Karanlýðýn Ýçinde Yankýlanan Hislerimiz

Gece yalnýzca bir sessizlik deðil duyulmayan sözlerin yankýsýdýr

Gündüz güneþin aðýrlýðý altýnda ezilen hisleri saklar

Ama karanlýk çöktüðünde ruhun içinde bir çaðrý yükselir

Biz o çaðrýnýn içinde kendimizi aramayýz

Zaman kelimeleri eriten bir nehir gibidir

Sessizlik onu bir aynada yansýtýr geçmiþin izlerini taþýr

Bir özlem rüzgârýn içinde fýsýldanan bir melodiye dönüþür

O hatýralar gecenin sýnýrlarýnda büyüyen bir gölge gibi þekillenir

Kelimeler unutur mu?

Gündüz her duyguyu örtbas etmek için acele ederken

Gece hiçbir þeyi unutmaz

Eksik kalmýþ cümleleri tamamlar ruhunda

Hepsi karanlýðýn içinde yankýsýný bulur

Sabahýn eþiðinde rüzgâr sessiz bir ses taþýr

Bilinmeyen bir duygu boþluðun içinde titreþir

Bir umut geçmiþin gölgesinden sýyrýlýr

Biz karanlýðýn içinde kaybolmuþ sözlerimizin peþine düþmüyoruz

Düþmedikçe kayboluyoruz

Hasretin acýsýyla yoðrulurken

Unutuluyoruz

Mehmet Aluç