Þehir Sustuðunda Ýnsanlýk mý Konuþur?

Ah sevdiðim,

 Gecenin içinden doðar yýldýz çiçekleri,

Bir tebessüm gibi düþer karanlýða umut,

Yan yana olmasak da,

Yüreðimizin kýyýsýnda buluþur seslerimiz.

Ah sevdiðim,

Küllerinden doðar sevdanýn kuþlarý,

 Zamana direnir bir öpüþün sýcaklýðý,

Ve biz, Ýnsanlýðýmýzýn en çýplak haliyle,

Sarýlýrýz yarýnlara yeniden.

Seninle bir þiir,

Sessizliðe dokunan bir buse olur…

Özgürlük,

Saçlarýnýn rüzgârýnda çoðalan bir anýydý,

 Gözlerin gökyüzüne uzanýrken,

Deniz sustu, kum fýsýldadý,

Her dalga senin ismini kýyýya çizdi usulca.

Ah sevdiðim,

Bizler bir zamanýn gölgesinde deðil,

 Iþýðýn kendisinde bulduk kendimizi,

Ve ne zaman kaybolsak gölgelerde,

Senin varlýðýn yankýlanýr en uzak vadilerde.

Ah sevdiðim,

Zaman bile eðilir þiirimize,

Ve dünya,

 Bir dize kadar susar bazen.

Biz ise,

Sadece birbirimizi dinleriz o sessizlikte.

Rüzgârla sil baþtan yaþasak

Senin adýn olurdu her esinti,

Sessizlik bir kadehte dolarken,

 Biz dudaklarýmýzla içerdik anlamý.

Ellerimiz deðmese de birbirine,

 Yýldýzlar kadar yakýn olurduk gecede,

Bir kelimeye yüklerdik bütün sevdalarý,

 Sonra bir sessizlikle mühürlerdik zamaný.

 Ve þimdi, arka fondan soyunmuþ bu dizelerde,

 Sadece sen, ben ve þiirin özü kalýr.

Geriye ne kalýrsa kalsýn,

 Eðer sen varsan...

Hepsi anlamý bulur sevdiðim.

Mehmet Aluç