BALIKESİR'DE BİR KADIN 34
Günce – 22 Nisan 2025
İyi ki doğdun, güzel kızım
Temizlik yapıp mola verdiğim anlarda yazıyorum güncemi.
Bugün içim kıpır kıpır, hatta ele avuca sığmıyor düşüncelerim.
1996... Yirmi dokuz yıl önce bir Nisan gecesi, ter kan içindeyim. Bir hayalet gibi volta atıp dolaşıyorum ananenlerin evinde. On dokuz yıl yaşadığım ev, benim olmaktan çıkalı ne kadar oldu ki şunun şurasında?
Göz pınarlarım bir taşkın yapmaya niyetleniyor, boğazım düğümleniyor yine.
Neyse ki benim haricimde herkes bol bol yellenip, fos fos uyuyor. Artık tek düşüncem: kimi uyandırmalı? Yoksa hepsini gece iştimasına mı kaldırsam?
Bahar ayında kan ter içinde olmak nasıl bir şey, ancak yaşayan bilir. Hele de tuvaletteki aynada, vücudunu tanıyamaz halde çiş yaparken kendini izlemek...
Canını sıkma kızım, anlattıklarım bir annelik öyküsü. Gece gündüze el verince ben de süslenip püsleniyorum. Saçlarımı kaynatmalı bigudilerle şekillendiriyorum. Hele de makyajsız hiç çıkmadım dışarıya.
“Pazartesi günü sancılanmazsan kontrole gel,” dedi doktorum. Bir zamanların askeri hastanesine gidiyorum. Doğum yapmak için geldim Balıkesir'e. Hangi akla hizmet aldım bu kararı, bilmiyorum. Sanıyorum bu düşünce, ilk doğumumla ve yavru vatan Kıbrıs’ta yaşadıklarımla alâkalı.
Bir tas çorba bekleyen eş dost, kapını hep çalsın diyen benin bir başka hikâyesi…
Bir baktım, sabah sancım yok; hastanede aldık soluğu. Sıram geldi, içeri girdim. Kuş gibi yattığım muayene masasından yardım isteyerek kalktım. Dışarı çıktım, “Hadi eve gidelim,” dedim. Ama git gide sancılarım sıklaşıyordu.
Ah benim salaklığım, aç karnımı doyuracağım illaki! Balık almış deden, onu yedim afiyetle. Bir de tavşan kanı demlettim. Sefam olsun dercesine daha da tef gibi gerildim.
Doğum anı ve sonrası pek hoş sahneler yaşanmadı tabii ki. Eh, yapacak bir şey yoktu. Deneyim dedim, çektim sineye.
Abin hiçbir şeyin farkında değil miydi, pek emin değilim. En azından belli etmemek için çok gayret ettim. Mine teyzen Kız Meslek Lisesinde çocuk bölümünü okuyordu. Yatarak sancı çekmenin iyi olacağını öğrenmiş, ben de onu dinledim.
Abin yanımda, papağan gibi durmadan bir şeyler sordu. Ben de hem oyununa hem de sorularına cevap verdim sabırla.
Ne demiştim, bu bir annelik öyküsü…
Ne kadar teşekkür etsem azdır ananene, dedene ve teyzelerine. Bizler için her konuda seferber oldular.
Sonra deden taksi çağırdı ve doğum evine vardık.
İstedik ki; babanın ve benim dünyaya geldiğimiz bu hastanede, sen de sürprizle dolu hayata merhaba de.
Babanın mesleğinin zorluğunu sen doğarken öğrendin. Biliyorsun ki yanımızda olamamasının nedeni keyfi değildi, yavrum.
Beni doğum odasına aldıklarında, ananen kapının önünde beklemeye devam etmiş. Dudaklarının mosmor olduğunu Mine teyzenin dediğine göre öğrenmiştim. Benim çektiğim acıyı ciğerinde hissetmiş canım annem...
Ben istemsiz bir çığlık attığımda, evde kalan abinin karnını doyurmuşlar. "Sallama" Bizim o vazgeçilmez geleneksel salatamızı da hazırlamışlar. Hem sen, hem abin hâlâ çok seversiniz, bilirim.
O çığlıktan sonra, dört kilo yedi yüz elli gram olduğunu öğrendiğim kızımı hafifçe tekrar karnımın üstüne koydular.
Eflatunumsu rengin, yumuş yumuş halinle hemen ağlamayı kestin.
Göbek ismini “Bahar” koydu eben. Zaten İspanyollar gibi çok isimlisin, artık istediğini kullan.
Senin ismini özenle seçtim, Didem’im.
İyi ki doğdun…
İyi ki geldin bu dünyaya.
İyi ki varsın, kızım.
H. Çiğdem Deniz
(
Balıkesirde Bir Kadın 34 başlıklı yazı
çitlembik tarafından
22.04.2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
