Esasýnda yazmak istiyorum hem de coþkun seller gibi. Zihnimde ne var ne yoksa hepsini dökmek istiyorum harfler vasýtasýyla hecelere, kelimelere, cümlelere ve paragraflarla. Kafam ve zihnimin oldukça dolu olduðunu da biliyorum. Ancak ne zaman otursam klavyenin baþýna tutulup kalýyorum. Nereden baþlayacaðýmý kestiremiyorum. Bazen yanlýþ yerlerden baþlayýp devam edemiyorum. Elbette bu iþte süreklilik çok önemli bunu biliyorum. Yazmak iþinin basit bir iþ olmadýðýnýn da elbette ki farkýndayým. Öyle ki oldukça ciddi ve önemli bir iþ. Yazmak iþini küçümsemek baþlý baþýna bir ahmaklýk olur. Zira bahsettiðim gibi yazmak baþlý baþýna bir iþtir. Bir anlatma biçimidir. Bir iletiþim biçimidir. Nasýl konuþmak bir kendini ifade etme biçimiyse yazmak da ayný nispette farklý argümanlarý olan bir kendini ifade etme biçimidir. Nasýl ki konuþmanýn uzmanlarý, hatipleri varsa yazmanýn da ustalarý vardýr. Öncelikle konuþmada da yazmada da ustalýk doðuþtan gelen bir yeteneðe dayanýr. Ancak bundan sonrasý tamamen çalýþmaya ve emeðe dayanmaktadýr. Nasýl insan her aklýna geleni konuþtuðunda iyi bir konuþmacý olmaz ise ayný þekilde insan her aklýna geleni yazdýðýnda da iyi bir yazar olamaz.

Her yazýn türünün kendine özgü bir üslubu ve disiplini vardýr. Roman, hikâye, öykü, makale, biyografi, senaryo, deneme, þiir farklý farklý yazýn türleridir ve hiçbiri diðerine benzemez. Bir yazar elbette birkaç yazýn türünde yazýlar yazabilir. Ama “her þeyi yapmaya niyetlenen hiçbir þey yapamaz.” sözünde de deðinildiði gibi bu yazýn türlerinden birinde uzmanlaþmak gerekmektedir.  Bazýlarý çok iyi þiir yazar, bazýlarý çok iyi öykü yazar, bazýlarý ise roman yazma hususunda oldukça iyidir. Yazar adayý hangi konuda yetenekliyse o yazýn türünde ilerlemesi daha doðru olacaktýr. Peki, bir yazýn türünde yetenekli olduðuna inanan bir yazar ya da yazar adayý için ölçüt nedir? Elbette ki konuþma türünde nasýl ki ölçüt dinleyici beðenileriyse, yazmak iþinde de ölçüt kuþkusuz okuyuculardýr. Bir yazar adayý çok iyi öyküler yazdýðýna inanabilir. Hatta bu iþ için kitaplar okumuþ olabilir, eðitim almýþ olabilir. Bu konudaki her iþi kurallarýna ve iþin iç disiplinine uygun olarak da yapmýþ olabilir. Ancak okuyucudan geri dönüþ alamamýþsa, yazdýklarý okunmamýþsa o zaman yazma iþini ne kadar kitabýna göre yapmýþ olursa olsun gerçek manada baþarýlý sayýlmýþ olmaz. Bu durumda da yazar adayý þu ikileme düþer; zihnimdeki oluþan imgeleri mi yazmalýyým yoksa okurlarýn beðenecekleri imgeleri mi zihnimde oluþturup yazmalýyým? Burada karar yalnýzca ve yalnýzca yazar adayýnýn fikrine ve baðlý olduðu koþullara baðlýdýr elbette. Yazar adayý öncelikle þuna karar vermelidir; çok okunan bir yazar olarak ünlü olmak ve bu iþten para kazanmak mý istiyorum yoksa yalnýzca okurlarýn beðenilerini önemsemeden zihnimdekileri diðer insanlarla paylaþmak için mi yazýyorum? Adam gelen misafire sormuþ;” Çay mý yapayým, kahve mi yapayým?” diye ve misafir de cevap vermiþ; “Senin baban ikisini de yapardý.” Benim þahsi kanaatim illaki bir tercih yapmak zorunda da deðildir yazar ya da yazar adayý.

Kendimi bir yazar olarak tanýmlayamam elbette. Böyle bir tanýmlama baþlý baþýna bir hadsizlik olur. Çünkü her ne kadar elim kalem tutsa da henüz kendimi ispatlamýþ birisi deðilim bu konuda. Bir yazar adayý olarak ben neden yazýyorum? Bu sorunun birden çok cevabý var benim için. Öncelikle konuþamadýðým için yazýyorum. Kimi insan konuþurken iyidir. Ama ben konuþurken hiç iyi deðilimdir. Yani þöyle ki en son söyleyeceðimi ilk baþta söylerim, duygularýma hâkim olamam, jest ve mimiklerimi iyi kullanamam, konuþmanýn odak noktasýný kaçýrýrým çoðu zaman ve en kötüsü de ne diyeceðimi çoðu zaman unutarak derdimi bir türlü anlatamam. Ama yazarken bunlarýn hiç birisini yaþamam. Yazma iþinde doðru kelimeleri bulurum, ne diyeceðimi unutmam, duygularýma hâkim olabilirim, ses tonumu ayarlamak gibi bir derdim de yoktur üstelik. Bu yüzden yazmak her zaman konuþmaktan önceki tercihim olmuþtur kendimi ifade etmek istediðimde. Ýkinci sebebim ise hiç kuþkusuz duyduðum þu sözdür; “Söz uçar yazý kalýr.” Bu sözü ilk kez lise yýllarýmda duymuþtum sanýrým ve duyar duymaz etkilenmiþtim. Sözlerimiz bizim gibi geçicidir ama yazýlar yüzyýllara meydan okuyabilir. Yani ben burada varsam benim sözlerimde burada var ben eðer konuþmayý tercih edersem. Ama yazarsam ben burada yokken bile benim düþüncelerimi okuyabilir insanlar. Bu bana oldukça mucizevi görünmüþtü o zamanlar. Hala da mucizevi bulurum bu durumu. Yani yüzlerce yýl önce yaþamýþ bir medeniyeti yazdýklarý kil tabletlerle okuyabiliyoruz. Nasýl yaþadýklarýný, nasýl kurallarý olduklarýný, neye inandýklarýný, ne için savaþtýklarýný bu kil tabletlerdeki çivi yazýlarýndan anlayabiliyoruz. Bir tür zaman yolculuðu gibi. Yazmamýn bir nedeni de iþte bu kalýcýlýk meselesidir. Yani ben öldükten sonra birileri bu yazdýklarýmý okurlarsa onlarla da konuþmuþ olmaz mýyým? Bundan beþ yüzyýl sonra bir okuyucuya seslenebilmek. Ne kadar da çýlgýnca geliyor kulaða öyle deðil mi? Platon, Aristoteles, Montaigne ve daha birçok yazar yýllar önce ölmüþ olmalarýna raðmen yazdýklarýný okuyoruz. Sanki yanýbaþýmýzdaymýþ gibi onlarý dinliyoruz aslýnda. Bunlarýn dýþýnda elbette ve elbette ki; “Marifet iltifata tabidir.” Her insan beðenilmek ister, taktir edilmek ister, yaptýðý iþin övülmesini ister. Her insan ortaya belli bir çaba sonucunda ortaya koyduðu eserinin yüceltilmesini ister. Bende bir insan olduðum için bende bunu isterim. Beðenilmek ve taktir edilmek için yazarým.

Þahsi kanaatim eli kalem tutan her insanýn yazmasý gerektiðidir. Yani edebi bir deðeri olsun ya da olmasýn. En azýndan sýkýþan ruhunu rahatlatmak için yazmak, baþýndan geçenleri anlatmak. Tarihe kendince notlar düþmek. Kim bilir ölümlü bedenlerimizden geriye belki bu yazýnlar kalýr. Ýllaki roman yazmaya da gerek yoktur bunun için. Belki ustalaþmaya da gerek yoktur. Ama her iþinde bir ustasý vardýr ve olmalýdýr.