Sahip çýkmam gerekenler var ama bir gerekçe de getiremiyorum belki de gereksiz bir þekilde kendimi zorluyor ve avutuyorum sanýrým ben bir düþ sihirbazýyým gözümün önünden gitmeyenleri gerçek bildiðim ve gerçeðim nedir benim, diye de soramýyorum kimselere.

Hem gerçek olsam bu kadar mutlu olabilir miydim?

Mademki ben bir düþüm demek oluyor ki sahip olduðum her þey gerçekte asla var olmadý.

Gel de çýk iþin içinden.

Bazen rüzgâra yenik düþüyorum ve baþýmdan savuþturuyorum üþüþen yapraklarý derken ben de uçmaya baþlýyorum ama konacaðým bir aðaç dalý yok üstelik bir yuvam da yok benim hani belki çok arasam rast geleceðim de.

Sýcaklýðýmý ölçüyorum içten dýþa sonra dýþýmdan içeri bir þeyler giriyor ve bir deðiþime uðruyorum hele ki ters yüz ettim mi içimden geçenleri ve þaibeli fýsýltýlar yüzünden kulaklarým uðulduyor en çok da kulaðýmdan gitmeyenler yüzünden rahat bir uyku çekemiyorum.

Misafiri olduðum çok þey var çok da insan ne de olsa insaný duygular her biri gerçi ben bir insan olmasam da kolayca insan olduðuma kanýyor ve kandýrýyorum da karþýmdakini.

Her hikâyenin bir baþý var hem bir de anlatýcýsý gerçi benim bire bir ait olduðum bir hikâye yok ama yine de hikâye dinlemeyi ve hikâye anlatmayý seviyorum huyum kurusun.

Hikâye olmak ise ayrý güzel:

Bazen bir kuðuyum bazen kuzu bazen Külkedisi bazen bacak kadar boyumla koþturuyorum bahçede bazen bir aðaç olup beni resmediyor insanlar.

Ne olduðumu bilsem bile kime denk düþtüðümü bilemiyorum.

Bir hikâye olduðum kadar insanlar ýsrarla bir þiir olduðumu söylüyor o davudi sesli adam sayesinde can buluyorum sonra da yorgunluktan bitap düþüp defterin arkasýna gizleniyorum.

Kanatlarým var kimi zaman ne de olsa kuþlara özeniyorum ve uçmayý seviyorum bazen diþi kuþ bazen erkeði yuvanýn ve iþte eþimle nöbetleþe yatýyoruz kuluçkaya.

Nereden gelip nereye gittiðimi bilmez bir halde bazen bir çocuk oluyorum: hem yetim hem öksüz.

Araz yüklü hayatýn yük treniyim ve tüm acýlarý sýrtýmda taþýyorum sonra s/üzülüyorum yavaþ yavaþ ve büyüyorum ama hala içimdeki o yetim gizli gizli aðlamaktan geri durmuyor.

Öykündüðüm bir kadýnsa hele ki gelinlik giymiþ biri iþte o zaman duvaðýmýn arkasýna gizleniyorum ve belimdeki kýrmýzý kuþak…

Bazýlarý beni ‘’çocuk gelin’’ diye çaðýrýyor ama ne anlama geldiðini bilmiyorum ne de olsa bir çocuktan gelin olmaz mademki gelinim telli duvaklý çocukluðum geride kalmadý mý?

Yeryüzüne indiðim günden beri sýr küpü insanlarý anlamaya çalýþýyorum ve nereden gelip nereye gittiðimi bilmez halde kör kurþun gibi sekiyorum.

Dün öldüm mesela çünkü kocama âþýktým keza o da bana.

Kýskandýðýný bildiðim için evden dýþarý burnumu bile uzatmadým ama sevgili eþimin burnu uzadýkça uzadý söylediði yalanlarla:

‘’Neredeydin tüm gece?’’

‘’Arkadaþlarla beþik salladýk.’’

‘’Asýl beþik sallayan benim senle evlendiðim günden beri kaç düþük yaptým kaç çocuðum da sað kaldýysa…’’

Elbet kafama alacaðým darbeyi önceden kestiremiyorum ama…

Susmayý da akýl edemiyorum. Dile kolay kaç zamandýr evlendim evleneli bir gün yüzü mü gördüm?

‘’Dýrdýr etme. Git de bana bir bardak içki koy kaldýysa tabi.’’

Hala körüm hala saðýr üstelik aðýrdan almýþken hem hayatý hem gördüðüm þiddeti.

Son anda geri kaçýyorum da yediðim yumrukla yere düþmekten kurtuluyorum ama kesin gözüm moraracak yine en kötüsü üç beþ gün gözüm kapalý gezerim.

Bir kadýn olmanýn suçu mudur bu yani?

Hem de sevdiðim adamla evlenip sýrf erkek çocuk doðurmadým diye genç yaþýmda kaç çocuðu ölü ya da sað doðurdumsa.

Akýl sýr ermiyor iþte sonuçta kadýn olmanýn bilançosu karþý gelmemek ve kaderine razý olmak.

Ne yani bir ömür böyle mi sürüp gidecek?

Kuþ bakýþý yaþar ve dünyayý analiz ederken içine girdiðim o bedenden firar etmek istiyorum ve görünen o ki: insanlarý anlamak ve tanýmak adýna daha kýrk fýrýn dayak yemeliyim sonra da yokluða maruz kalýp varlýðýmý sonlandýrmalýyým.

Küçücük cüssesi ile bir kadýnsam.

Ya da ailesi olmayan bir çocuk belki de ailesinin dýþladýðý.

Bir kilit noktasýyým iþte hala kararsýz kaldýðým.

Mademki Tanrý bana yaþama ve yaþatma þansý tanýdý iyi de o kadar þanslý olduðumu sanmýyorum hele ki insanlarýn arasýna düþtüm mü…

Boþ boðaz bir sözcük olmak belki de bana iyi gelecek olan hele ki adý da tadý da aþk ise.

Aþkla tanýþýklýðým yok belki de bir aþk romaný olmalýyým ya da o romanýn yazarý iyi de yazar yazýlaný illa ki yaþamý olmak zorunda mý?

An itibari ile bir romana malzeme oluyorum belki de yazarýn kalemine sýzýp o yazarýn kimliðine bürünmeliyim bu sefer saðdan soldan neler duyuyorum:

‘’Ne kadar da cesur bir yazar hem de kadýn kimliði ile.’’

Ne yani, yazmak yani edebiyat bir cesaret göstergesi mi? Hem bu yazar ne yazmýþ da bu kadar tefe konuyor?

‘’Bu yaþýnda yaþadýklarý. Pes. Keþke hayal ürünü olsaydý.’’

Ýyi de o yazarýn ve de kaleminin tapusu sizde mi? Ne isterse yazar üstelik. Kalem de onun hayal gücü de.

Aþký mý sorgulamalýyým? Ama ben hiç âþýk olmadým ki. Sahi illa ki bir yaþanmýþlýk mý olmalý mademki söz konusu bir roman yazmak?

Aklý basmýyor yazarýn.

Bazen ýslýklanýyor bazense alkýþlanýyor.

Sözcükler darboðazdan tam da geçecekken hatta geçmiþken…

Ve iþte infilak ediyor kadýn yazar:

‘’Buraya kadarmýþ.’’

Hala insanlarýn iþine akýl sýr erdiremiyorum belki de bir sokak hayvaný olmalýyým gerçi sokak hayvaný neye denk düþer bilmesem de…

Televizyondaki ana haber bülteni ve iþte onlardan biri ve bir tane daha ve…

Tehlikeli mi sahiden bir hayvan olmak hele ki sokakta yaþayan?

‘’Gel kuçukuçu. Bak sana kemik vereceðim. A, demek ki yüklüsün sen? Hadi gel de gidelim þu metruk evin arka bahçesine. Kimseler de görmez bizi hem.’’

Bu adamýn maksadý ne ola ki? Bakýþlarýný da hiç sevmedim. Hem bana uzattýðý bu kemik parçasý bir de þu verdiði kýyma bozuk mu ne? Nasýl da kokuyor.

Kokuyor ve korkmaya baþlýyorum ama sebebini bilmiyorum bir anda insanlar baðrýþmaya baþlýyor:

‘’Seni gidi sefil sapýk hayvan düþmaný. Görürsün sen þimdi.’’

Adama koþa koþa uzaklaþýyor ve ben ne olduðunu anlamazken adama attýklarý taþ baþýma isabet ediyor. Bu da ne?

‘’Hayvanýn kafasý yarýldý. Hangi densiz attý bu taþý bu zavallý hayvana?’’

‘’En azýndan hayvaný sað salim aldýk o sapýðýn elinden.’’

Sapýk mý?

Hayvan düþmaný ve de.

Aman Allah’ým ben nereye düþtüm? Bir an evvel uzaklaþmalýyým buradan hem de koþar adýmlarla.

‘’Hala dönmek istiyor musun dünyaya hele ki bir virüs de bela olmuþken insanlýðýn baþýna?’’

Hala anlamadýðým þeyler var: peki, ben anlamak istiyor muyum?

Ya da anlatmak?

Yaþamak mý?

Üstelik dünyada ve bir insan olarak?

Bir aðaç da olabilirdim ama görünen o ki; aðaçlarýn da soyu ve kökü tükenmek üzere. Bir hayvan olmak da asla akýl karý deðil hele ki bir sokak hayvaný.

Ya da bir çocuk.

Hele ki o çocuða birileri çocuk gelin derken?

Dünyadan kaçýþ yok ve eziyetten de ve de katliam ve þiddet.

‘’Ýkinci bir þansý hak etmiyor mu bu insanlar peki?’’

‘’Bunu bilmek istiyor musun sahiden?’’

‘’Ýnsan olmak çok da ahým þahým deðil ama insani duygulara sahip olmak ve beslemek bu insani duygularý pek de yabana atýlýr cinsten deðil hani.’’

‘’Peki, o ölümcül virüsten korkmuyor musun? Gerçi hala insanlýk adýna bir ümit var ama…’’

‘’Korkunun ecele faydasý yok, Tanrým mademki dünyada var olmak istiyorum ve de son kararým iken…’’

‘’O zaman seni yeryüzüne gönderiyorum üstelik insanlara deva olasýn diye ve iþte sana da insanlýða da son bir þans veriyorum. Git ve kurtar insanlýðý mademki ölümden korkmuyorsun ve insan olmanýn da keyfine vardýn.’’

‘’Yani?’’

‘’Ýnsanlýðýn ve yeryüzünün kurtuluþu senin elinde. Git ve o virüsü tahtýndan indir. Bunu yapabilir deðil mi? Üstelik yeniden huzuruma çýkma hakkýný da elinden almýþken. Yeter ki elindeki imkânlarý deðerlendir ve insanlarý kurtar bu virüs belasýndan.’’

‘’Ol mu diyorsunuz yani?’’

‘’Ol. Vaktidir artýk. Yeteri kadar dersini aldýklarýný umuyorum insanlarýn. Sen de onlar da bu þansý iyi kullansýnlar yeter ki.’’

‘’Geç deðil mi?’’

‘’Hiçbir þey için geç deðil yeter ki ben isteyim ve ol, deyim.’’