Alýcý bir imge idi baþýmda uçuþan alacasý aþkýn belki de yüreðin Alaçatý’da kaldýðý sýcak bir yaz akþamý…

Alýcý kuþlar tetikte

Ýðne deliðinde saklýyým…

Vericilerim devre dýþý

Ölü kuþun isyankâr kanatlarýndayým.

Sadýk kaldýðým kadar kendime

Kimyasý bozulmuþ baþýbozuk döngünün yüreðine

Kefil olmadýðým kadar illet yalanlara

Yüzölçümü göðün

Deveran etmeyi unutmuþ sevginin ve zulmün

Sýkýþýk güzergâhýnda top-yekûn firar ettiðim

Ne zamanki insanlýk baþýn soktu derine ve kuma

Kum saatinin mizacýnda

Sökün eden her zerremle bitimsiz bir yastayým, sevgili muallim…

Kýrýntýlarý günün ve þiirler kimi zaman ara öðün…

Kýlýksýz bir derviþ addedilen varlýðým ve bedenim ve belleðim…

Elimine ettiðim ömrüm hibe ettiðim hayallerim…

B/ölünmüþ bir imgeydi zaman sözcüklerin dilimlendiði baþýmdan uçan þapkamýn rüzgârla cilveleþtiði.

Bir tutku bir arzu deðil artýk yaþamak inkârý ne mümkün?

Tüten dumanýnda þehir vapurunun, tümlendiðim anlar sanki daha dün.

Düne meylettiðim: uyduruk bir imla hatasý.

Ýsyanýn da daniskasý:

Hoh, dediðimde buðulanan gözlük camlarým ve görüþ alanýma girmeyen miyop yanýlgýlarým.

Bahþedene þükür.

Baþýmda esen kavak yellerine ise tükürdüðüm yýllarýn azabý var içimde.

Sevgiyle eþleþen masum yüreðim, masum sevdam hali hazýrda beklediðim kim bilir kaç mevsim bekleyeceðim.

Ölü ritmi hayatýn.

Devrik cümlelerin istilasý.

Sözcüklerim peþin hükümlü yalnýzlýksa bana zimmetli.

Mührü zamana uðradýðýný biliyorum da artýk hayallerimin ve sökün eden her heceyi düþman belliyorum.

Sondan bir evvel.

Baþlamadan biten binlerce hayal zaten umurumda da deðil imkânsýzlýðýn þerh düþtüðü o minvalde seken bir kuþ gibi içimin týrtýlý ruhumun dilemmasý dýþ sesinse baskýn nidalarý.

Örtüþtüðüm ne kaldý ki hüzünden baþka?

Üstü örtülü sehpam ve üzerinde demliðin soðuduðu çayýmý içtiðim endamlý sabahlarýn ýskaladýðý demi rüzgârýn ve þerh düþtüðüm güne gün yüzünü örten bir sis gibi.

Gerildiðim.

Gardýmý aldýðým.

Tasý taraðý toplayýp da bedenimden ve cihandan kaçma isteðim.

Külfeti hüznün kükreyen dünün zinasý günle elbet akýþkan bir istikamette na’þýný kaybettiðim mutlu yýllarýn dürtüsü ile mutlak bir kazaya mahal veren ve içtimadaki o esinti yüreði derinden deþen.

Azýnlýk olsam bile.

Azman dalgalara kafa tutsam bile.

Yalan ve safsata aþklara kýzgýn kýrgýnlýðýmý deþen rüzgârla hemhal artýk sürüklendiðim deðil sürüklediðim bir rüzgârýn endamý ile seyrüseferi umudun bense seyyah bir imge:

Esmerin tutkusu sarýþýnýn adý karanlýðýn güne vedasý…

Ýlla ki umut.

Ýdam fermanýmý yazmakla iþtigal adýný þiir koyduðum.

Ýmla hatasýný onarýp da aþ erdiðim aþka þerh düþtüðüm.

Gönlün kubbesi yüreðin hutbesi kaza eseri kaybedip tesadüfen kendimi bulacaðým günlerin bekleyiþi ile nöbette geçen ömrüm ve ufkum ve utkum bazense tutulan nutkum ve iþte kalemimle cebelleþtiðim yarý zamanlý bir ölüm gibi tutukluk yapan kalemimle sürtüþen hayat gibi…

Semanýn gösterisi.

Hoþ bir seda iken yüreðin iz düþümü.

Türettiðim sözcüklerden ördüðüm bir hýrka ve cebbar yalnýzlýðýn sitayiþi.

Umarsýz insanoðlu ve unutkan ve isyankâr.

Ýnada biten savaþým nasýl ki aþk ve sevgi davetkâr.

Ýndinde rotanýn duygularýn fora dediði ve hulasasý yorgunluðun istifli sözcüklerin seferberliði.

Günden geceye sekmiyorum çünkü rotamdan çýktým.

Geceden güne azalmýyor acýlarým ne de olsa insanlýk ve sevgi dolu yürekler buz tuttu.

Azýmsandýðým ne ki?

Azadesi dünün.

Ayrýkotu olsam ne ki?

Sözüm ona ben sýradan bir gülüm.

Ýdamesi þehrin ve ikazý kalemin derbeder bir hüzünle serildiðim þu boþ sayfa her çevirdiðimde sayfayý öncemle iþtigal her parmak basýldýðýnda acýma devasa bir açý ruhumu ortalayan ve delen pergeli de kan tutarken acele ile yaramý sözcüklerle sardýðým yetmedi daha da derine inip ölümü ýskaladýðým:

Her þiir yeni bir baþlangýç.

Her yazmadýðýmda kalemi kan tutan.

Yazmasý gelinin yargýsý evrenin ve yasasý düzenin.

Göðün katlarýnda sarmalýnda sonsuzluðun ve gizemin derli toplu bir ölümden de ýrak sýra dýþý bir hüzünle dikemediðim yaralarýmý daha da kanatan ne zamanki kalem olsa ruhumdan ýrak.

Meylettiðim nice duygu.

Bazen karartý bazen melankoli.

Mahal verdiðim her utku.

Mizacým yýlgýn ve þaþkýn.

Nem tutan bir iklimde nemalandýðým arka bahçesi gönlün ve içime esen soðuk rüzgârlar beni yaþamaktan ve yazmaktan soðutan yetmedi ruhumun köreldiði yüreðimin ufalandýðý bense kalemimi yuhalarken önsezimde saklý sitayiþ ön sözünde þiirin öykündüðüm asayiþ asla korumadýðým bir düzen gibi korunaklý dünyama dokunan el gibi…

Yandýðým kadar da yakardýðým ve yaktýðým tüm gemiler…

Kaptan köþkümü terk ettim edeceðim bazen ihmalkâr bir tutumla bazen mütereddit bir olguyla ve cihanýn damýzlýk boðasý bense bir ziynet gibi sevgiyi ve asaleti ve masumiyeti ruhumda taþýdýðým kadar taþkýnlýk yapanlara verdiðim cevap iken sessizliðe bürünüp yalnýzlýða ve Rabbime sýðýndýðým…

Son söze vakit varken oysaki ben son noktayý çoktan koymuþken rest çektiðim üç noktalý hüzünlere rast geldiðim umut iklimine ve de yaðmalanmýþ yüreðime nifak sokanlara inat aþka biat olmazýn oluru bir eylem iken aþký þiar edindiðim dünyanýn coðrafyasýnda saklý tuttuðum bilinmeze þerh düþüp bilindik bir metafor iken kalemin saðanaðýnda ýslandýðým günlerin özlemini duyarken.