Anka Kuþunun Sevdanýn Karþýsýnda Çýrpýnýþý -1-

Anka kuþunun kanatlarý kýrýk kalsa da, aþk diyarýnda uçarken efsanevi bir masaldan fýrlamýþçasýna havada süzüldü. Daha doðrusu, süzülmeye devam edebilmek için çýrpýndý. Çýrpýndýkça kanatlarý yorgun ve bitap düþerek gökyüzünden yere çakýldý, baygýn kaldý. Her bir tüyünde, önünde çakýlý duran taþlarýn izleri hoyratça duruyordu. Yeniden doðuþun izleri yoktu artýk; her kanadýnýn kývrýmýnda yalnýzca kahroluþ hikâyesinin çýrpýnýþlarýnýn izleri vardý.

Baþlangýç ve son, ayný çemberin içinde dönüyordu ama bunu bilmiyordu baygýn þekilde yatarken. Anka’nýn kanat çýrpýþlarýnda, "Terk ettin beni zalim" þarkýsýnýn melodisi yankýlanýyordu, ama o bülbülleri kýskandýran sesi artýk duyulmuyordu. Küllerinden doðan bu efsanevi kuþ, eskiden her þeyin geçici olduðu ancak hiçbir þeyin tamamen yok olmadýðý gerçeðini taþýrdý. Fakat þimdi, her yeni nefes, bir öncekinin hatýrasýný içinde barýndýrsa da her yükseliþin bir düþüþle sonuçlandýðýný çok acý bir þekilde anlamýþtý.

Ve tam o anda, Sevda baþýný kaldýrdý. Gökyüzünde süzülen Anka’nýn izinde, kendi kayboluþunu sorguladý. Aþk, yalnýzca bir sorgu muydu, bir vurgu muydu, yoksa oluþumlarýn arasýnda oluþamayan bir oluþum muydu? Heyecanla düþündü.

Bir adým attý, sonra bir adým daha. Ama kalbi, o eski ritminde atmadý. Çünkü artýk biliyordu: her bekleyiþ, bir doðumun habercisiydi. Lakin hâlâ doðum gerçekleþmeyen izdüþümlerin karanlýðýnda kalarak dünyasýný aydýnlatmýyordu. Sevda, aþkýn içinde kaybolmak yerine, onunla yeniden gökyüzünde uçamadýðýna bin piþman oldu, piþmanlýklar içinde boðuldu. Gecenin karanlýðý, yýldýzlarýn sessiz fýsýltýlarý arasýnda aðýr aðýr düþüyordu ve üþüyordu aslýnda. Sevda, gözlerinde saklý umutsuzlukla gökyüzüne baktý. Yere çakýlan Anka kuþunun sancýlarýný hissetmek için topraða uzandý ve öylece kaldý. Aþk, yalnýzca bir his deðil, kalbin en derin köþesinde filizlenemeyen, bakir olmayan bir bahçenin içinde parçalanarak, hoyratça ellenerek, savrularak bir sorumsuzluðun girdabýna düþtükçe düþtüðünü seyrediyordu.

Bir rüzgâr esti, geçmiþin dokusunu gün yüzüne çýkaran kadim olmayan acý bir melodiyle. Ancak bu melodi ona yabancýydý. O an, Sevda’nýn içinde bir þey uyandý—lakin uykusunu alamadan tekrar uykuya daldý. Bekleyiþin ötesinde, aþkýn kendini dar diktiði elbisenin verdiði rahatsýzlýðýn sancýlarýný yaþýyordu. Bir adým attý, sonra bir adým daha atamadý. Karanlýk, aydýnlýða teslim oldu, ancak kalbinin ritmi gökyüzündeki yýldýzlarla ayný ahenkle dans edemeden hýçkýrýklar içinde kaldý. Aþk, yalnýzca beklemek deðildi. Aþk, yeniden bulamamaktý, ayný olamamaktý…

Gecenin karanlýðý, Sevda’nýn gözlerinde derin bir uçurum gibi yankýlanýyordu—düþtü, düþecekti içine. Geçmiþten bir el uzanýr gibi oldu, ancak ona yetiþmeden kayboldu. Ona umut yerine geçmiþin sessizliði anlamsýzca fýsýldýyordu, ama duyup anlayamýyordu. Aradaki mesafelerin uzaklýðýnda boðuluyordu. Onsuzluk, kalbinin en kuytusunda yer eden bir sýzýydý; büyüdükçe içini daha fazla sarýyor, derinleþiyordu. Geçmiþ ona ne anlatýyordu, bilmiyordu. Anlayamamanýn ýstýrabýný yaþarken, uzaklardan Sibel Can’ýn þarkýsý yankýlandý:

"Hasretim aþk dolu gözlerine
O tatlý sözlerine
Bana hayat veren sesine…"