‘’Unuttum.

Kendime kandýrmalýk hayatlar yaptým.
Aðlayarak acýlar azalttým.
Tekrar unutmak için her þeyi hatýrladým.

Þimdi, dünyada sevdiðim ne varsa hepsinden uzaðým.
Sevdiðim her þeyden uzaklaþacak kadar neyi sevmiþ olabilirim ki?

Çocukluðumu severdim.

Elimde, cennete yollamak istediðim tek kelime “çocukluðum” kalmýþtý.
Çocuk hep güler, anne hep dua ederdi.’’(Alýntý)

Ruhumdan deðil ruhani iklimlerin delik kalbinden kabrinden sökün eden kibirli nidalar maðarasý bir haþmetli gök ki: Rabbin vurduðu damgasýný ve katmanlarýn saygýn esareti yerkürenin hem hicvi hem insanlarýn cilvesi en çok da korunaklý dünyamýn imha edildiði o sergüzeþt kýyamette saklý sözcüklerin usuldan fýsýldadýklarý endamlý nüktesi.

Bir s/es verdim öncemde saklý mýrýltýlarýn çýðlýða dönüþtüðünün ertesi.

Renk verdi zalim nasýl ki karanlýktý hamuru nasýl da delmiþtim gözlerimle o kara dehlizi.

Öncemde yutkundum derken sonrama rast geldim oysaki anda saklýydým lakin unutulmuþ bir minvalde uyuya kalmýþlýðýmýn ertesi hüznümle sakit çýrpý bacaklarýnda kalemin, adeta altýna imzamý attýðým bir akitti yazdýðým güncemin sayfalarýnda unuttuðum gözyaþýmdan eser olmasaydý keþke þimdi ve keþke kurutulmuþ bir çiçek olmasaydým mezarýmda firar etti edecek iken çalan saatin sesiyle ansýzýn uyandýðým.

Zemheride esir kalmýþtý kimi imge kimi zaman yüzüne dahi bakmadýðým gölgemden de eser kalmamýþken ve iþte tüm söküklerimi tayin ettim ve diktim birer birer: kalem ki kýrýk bir daldan arda kalan kalem ki iðne misali yetmedi çuvaldýza dönüþen sesiyle verdiði hükümle ruhuma ferahlýk veren:

Eksik olan bir þeyler vardý yine de gerçi hayatýn faturasý hep bana kesilmiþti ama…

Dengime uygun bir kelimenin peþinde bense firar etmek adýna bedenimden kalýplarý aþan ve zorlayan bir boþ vermiþlik nasýl ki içine düþtüðüm tuzaðýn ufkunda sararmýþtý yüzüm ve iþte bir ney sesinde ve iþte neyin muteber olduðunun tartýþýlmaz fetvasýný verirken melekler ve yeni yeni çýkan kanatlarýma da konarken fýsýltýlar nihayetinde tüm gücümle haykýrdýðým tebdil-mekânda bulduðum ferahlýðýn bir þiire denk geldiðini fark ettiðim o ilk an.

Sureler yüreðin perçemi.

Suretimde oynaþan gölgeler yalnýzlýðýn fetvasý.

Salkým saçak duygularýn kulaklarý saðýr eden frekansý ve top yekûn duygular sözcüklere yaðan nur gibi hüzün gibi güz gibi göðün yerleþik tanrýsý umut gibi seyyah bir ruhun sedeften kalemimin dokunulmazlýðýnda yerle yeksan olmuþ varlýðýmýn akýbeti.

Dimaðýmdan sökün edensin belki de dil yaramda saklýsýn ýsrarla sevdiðimden de öte simyacý ruhumun nazarýnda kâh öfkesin kâh þiir kâh sýra dýþý bir baþkaldýrý.

Un ufak edilmiþliðin yasýný tutuyorum lime lime edilmiþ isyanlarýn nezdinde ifa ettiðimden de ötesin…

Ötesiz düþlerimin zincirinde.

Ölümsüz aþkýmýn renk deðiþtiren hasretinde.

Önsezilerimi kuyuya attýðým kadar feraha çýkma ihtimali yazarken bu kopuk ve savruk yapraðýn bir kitabýn arasýnda saklanýþýna tanýklýk eden yalnýzlýðýmýn da uydusu iken kalemin zarif tininde saygýyý boca ettiðim hayatýn da bam teline basýlý bir kaygýsýn sen içimde büyüttüðüm.

Telaþýmsa bundandýr: hem sevdiðim hem teselli bulduðum.

Gaipten gelen bir ilhamýn da sahne arkasý ve uçuþan tülün gizemi davetkâr bir ses tonunda izini sürdüðüm hayallerin desturu ile gerçek kýlmak adýna her birini gerçekçi olduðum kadar da düþkün iken hayallere ve gözüm açýk gördüðüm rüyalara…

Meddücezri eriþilmez.

Medarý iftarý iken külyutmaz yetilerimin bir yetime el verdiði ve iþte içimdeki yetim çocuðun baþýný okþama arzusu ile de geldim huzuruna.

Mektepli bir alaylýyým hem ben: alayýna kafa tuttuðum alaylarýn zincirinde tüm resmiyetim ve ciddiyetimle açýk ara farkla en çok ben iken seni sevdiðimden de öte kendime ýrak bir düzlemde ve þ/aþkýn boylamýnda enlemini bilemediðim bir acý-ölçer kýyamet alameti þakýyan kuþlarýn büyülü sesinde yeryüzünü cennete çevirendir hem benim bu coþkulu aþkým ve þaþkýn varlýðým.

Bir kehanet iken mutluluk.

Bir rivayet iken bu imkânsýz aþk.

Çaðlayan duygularýn renginden topladýðým binlerce çiçek misali her buketinde saklandýðým kadar güneþin eþliðinde solmayý ertelediðim kadar da beklediðim þafak.

Bir kitle imha silahý iken nefret…

Kýyýlýrken sözcükler hasretle kýyama durduðumdur elbet tek vazgeçilmezim iken hasret.

Büyürken günbegün bu tutsaklýðým rayici bedelsiz kum taneleri misali ve iþte yýkýlan kumdan kalelerim yüreðimse kum saatine öykündüðü kadar döktüðüm kum döktüðüm gözyaþý döktüðüm yapraklarým sakar bir bahçývan gibi saçýmý baþýmý ve tüm yapraklarýmý bir bir yolduðum yine de eðilmezken dalým ve baþým daldýðým uykudan elbet sen uyandýrdýn beni.

B/ölücü güçler.

Simamda saklanan gölgeler.

Þiarýmdan firar eden fýsýltýlar.

Simsarý iken yüreðimin, nifak sokan aciz ruhlar.

Karakter analizi yapmaktan öte klavyenin silik karakterlerinden bir dünya yaratmak istiyorum kendime günbegün büyüyen bir hasret ve özlemle hem sana koþtuðum hem kendimden kaçtýðýmýn da ispatý iken yazmaktan geri duramadýðým þiirlerim donma noktasýnda Temmuz güneþi ile birer birer erirken ergen bir aþkýn mizacýna olan yatkýnlýðým ve iþte an itibari ile de tükenmiþken hem divitim hem tüm gücüm.

Surelerle bezeli suretimden döktüðüm gülleri ise sana sunup sana emanet ediyorum ve tüm sevdiklerimi kendimi de Rabbime.

Mübalaða edilesi deðil mutabýk kalýnasý bir duygu silsiledir yüreðimden aralýksýz taþan yasýn ve yasýn isyanýnda varsýn bir yasa olarak addedilsin yazdýklarým ve gezindiðim bu imkânsýz aþkýn þah damarýna olan yakýnlýðý ile de aralýksýz koþarken yüce Rabbime…

Allah’a emanetsin.

Aþkýn hörgücünde saklý bir ziynetsin de þuurumu yitirmezden öte huþu içinde seni sevdiðim kadar kendime duyduðum özlemin ve hasretimin vazgeçilmezi…