Kurumuþ bir gül düþtü, eskimiþ parkasýndan,

Güllerin solmasýný, kendimden biliyorum.

Çiçeklerle bezeli , cennetin arkasýndan,

Dallarýn elmasýný, kendimden biliyorum.

Bir resmin var yadigar, öpüp koydum en üste,

Ben öleyim sen yaþa, yar yeter ki sen iste,

Gelirken ki deðil de, giderken ki dönüþte,

Yollarýn olmasýný, kendimden biliyorum.

Bitecek güzelliðin, iz düþecek deriye,

Kan kusar mezarlýklar, yeni ölmüþ diriye,

Piþtiðimiz sevda da, her yangýndan geriye,

Küllerin kalmasýný, kendimden biliyorum.

Neylersin ki sevgili, iþte böyle son durum,

Esir kaldým düþlerde, periþaným maðrurum,

Parçalanmýþ içimde, hüzün yaðar yaðmurum,

Göllerin dolmasýný, kendimden biliyorum.

Her zerresi bir zehir, gülüþlerin Baldýran,

Yýlan ki titrek kuþu, yuvasýndan kaldýran,

Dermansýz ve çaresiz, gitme diye yalvaran,

Kollarýn salmasýný, kendimden biliyorum.

Nerede kaldýn ey yar, gözyaþým süzülürken,

Yaþayan bu mevtanýn, derisi yüzülürken,

Timur’un ordusuna, bu yürek ezilirken,

Fillerin ölmesini, kendimden biliyorum.

Ey aþkýný tattýðým, sende gördüm edayý,

Göðsümdeki beþikte, avuttuðum sedayý,

Bir umuttur bekledim, bu son kutlu vedayý,

Yellerin bilmesini, kendimden biliyorum.

Sen kestin umudumu, dermanýmý dizimden,

Bulacaklar yolunu, karda kalan izinden,

Yara yara gelecek, kan akacak gözünden,

Sellerin gelmesini ,kendimden biliyorum.

Sende yoktan var oldun, iþte sevgim kadarsýn,

Yaþayan geçmiþini, ülfetine adarsýn,

Ayrýlýðýn zehrini, elbet bir gün tadarsýn,

Kullarýn çelmesini , kendimden biliyorum.

Hani nerde kaldýlar, saðlar gibi dostlarým,

Kötü günde kum oldu, daðlar gibi dostlarým,

Kahýroðlan haline, aðlar gibi dostlarým,

Ellerin gülmesini , kendimden biliyorum.