Düþlerimi henüz aldýrdým en azýndan düþmeden kurtulmalýydým düþlerimden ve týrnaklarýmý törpüledim mezarýmý kazmazdan az evvel ne de olsa düþsel bir gezegen deðildi yaþadýðým.

Çöpsüz üzümdüm.

Sapýmsa kayýptý ya da karýk ne de olsa dalýmdan kopalý fazla olmamýþtý ve binlerce nirengi noktasý elbet telaffuz edemediðim bir masal kimine göre rivayet benim içinse doðaüstü.

Üst üste gelmiþti her þey ve tekini bile ayýklayamamýþ istiflemiþtim tüm gelenleri…

Aklýnýza kim gelirse artýk. Çengisi bile eksik deðildi yeni hayatýmdaki bu izdihama sebebiyet veren her þey ve herkes için de geçerliydi.

Bir ömrü bir mahzende geçirmiþtim: evet, yanlýþ duymadýnýz ve duvarlar yer gök her yer düþlerle kaplýydý ve hayat boyu bir kere bile karþýlaþmadýðým insanlarýn resimleri ve hikâyeleri eþlik ediyordu bana. Bir gün dahi baþýmý uzatmamýþtým pencereden iþin doðrusu mahzenimde bir pencere bile yoktu ve bir ömrü ben demir parmaklýklarýn arkasýnda geçirmiþtim ve içerisi o kadar soðuk ve kasvetliydi ki.

Tanýmadýðým insanlar ve hayat hikâyeleri için nasýl da gözyaþý dökmüþtüm ve taþkýna mahal vermiþtim ve tek damla yaðmur yaðmazken mahzenimi ve düþlerimi sel basmýþtý sonra ne kadar paçavra bez parçasý varsa tek tek kurulamýþtým selin verdiði zayiatý bir de gün ýþýdý mý sýzan güneþin ýþýðý ile her yer kurumuþtu iþte.

Kim olduðumu bilmiyordum hiç kimse hatta yaþadýðýma dair en ufak fikirleri de yoktu ve düþlerle hemhal insan olmanýn ütesinde biliyordum da artýk bir düþ perisi olduðumu.

Konuþtuðum bir Allah’ýn kulu yoktu duvardaki resimlerden baþka ve ne yapýp ettim ve buldum resimlerdeki kahramanlarýn adresini ve bundan sonra günlerim onlara yazdýðým mektuplarla doldu taþtý ve tek tek postaya verdim yazdýðým mektuplarý ardýndan bekledim gelecek yanýtlarý ama sükûtu hayale uðradým ve tek mektup gelip geçmedi elime.

Düþlerden ibaret bir hayat ve duvarlardaki posterler…

Yaþýmsa otuza yaklaþýyordu ve dur durak bilmeden düþ görüyordum, hayal kuruyordum.

Tavanda soluk bir leke belirdi bir anda derken büyüdü de büyüdü o leke belli ki dýþ dünyadan bir mesajdý adresime ulaþan asla ihtimal bile vermedim gönderdiðim mektuplarýn verdiði yanýtý olduðuna dair derken ýslaklýk büyüdü de büyüdü ve resimler yavaþ yavaþ solmaya ýslandýklarý yerden yýrtýlmaya baþlamýþtý bense mucizelerin varlýðýna her daim inanan bir insan olarak anlamýþtým iþte bunun Tanrýnýn iþareti olduðunu.

Günler günleri kovaladý ve yer zemin ve de duvarlar artýk nemli ve küflüydü iþin kötüsü saðlýðýmý da bozuyordu bu nem ve küf ve nefes almakta zorlanýyordum.

Uykularým bölünmeye baþlamýþtý ve gün geldi düþ dahi göremez oldum iþin ilginci resimler yýrtýldýkça ve soldukça baþka bir hayatýn özlemini duymaya baþladým ve kendi hayatýmý ilk kez sorguladým.

Öyle ya; ben bir bireydim gerçek olan ve tanýdýðým sohbet ettiðim tek insan yoktu o gittiðinden beri.

O.

Devasa bir boþluktu geride kalan O’nun gidiþinin ertesi.

Hayatýmýn otuz yýlýna eþlik eden tek insan hatta ilk ve de son insan.

Annemle babam ayrýldýktan sonra bakýmýmý üstlenen sevgili halam ve asla beni yeryüzü ile tanýþtýrmayan bir ömrümü o mahzende geçirmem gerektiðine inandýran zaten merak dahi etmiyordum dýþarýdaki dünyayý üstelik yürüyemeyen bir insan niçin merak etsin ki istila edilmiþ bir dünyayý.

Evde yani mahzenimde koltuk deðnekleri ile yürüyordum halamýn saðlýðýnda. Sonra saðlýðý bozuldukça baþucundan ayrýlmaz olmuþtum ve tüm günümü onun yanýnda geçiriyordum.

Öncesinde çalýþan ve para getiren biri olarak doðal olarak dünyanýn ve insanlýðýn da bir parçasý iken halam, iþ dönüþü eve koþa koþa gelir ve aðzýndan tek laf çýkmazken deðiþmeyen menüyü hazýrlardý bana ve kendine.

Her gün yediðimiz tek þeydi yaptýðý lapa. Ýyi gününde ise fazladan iki ya da üç köfte eklerdi servis tabaðýna. Üstüne suyumuzu içer erkenden çekilirdik yataklarýmýza.

Ve sabah o, iþe gittiðinde ben hep uyur olurdum ve uyandýðýmda hazýrladýðý kahvaltýyý iþtahla yerdim. Ýþtahla yemek zorundaydým tadý bir þeye benzemese ne de olsa baþka bir alternatif yoktu.

Ýki dilim kýzarmýþ ekmek bir de yulaf ezmesi.

Peþinen kabullenmiþtim bana sunulan hayatý:

Sadece ben ve halam.

Halamýn dýþ dünyada tek arkadaþý yoktu en azýndan ben böyle biliyordum ve son zamanlarda iþe giderken ben bir özen gösterir olmuþtu üstüne baþýna.

Uçuk pembe bir ruj almýþtý ve sabahlarý uyanýr uyanmaz saçýný yapar allýðýný sürer ve aldýðý ilk ve de tek parfüm ile adeta banyo yapar öyle çýkardý evden-mahzenden.

Üsküdar’da yaþýyorduk ve ben Üsküdar’da bir kez bile çýkýp dolaþmamýþtým zaten imkâným da yoktu ve tekerlekli sandalye almayý ihmal etmiþti halam daha doðrusu ona her sorduðumda:

‘’Nesini merak ediyorsun, kýzým? Altý üstü kirli ve kalabalýk bir dünya ve dünya ve kirli insanlarýn cirit attýðý.’’

Ya, halam?

Halam kirli bir insan mýydý?

Daha doðrusu kirli olmak ne anlama geliyordu?

Zaten halam her iþ dönüþü çýkmazdý saatlerce banyodan gerçi bunu yeni yeni bir alýþkanlýk haline getirmiþti ama…

Onun gidiþine hazýrlýklý deðildim iþin ilginci gideceðini bir kere bile düþünmemiþtim. Ne de olsa gitmesi gereken tek insan bendim iþ görmez bacaklarýmla kime ne faydan dokunabilirdi ki?

Bunu bir kere bile yüzüme söylemiþti halam ama telefonla konuþurken duyduðumu da çok uzun süre üstüme alýnmadým.

Ne mi demiþti?

Uyuduðumu sandýðý bir gün asla da tanýdýk gelmeyen bir ses tonu ve kahkaha ile:

‘’O anlamaz bile. Anlasa ne olur ki? Eli ermez gücü yetmez.’’

Kiminle konuþuyordu ve gerçekten beni mi kast etmiþti?

Üzerime alýnmamýþtým ki bir gün:

‘’Bir süre burada olamayacaðým. Bir hafta çok yoðunuz iþ yerinde mecburen sabahlayacaðýz þirkette. Senin yemeðini hazýrladým bile ve her þey buzdolabýnda. Zaten genelde uyuyorsun gün boyu. Bunu da bir düþ bir rüya gibi farz et, Masal.’’

Cevap vermem gereken bir þey yoktu ortada daha doðrusu halam soru sormamýþ otoriter ses tonuyla bildirmiþti ban neyin nasýl olacaðýný…

Bir hafta böyle geçti.

Döndüðünde çok þaþýrmýþtým ondaki deðiþikliðe.

‘’Neyin var hala? Yoksa bir hafta hiç mi uyumadýn? Sararýp solmuþsun sanki.’’

O ise derin bir iç geçirmiþ ve zorlukla atmýþtý kendini yataða üstelik günün bu erken saatinde uyumak ya da uzanmak asla tarzý deðildi.

Bir yandan da inliyor ve karnýný ovuþturup duruyordu.

Nihayetinde çýkardý dilinin altýndaki baklayý.

‘’Ufak bir operasyon geçirdim, Masal. Azýcýk da kanamam var. Telaþ etme iyi olacaðým.’’

Ýyi olacaktý elbet.

Ýyi olmalýydý da.

Asla da gelmedi bir kez bile aklýma, iyi olmayacaðý.

Günden güle daha da sarardý soldu bense baþucundan ayrýlmýyordum ve elimden geldiði kadar yemek yapýp taþýyordum tepsiyle lakin tek lokma yemiyordu.

Yemedi günlerce ne kadar ýsrar etsem de.

Ýþe de gitmiyordu artýk ve ben ne yapacaðýmý bilemiyordum duvardaki posterlerle konuþuyordum içimden ve yineleyip duruyordum.

‘’Ýyi olacak, halam iyi olacak ve ikimiz beraber dýþarý çýkýp gezeceðiz Üsküdar’ý hatta Ýstanbul’ u da.’’

Elbet kötürüm olduðumu unutuyordum hayal kurarken ki tekerlekli sandalyenin bile hayalini kurmaya baþlamýþtým ve ýþýl ýþýl da bir evin hayali.

Ne yani suç muydu ayaklarýmýn, bacaklarýmýn tutmamasý?

Bense bir iþin ucundan tutamadýðýmý bilsem de görmezden geliyordum her þeyi.

Zaten gelenimiz gidenimiz de yoktu ve artýk halam telefonda kimseyle konuþmuyordu elbet hali de yoktu ayný zamanda ve içime doðan iyi bir þey yoktu.

Artýk eskisi gibi uzun uzadýya uyuyup rüya da görmüyordum tüm vaktimi hasta yataðýnýn baþýnda geçiriyordum ve bol bol alnýna sirke ya da kolonya sürüyordum halamýn. Yüzü çok soluk ve soðuktu da.

Erkenden uyandýðým o Cumartesi.

Yüzüne ve alnýna kolonya dökecektim ki…

Çok soðuktu yüzü. Sonra ellerine dokundum ve vücuduna. Buz kesmiþti ve iþte o an anladým neyin ne olduðunu. Artýk yapayalnýzdým bu dünyada. Erkenden gitmiþti halam ve yattýðý yer kan içindeydi.

Neyi olduðunu bile söylememiþken ve halamý kucaklamaya kalkýþmýþtým ki telefonuna gelen mesajla irkildim.

‘’Hallettin deðil mi bebeði? Sen ve de piçin baþýma musallat olamayacaksýnýz. Ben artýk bu þehirden taþýnýyorum. Öncesinde karýmla seyahate çýkacaðýz. Bir daha beni arama. Hesabýna yüklü bir para yatýrdým. Uzun süre iþini görür de elbet kendine yeni bir av bulana kadar.’’

Kimdi bu mesajý yazan bu densiz?

Ve halam ne yapmýþtý?

Aslýnda çorap söküðü gibi anlýyordum gerçekleri tek tek.

Kapým çalýndý mesajý okurken. Acele ile ortadan kaldýrdým telefonu. Gelen büyük ihtimalle komþulardan biriydi. Gerçi umurlarýnda deðildim deðildik de ama kapýyý açmalý ve yardým istemeliydim birilerinden.

Ertesi gün halamý topraða verdik ve hayatýmýn en berbat günüydü ki cenazesine bile gidememiþtim.

Komþularýn getirdiði üç beþ tabak yemekse beni bayaðý idare ederdi ve ben duvarlarda kalan boþluklarý da tek tek posterlerle kapladým ne de olsa mahzenim benim mabedimdi ve de korunaklý dünyam elbet tavandaki o ýslaklýk belirip de her yeri kaplayana deðin.

Aðýr aksak geçiyordu günler ve ben yere göðe eþlik eden o ýslakla baþ edemiyordum zaten yapabileceðim bir þey de yoktu ama illa ki bu mahzenden kurtulmam gerektiðini biliyordum ama nasýl?

Düþleri terk etmiþtim yoksa düþler miydi beni terk eden?

Çok havasýz ve nemli bir ortam ise saðlýðýma iyi gelmiyordu ve açlýktan midem sýrtýma yapýþmýþtý ve o gün üst üste iki kez çaldý kapý.

Biri postacýydý ve elinde bir sürü zarf geldi býraktý kucaðýma.

‘’Bayaðý da hayranýnýz varmýþ, küçük haným.’’

Geldiði gibi gitti.

Üstünden on dakika geçmemiþti ki kapý yeniden çaldý ama bu sefer ýsrarla.

‘’Masal Haným siz misiniz?’’

‘’Evet de. Siz kimsiniz?’’

‘’Öncelikle baþýnýz sað olsun. Þey içeri girebilir miyim?’’

Yana çekilmiþtim ve içeri buyur ettim gelen adamý.

‘’Hým. Ne kadar kötü kokuyor burasý zaten artýk burada kalmak zorunda da deðilsiniz.’’

Tüm hayallerimi ve düþlerimi halamla beraber gömmüþtüm þimdi ise yeni bir kâbus mu baþlýyordu yoksa?

‘’Gideceðim baþka bir yer yok benim üstelik…’’

‘’Gideceðiniz harika bir yer var hatta harika bir hayat sizi bekliyor.’’

‘’Dalga mý geçiyorsunuz? Ben sakatým evin içinde bile zor dolaþýrken…’’

Hayatýmda ilk defa ‘’evim’ ’kelimesi çýkmýþtý aðzýmdan. Yoksa Allah mý söyletiyordu?

‘’Ama sizi bekleyen o kadar çok insan ve o kadar çok fýrsat var ki.’’

Bu adam ne saçmalýyordu böyle?

‘’Halanýzýn avukatýyým ve size yüklü bir miras býrakmýþ ayrýca..’’

‘’Halam zengin biri deðildi ki…’’

‘’Zaten halanýza kalan mirasý sahiplenecek tek insan da sizsiniz. Elbet haberiniz yok.’’

‘’Neyden bahsediyorsunuz?’’

‘’Acý bir haber vereceðim size sanýrým halanýz size bahsetmedi öncesinde. Babanýz geçen ay rahmetli oldu ve tüm mal varlýðýný halanýza býraktý. Siz de halanýzýn tek vasisi olarak…’’

Ben terk etmiþtim tüm düþleri ama görünen o ki; düþlerim beni terk etmemiþti…

Adeta çanlar ve ziller çalýyordu beynimin içinde.

‘’Ek olarak söylemem gerekir ki; yazdýðýnýz o harika mektuplar size baþka bir dünyanýn daha kapýsýný açtý.’’

Dakikalar evvel kucaðýma býrakýlan onca mektup.

Ne yani cevap mý vermiþti mektuplarý yazdýðým onca insan?

Ýyi de onlar sadece bir posterden ve resimden ibaret iken…

Yazdýðým mektuplar belli ki adresine ulaþmýþtý.

Dönüp dolaþýp þimdi de benim baþýma talih kuþu konmuþtu.

Þýp þýp damlayan su lekesi…

Kapýyý açýp da dýþarý dahi çýkamadýðým bir hapishanede geçen onca ömrüm ve þimdi önümde uzanan…

‘’Ne, yani? Hepsi bir gerçek mi? Düþlerden çýkýp da yola…’’

‘’Kapýda sizi harika bir araba bekliyor ve artýk her þeyin en iyisine sahipsiniz üstelik bir ömür bunu hak edip de böylesi bir hapis hayatýna mecbur býrakýlmýþken.’’

Ýyi de ben düþlerimi sonsuzluða ve imkânsýzlýða teslim etmemiþ miydim?

‘’Ne zaman peki?’’

‘’Hemen þu an yeter ki siz isteyin.’’

Sahiden ben mi istemiþtim yoksa yüce Yaratan mýydý sessiz kalamayan ve bir an olsun bile beni terk etmeyen?

‘’Düþlerim’’ dedim.

‘’Gerçeðe dönüþen düþleriniz, Masal Haným ve düþler vazifelerini tamamlayýp size sahici ve muhteþem bir hayatýn kapýsýný açtý üstelik gerçeðin de ta kendisi.’’

Okunmayý bekleyen onlarca mektup.

Beni bekleyen yeni ve mükemmel bir hayat…

Evet, ben düþlerimi terk etmiþtim ama Yaratan ve gerçekler de beni terk etmemiþ bilakis sahip çýkmýþtý bana.

Gülümsedim usulca ama içimdeki çocuk deli gibi tepinip kahkaha atýyordu.