Not: geçen gün yazdýðým “Garip Bülbül” baþlýklý yazýda eksiklerimin farkýna vardým, hikayeyi tekrar ele aldým

Zamanýnda garip bir bülbül, gelip gül bahçesine konmuþ. Aylarca güle þarkýlar söylemiþ durmuþ, sonra nedense uçup uzaklara gitmiþ. Kimse bülbülün güle olan kara sevdasýnýn farkýna bile varamamýþ.
 
Sahi, o bülbül kimmiþ ve neden güle sevdalanmýþ?
 
Garip bülbül, yýllarca büyük bir kafeste yaþamýþ; bildiði, gördüðü, çevresi hep kafesten ibaretmiþ. Devasa kafeste çok sayýda rengârenk, envai çeþit kuþ varmýþ ama kendisinden baþka bir bülbül yokmuþ. Yalnýzlýða raðmen bülbül hayatýndan memnunmuþ; kimseye karýþmayan, sade bir hayat sürermiþ. Yiyecek içecek derdi yokmuþ, tüm kuþlara yetecek kadar fazlasýyla yem ve su varmýþ. Hem gökteki yýrtýcý kuþlardan hem de yerdeki yýrtýcý hayvanlardan korkmasý da gerekmezmiþ; kafeste güvendeymiþ.
 
Gün gelmiþ, o mütevazý, sade ve güvenli hayatý mazi olmuþ. Kafes boþaltýlmýþ, garip bülbül de istemeye istemeye yuvayý terk etmek zorunda kalmýþ. Olabildiðince saf, þaþkýn ve tecrübesiz bir kuþ olarak doðaya salýverilmiþ. Yuvadan ayrýlmýþ ama üzgün üzgün, nereye gideceðini bilmeden günlerce uçmuþ. Yorgun düþmüþ, bir bahçede dinlenmek istemiþ. Bahçede çalýnýn dalýna konmuþ; burada hem kartallardan hem de kedi, tilki gibilerden saklanmak istemiþ. Sabah olup güneþ doðduðunda, az ilerideki gül gözünü kamaþtýrmýþ.
 
Gül; güzelliðiyle, nezaketiyle, sýcaklýðýyla, þefkatiyle bülbülü cezbetmiþ. Bülbül gözünü gülden alamamýþ. Hemen gidip gülün yanýna konmuþ. Bülbül garip bir kuþ, gül ise parýl parýl parlayan bir çiçekmiþ ama gülü kendine yakýn hissetmiþ. Baþlamýþ derdini anlatmaya; bülbül dertli dertli þakýmýþ, gül ise pür dikkat dinlemiþ. Günler, haftalar, aylar geçmiþ ama bülbülün derdi biteceði yerde çoðalmýþ. Az ileriye su içmeye gittiðinde, sanki gülden koca bir ömür ayrý kalmýþ gibi özlediðinin farkýna varmýþ. Böcek yakalayýp yemek için gittiðinde, hasretten muzdarip olduðunun farkýna varmýþ. Güle geri gelirken kalbi o kadar heyecanlanýrmýþ ki, baðrýný delip fýrlayacak kadar atarmýþ.
 
Çok geç de olsa bülbül farkýna varmýþ: meðer güle fena halde sevdalanmýþ... Garip bülbülün sevdasý bile bir baþkaymýþ; o kadar bülbül dururken güle âþýk olmuþ, hem de sýrýlsýklam...
 
Umudu olmayan, geleceði olmayan; yani anlamsýz bir aþkmýþ ama neticede bir sevdaymýþ — hem de kara bir sevda... Bülbül, güneþi gören kardan adam gibi erimeye baþlamýþ.
 
Gülün sevdasý küçücük ciðerinde devasa ateþler yakmýþ. Ciðeri belki mercimek kadar küçükmüþ ama en büyük yanardaðlar kadar volkanlar patlarmýþ... Söylediði þarkýlar ne keyfindenmiþ ne de zevkindenmiþ. Feryadý figaný, içinde patlayan volkanlarýn yankýlarýndan baþka bir þey deðilmiþ.
 
Kalbi ise daha beter durumdaymýþ; en büyük þelalelerden daha coþkunmuþ. Kalp þelalesinden akan kan, göz çeþmesinden yanaklarýna damla damla süzülürmüþ...
 
Nereye baksa hep gül görürmüþ; hatta gözünü kapattýðýnda bile tek gördüðü gülmüþ... Aklýnda, fikrinde, kalbinde, dilinde gülden baþka bir þey yokmuþ. Yemekten ve içmekten neredeyse kesilmiþ.
 
Bülbül, bir gün gülün boynunun büküldüðünü fark etmiþ. Bu yetmezmiþ gibi renginin solduðunu da görmüþ. Güz mevsiminde çiçeklerin sararýp solduðunu bilmezmiþ, gülün kendisine darýldýðýný zannetmiþ. Her þeye katlanmýþ ama "Leyla" diye diye sevdiði gülün kendisine dargýnlýðýna dayanamamýþ; uzaklara doðru uçup gitmiþ...

abdullah konuksever