*
**
***
Ey kalbim, ey mecnûn-ı sevdâ,
Biter sanırdım, meğer nihâyet de bir meftûnlukmuş…
Bir hâb-ı yâre uyandım bu sabâh,
Gönlümde ne keder kaldı, ne dert, ne inkisâr.
Gör ki aşkın sonu dedikleri şey,
Bir merhâmet bahçesi imiş meğerse…
Ne yıkım, ne firkat;
Sükûnetle gelen bir selâm-ı kalb…
Dilbeste olduğum âşinâ çehre,
Bir zamanlar bir mânâydı bana,
Şimdi ise bir hatıra-i gül,
Solmamış ama rüzgârla savrulmuş…
Her veda bir bâkîlik taşır içinde,
Sen gitmekle kalmadın,
Bende bir letafet bıraktın,
Bir nazar-ı aşk, bir bâde-i aşk…
Ey mazi, ey sevda-yı kadîm,
Ziyan değildir bir kalbin harâb oluşu,
Her yıkımda yeniden doğar
Bir serencâm-ı aşk, bir şebâb-ı vücut.
Ben ki aşkın sîneme açtığı o yârâyı,
Artık bir gül goncası gibi taşırım,
Ne sitemim kaldı zamâna,
Ne de dîvâne serzenişim câna…
Final dedikleri şey,
Belki de ilk defa tamamlandığım yerdir.
Sevda bir sona erdi,
Ama ben, ben şimdi başlıyorum.
18.07.2025
(
Aşkta Final - Vuslatın Son Demleri başlıklı yazı
HüseyinBERFE tarafından
18.07.2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
