Kulaklarýmla duydum

Ve yüreðimle iþittim topraðýn kalp atýþlarýný.

Acý çýðlýklarýný ormanlarýn,

Can yakan çýtýrtýlar içinde

Köknarýn damarýnda kan gibi akar reçine

Ve her iðne yaprak,

Bir sýr gibi susar

Ciðerlerimizde yanan yangýnlara.

Ýnsanýz ya,

Yanýlsamamýz bizim sanki tüm dünya,

Hükmümüzde ya bizim doða,

Ýlkin gölgesinde yatarýz aðacýn,

Ardýndan vururuz baltayý köküne.

Ne garip bir yaþamaktýr bu:

Sevmek,

Sonra yok etmek.

Ben bazen;

Bir ardýcýn gözünden bakarým dünyaya,

Közler uçuþurken gökyüzünde

Hepsi birer kara kelebek

Ve anladým ki:

Ateþ,

Yalnýz kibritin ucunda deðilmiþ,

Ýnsan kalbinde de çýkarmýþ yangýn.

Duman

Ve is kapkara,

Gökyüzünü ipek bir kefene sarar,

Binlerce canýn selasý okunur külün altýnda.

Mavi gökyüzü kýpkýrmýzý kor olunca

Bir sincabýn, bir böceðin, bir karýncanýn

Adý bile okunmaz,

Ana haber bültenlerinde.

Orman yanar

Ve insan

Ormanýn hala yalnýzca aðaç olduðunu sanýr.

Oysa orman:

Yaþamýn kaynaðýdýr,

Bir çocukluk anýsýdýr;

Kozalak kokan, reçineye bulaþan ellerimizde.

Oysa orman;

Baþlý baþýna hayattýr

Bir dilin susmadan fýsýldadýðý þarkýdýr,

Bir nefesin tazelendiði,

Bin bir kalbin hýzýný yavaþlatan sýrdýr.

Þimdi küllerle konuþuyorum ürkekçe;

“Beni affet” diyorum,

“Senin alevlerinde yanýyor,

                                insanlýðýn vicdaný.”

Ve söz veriyorum;

Bir yaprak yeþerdiðinde

Bir fidan dikildiðinde,

Bir tomurcuk el verdiðinde,

Ben de yeniden doðacaðým,

Taze bir filizle..