Kör nefsin azasýyým bir de alýp tuttuðum nefesin son sahibi…

Ýçimde yýlgýn ýrmaklar içtimada ve göðün çaputlarýnda hazin bir yangýn: O ki aþkýn mimarý ve bir ikindi vakti yüreðimi çalan kýrk ikindi yaðmurlarý.

Göðe tempo tutan kanatlarýnda elyaf üzünçlerin, basireti baðlanmýþ bakir kuþlara benim tüm sitemim.

Bir manivela…

Belki de bir yanýlgý içine düþtüðüm düþ’lerim þimdime meyyal dünümde yorgun bir yarýn olmak adýna düþünmekten yorgun düþen içimdeki saklý mizansende tabutu kayýp bir masalým belki de bir sanduka için için yanan þehrin kâbusu iken tüm yarým adalar.

Mevsime çöken hüzne.

Hüznüme düþen gölge.

Ve gölgeme düþen sen, sevgili…

Mavi yakasýnda mevsimin ben pembe ile seviþtiðim bir tan vakti doðdum ansýzýn ve vuku buldum içime mezar kazdýðým ve bol bol gözlerimden þiir akýttýðým.

Tüneyen tenime yorgun bir ter.

Terime konuþlu emeðimle aþka duyduðum hayranlýk bir de bitimsiz içimde saklý o iman.

Göðün tefe tuttuðu bir bulut olsam kime ne…

Kime ne sevdiceði ölü bir imge olsam içimde kýpraþan kayýp sözcüklerde bir yetim dize olsam kime zararý…

Temkinli sevdiðim ise koca bir yalan ve sevmeden geçen günü ölü bildiðim her hazan vakti aþka susayýp aþka bandýðým içimdeki coþkulu ýrmak tüyü bitmemiþ bir yeti’me daha mezar olurken bir vaveyla yüklenip de çemkiren iblise lanet okuduðum her ezan vakti düþtü mü yolum Yaratana…

Ýþveli bir mizansen ne de olsa ölüme yakýn ve yatkýn varlýðým bir de kursaðýmda takýlý içime çektiðim mil ile azýmsanan varlýðýma deðecek nazarý bertaraf eden yine hep dualarý annemin.

Ketum imgelerde daðýnýk bir hüsran aslýnda tüm benliðimle çivilendiðim bir sanduka beylik söylemlerin nazarýnda köhne bir düþ ve kopan kýyamet öncesi hazýr ol’a durduðum adeta sancýlý bir þafak doðmayý unutan güneþin kulaðýný çeken Tanrý’dan yana iken tüm huzurum ve umudum da yarýna dair her asýldýðým kancada takýlý iken siluetim bir bir öykündüðüm ölümün baþ harfi olsa olsa aþkýn dumura uðradýðý gel-geç hezeyan yüklü bulutlarýn doðasýnda saklý iken nemli isyan ve güdümlü bir mermi olup kendimi imha ettiðim körebe ve yol yakýnken saklandýðým gecenin kaçkýn ferinde.

Yüreðimi ikram ettiðim þehir.

Þehre duyduðum aþký azýmsadýðým ölüm öncesi þafak.

Kerbelasý belki de gölgemden damlayan hazan oysaki mevsim ilkbahar.

Þimdi öðütlediðim huzur ve hüzün bataðýnda bir kehanet daha damlarken kanýmdan ben kardýðým dünümle baþ koyduðum yarýným.

Umudu tüketen ve tüketilmeye alýþkýn bir mizacýn da yongasý iken sevgiden müteþekkil bir terennüm daha doðarken solunda ömrün sað çýkmaksa bu savaþtan yenilmeye dünden razýyým.

Bir buluta fýsýldarken rüzgârýn sýrrýný.

Rüzgâr süpürürken tüm kiri ve kini.

Alýmlý bir seyis belki de içimdeki yýlký atýný dizginleyen muradýn da gölgeli varlýðýnda serpilen her dua.

Zamanla þerh düþtüðüm belki de zamanýn bana þerh düþtüðü her yeni yenilgi ve acý derken bil mukabele ölümlü izdivacýna yanýk teninde aþkýn bir teselli iken vuku bulan surlarýn dibinde sýzmýþ her sýrrý unutmaya dair ýslýk çalarken rüyalar oysaki gecenin þerrine banýp da umudu yola çýkmak sabahýn erken vakti ve gecenin uysal teninde bir bir didiklerken rüyalarý afakanlar basarken ve bir inilti dillenip de yürü ya kulum, demenin mealinde istikrarlý bir yolculuk aþkýn Ýlahi yankýsý…