Bayram ve Eksikliklerimiz

   Bir zamanlar bayram, rengârenk bir tablo gibiydi. Çocuklarýn neþesi kýrmýzýydý, büyüklerin þefkati sýcak bir sarý. Sokaklarda yankýlanan kahkahalar maviye çalardý, bayram þekerleri pembe ve mor dokunuþlar eklerdi bu resme. Ama þimdi, o tablo eksik. Renkler solmuþ, bazýlarý tamamen kaybolmuþ gibi Çocuklar artýk bayramý yaþamak yerine izliyor. Ellerinde fýrça yok, sadece kaydýrdýklarý ekranlar var. O eski bayramlarýn canlý renkleri, þimdi soðuk bir beyaz ýþýðýn içinde hapis olmuþ. Bir zamanlar büyüklerin ellerini öpmek, tabloya sýcak bir ton eklerdi. Þimdi ise sadece bir emojiyle kutlanýyor bayramlar. Belki de bayramýn ruhu, eksilen renklerde saklý. Bir çocuk düþünelim: Bayram sabahý uyandýðýnda, yeni kýyafetlerini giymek yerine telefonunu açýyor. Dijital dünyanýn keskin hatlarý arasýnda kayboluyor. Ama o dünyanýn içinde bayramýn renkleri var mý? Yoksa sadece siyah-beyaz bir görüntü mü? Bayramý gerçekten yaþamak, renkleri deðil duygu ve hisleri hissetmekti. Bir elin diðerine uzanmasý kýrmýzýydý, kahkahalar maviye çalardý. Þimdi ise ekrandan gelen ýþýk, tüm renkleri tek bir tona indiriyor. Belki de bayramý yeniden boyamak gerekiyor. Ekraný bir anlýðýna kapatýp, eksik renkleri tamamlamak… Çünkü bayram, sadece görmek deðil, hissetmekti. Ve hissetmek, gerçek bir gülümsemede saklýydý, ama kim neden sakladý? Saklayanlarýn amacý nedir?

   Gel gör ki artýk fýrçalar elimizde deðil. Renkleri biz seçmiyoruz, ekranýn sunduðu tonlarla yetiniyoruz. Bayram sabahý, çocuklarýn gözlerinde o eski parlaklýk var mý? Yoksa sadece ekrandan yansýyan ýþýk mý? Bir zamanlar bayram, sokaklarda koþan çocuklarýn ayak izleriyle þekillenen bir sanat eseriydi. Þimdi ise herkes kendi küçük dijital çerçevesinde, birbirine dokunmadan, birbirini hissetmeden bayramý kutluyor. Renkler eksik, çünkü dokunuþ soðuk, samimiyetten uzak... Belki de bayramýn gerçek renkleri, bir ekrandan deðil, bir elin sýcaklýðýndan geçiyordu. Bir çocuk, telefonunun kamerasýný açýp bayram fotoðrafý çekiyor. Ama o fotoðrafýn içinde bayramýn renkleri var mý? Yoksa sadece bir görüntü mü? Bayramý yaþamak, renkleri deðil duygunun hislerin elli tonuyla hissetmekti. Þimdi ise herkes kendi küçük ekranýnda, birbirinden kopuk, sessiz bir kutlama içinde. Mutluluk deðiþti mi, yoksa biz mi eski bayramlarýn canlý tonlarýný özlüyoruz? Belki de bayramý gerçekten yaþamak için, eksik renkleri tamamlamamýz gerekiyor. Bir anlýðýna ekraný kapatýp, birbirimize dönmek… Çünkü bayram, sadece görmek deðil, hissetmekti. Ve hissetmek, gerçek bir gülümsemede saklýydý ama kayýptý.

    Dediðim gibi eksik renkleri tamamlamak için önce fark etmek gerekiyor. Bayramýn solgun tablosuna bakýp, nerede yanlýþ yaptýðýmýzý görmek… Belki de çocuklar, bayramý eksik yaþadýklarýnýn farkýnda bile deðiller. Onlar için dünya, ekranýn sunduðu kadar renkli. Ama biz biliyoruz, o renkler gerçek deðil. Bir zamanlar bayram, sokaklarda yankýlanan kahkahalarla boyanýrdý. Þimdi ise sessizlik var. Dijital dünyanýn keskin hatlarý arasýnda kaybolan çocuklar, bayramý bir bildirim sesiyle kutluyor. Oysa bayram, bir dokunuþtu. Bir elin diðerine uzanmasý, bir gülümsemenin sýcaklýðýydý. Belki de bayramý yeniden boyamak gerekiyor. Ama nasýl? Çocuklarý ekrandan çekip, gerçek dünyaya nasýl geriye döndürebiliriz? Onlara bayramýn sadece bir mesaj deðil, bir his olduðunu nasýl anlatabiliriz?

   Belki de ilk adým, bizim renklerimizi geri getirmek. Büyükler olarak, bayramý gerçekten yaþamak. Çocuklara bayramýn sadece bir görüntü deðil, bir duygu olduðunu göstermek. Çünkü bayram, sadece görmek deðil, hissetmekti. Ve hissetmek, gerçek bir gülümsemede saklýydý. O zaman, belki de eksik renkler geri döner. Bayram yeniden canlanýr. Ve çocuklar, ekranýn ötesinde, bayramýn gerçek sýcaklýðýný hisseder mi acaba bir gün, biz ölmeden önce? 

Aksiyon baþlýyoruz kamera:

"Nayýr! N’olamaz! Bayram böyle olmamalýydý! Bir zamanlar bayram sabahý, çocuklarýn neþesiyle baþlardý. Yeni kýyafetler giyilir, büyüklerin elleri öpülür, sokaklarda kahkahalar yankýlanýrdý. Ama þimdi… Þimdi sahneler hayatla deðiþti!"

Bir çocuk, telefonuna bakýyor. Bayram mesajlarý ekranýnda kayýyor. Oysa eskiden bayram, bir dokunuþtu! Bir elin diðerine uzanmasý, bir gülümsemenin sýcaklýðýydý! Þimdi ise… Nayýr! N’olamaz! Bayram bir bildirim sesiyle kutlanýyor! Bir zamanlar bayram, büyüklerin dizinin dibinde anlatýlan hikâyelerdi. Þimdi ise kýsa videolar, kaydýrýlýp geçilen anlar… Çocuklar bayramý yaþamýyor, izliyor! Oysa bayram, bir sahneydi! Gerçekti! Dokunulurdu, hissedilirdi!

Ama biz buna razý mý olacaðýz? Hayýr! O eski bayramlarý geri getirmek için mücadele edeceðiz! Çocuklara bayramýn sadece bir mesaj deðil, bir his olduðunu göstereceðiz! Çünkü bayram, sadece görmek deðil, hissetmekti! Ve hissetmek, gerçek bir gülümsemede saklýydý! Son sahneye geldik… Çocuklar ekrandan baþlarýný kaldýrýyor. Büyüklerin ellerini öpüyor. Kahkahalar sokaklarda yankýlanýyor. Ve biz, içimizden fýsýldýyoruz: "Evet… Ýþte þimdi bayram gerçekten baþladý!"

“Kestik, hemen bunu montaj odasýna götürün, eklesinler hayatýmýza hemen…”

Mehmet Aluç