlı. 

Bir soru daha sordum: 

"Beni geriye alır mısın?"

Ruhayra, 

Seninle her an bir yolculuktu, 

Her adımda daha fazla kaybolduğum. 

Bazen kaybolmak gerekirdi, 

Bazen hep kaybolmuş gibi yaşamak.

Ve ben seni, 

Her kayboluşumda yeniden buldum. 

Ama yine de sana 

Yaklaşamadım.

Ruhayra,

Sana sorulmuş her soru, 

Yitirilmiş her adım, 

Sadece bir cevapsızlıkla tamamlanacak. 

Çünkü sen, 

Sadece bir başlangıçsın.

16.04.2025​