‘’Ruhum azaldý duymadým, kanýma sözüm geçmiyor
Bu savaþý ben icat ettim, yenilgi baþtan belliydi
Bu kurguyu ben kurdum, baþrolü baþkasýna kaptýrdým
Beni bir son bekliyor, az sonra orada olmam gerek
Bir sona yetiþmem için daha kaç son içimde tükenecek.’’(Alýntý)

Deliþmen öfkesi ölümün ve bir sentez hayatýn ta kendisi ikircikli gölgeler kasvetin duvaðýný yýrtarken kan damlýyor aþkýn asasýnda saklý tutulasý bir dilek misali þairin, kabrinde s/aklandýðý deðil asla yalan.

Dünya bir cehennem.

Dünya içine düþülesi t/uzak.

Dünya endamlý bir masal ve ilhamýn perisine müteþekkir þair oysaki yukarýdaki beþ dizeyi yazmazken þair okuduðuna deðecek bir tebessüm ile dirildi ve serpti üzerindeki ölü topraðýný kaðýdýn beyaz bakir zeminine…

Ýltifata tabidir aþk.

Tabiatýn kanunu zaruri bir esintidir her þiir.

Þairse ulaðý yerin göðün ve ulemasý alýcý kuþlarýn.

Patavatsýzca sever þair ve þeker gibi erir yüreði.

Erer de hidayete ölümün ön sözünde saklý iken binlerce nesir binlerce þiir ve dize.

Bir düþün bir düþün…

Bir de düþ’ ün b/ataðýnda ataða kalkar sözcükler þerefesi ömrün ötenazi yaptýðý ruhunda saklý serler sýrlar surlar.

Uyruðu ölüm.

Ulaðý hüzün.

Ulemasý cahil cesaretinin.

Menþei kabir ve yaþarken yaþadýðý kabir azabý.

Göðün tentesine konan göçmen kuþlar þairse bir göçebe bir garip gibi zikrine eþlik eden fikrine edimlerle sarýlýr da mazisine.

Dünü kovsa da kapýsýndan gününü gün de etmezken ve iþte kalibresi kayýp bir silah iken kalem bir bir dökülür kurþunlar haznesinden ve son kurþunu kendine saklar þair lakin öncesinde aþka düþer ve yere düþer kalkar da bir baþýna.

Yalnýzlýk yorgun bir senfonidir.

Sevda ise yýlký atý.

Semazen imgeler elbet þairin tekelinde.

Hicvinde ömrün hicret bildiði kadar kalemin diktesi ve diktatörü ruhun.

Yana yakýla yaþamanýn bir adým ötesi yazmak madem.

Matemi ile örtülü üstü yüreðinin.

Kumpanyasý acýnýn ve kumasý þiirin ve külünden doðan günün evresi verdiði fetva ne ki öncesinde ve de þairin içi içine sýðmazken kolaysa sýð kabrine…

Sýrdaþý Rabbi ve kalemi.

Sýra dýþý bir aþkýn da kabul gördüðü ve bir rivayet olsa bile mutluluk þair mutludur aslýnda içinde yaþadýðý kabrinde ne de olsa hüzün ekilidir topraðýna ve binlerce filiz boy verir kalemin nemi ile ýslanýrken iki âlemde de aziz olmanýn hatýrýna þair sadece yazar ve sever ve susar ve bekler de bekasý ölüm bakaya kalansa illa ki hüzün…