Şairin Ar Bildiği Hayat...



Düşler biçti evren: ama yetmedi…

Rahmine düştü enginlik:

Aşkın şakıyan sesi idi umut

Devasa yüreğin kabrine sadık bir tutku gibi

İçlendi şair içemedi hayatı

Derledi şiiri, dermanın yazmakta buldu

Aşktı en muhteşem renk

Aşikâr sevdalıydı manen zengin

Kayıtsız bir rüzgârın peşinde

İçine esendi aslında kalemi

Pervane olduğu aşkın ümmetinde

Saklıydı sırlar

Serleri surlara sarılı

Şahika idi diğer adı

Şems’in rüzgârında sürüklenen doğası

 

Bir yapraktı solmayan

Yâd edilesi bir anı dünü kovalayan

Aşkla andığı dünü

Seğiren gözlerine yaş düştü

Düşman başına ve yeltenmedi yalana başka yola

 

Bir bilinmeze gark iken ömür

Tahayyül edebildiği kadar

Sırtını yasladığı İlahi makam ve kader

İstifli notalardan besteler yaptı

Yalnızlığın mizacında bazen bir nota

Bazen bir tek noktaya tekabül etti

Hüzün iken sağdıcı

Üzüldüğü kadar büyüdü inancı

 

Sözcükler kasıtsız ihbarsız

Geçkin zaman geçtiği yollar aşk gibi pervasız

Bir düş ise dün

Yarındı ümidin buharı tüten

Yareni evren

Yâri ölü bir iklimde saklı

Öldüremediği neyse dünden firar eden

Göçebe bir kuş gibi

Yaralı yüreğini şiirden şiire taşıdı

 

Makul olansa sevgi

Makbul olan da

Mühürlü olsa ne ki kalbi?

Ne de olsa bakirdi yaşam

Kıyıya vuran püsküllü yosun

Bir belayı def etmekse idraki

Semiren doğanın kilitli kapısı

Hamt ettiği kadar kaybolmayan

Haiz olduğu ne ki yüreğini tutuklu kılan

Hazzı değil yaşamın,

Maneviyatı giyindi üstüne

Hatır için sevip yaşamadı

İçindeki cenneti taşıdı cihana

Nazarında yılların

Nezdinde yangının

Tek kıvılcımı şahit tuttu

Müsebbibi neyse yalnızlığın

Aldırmadan kimseye

Aldandığı kadar insanların yalancı sevgisiyle

Andıkça Rabbini…

 

Ç/ağlayandı her hece

Karanlığı dahi delip geçen gözleri

Özlemin yükü ağırdı çok ağır

Saltanatı sonlandı sonra

Sızan yasın izinde kuruttu gözyaşını

Bir mikado çöpü gibi

Dağılan hayallerinin peşinde

Varsın dağınık kalsaydı içindeki külliye

Nazı niyazı tek sunduğu Rabbi

Gölgesinden dahi alacaklı iken

Aldırmazlığın nezdinde yürüdü bir başına

Kimsesizliğin sonlandıracak biri vardı madem

Yaşadığı kadar başını yasladığı

 

Sönen ferinde ömrün

Tek bildiğini yaptı ve okudu

Mademki neferiydi sevginin

İlahi Frekansta buluştu iki âlemin Rahmanı ile

İlkelerden ülküler inşa etti

Sırça yüreği telaşla adadı kendini evrene

Adağı kabul oldu sonunda

Ant içtiği neyse üstüne

Ar bildiği hayatı yaşadı dilediğince

Bir rüya bile olsa gözleri açık gördüğü…

 

 


( Şairin Ar Bildiği Hayat... başlıklı yazı GÜLÜM-ŞİİRİN TEK H/ECESİ İKEN AŞK... tarafından 8.06.2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu