Bir nefeste solan düþün arka penceresinde tutuklu gerçeklerden sýzan hacimsiz yükler belki yüklendiðimizi yok bilip yokluðumuzu sonlandýran varlýðýmýza da atýfta bulunan heceler.

Korumacý dünyalarýn korunaksýz yalanlarýyýz.

Övündükçe yerin dibine geçen; öðürdükçe arz eden ve öðütülüp de aksayan ayaklarýnda dünün, yarýn odaklý andan soyutlanmýþ hayallere gebe direniþler.

Kasnaðý var mý peki zamanýn ya da arka penceresinde mi saklý güneþ ve zýmbalayýp da yüreði aþka, hiç mi þakýmaz heceler? Hiç mi seyrelmez saçý gerçeklerin?

Ýhanete uðrayan nice yeis ve topa tutulan hayal bahçesinde top oynadýðým günler öyle ya seyisiyim ben ömrün ve kiþneyen heceleri kamçýlýyorum çünkü þehrin þakasýyým ve þakanýn da güncesini tutuyorum zapt etmenin olanaksýz olduðunu bilsem de direniyorum ve nefsimi yok saymak adýna yapýyorum elimden geleni.

Hücrem ýþýksýz.

Tünediðim dal ise kurumuþ.

Kundaklanmýþ bedenimde hep de ýslak bezim ve çocukluðumu anýyorum ve arýyorum mutlu günlerimi.

Emziðim kirli madem annem telaþlanýyor.

Yüreðin isini de sahipleniyor babam.

Anam, atam ve tüm sevenlerim.

Gözüm ve közüm ve özüm.

Ben ki boy veren bir filizim belki de epriyen yalnýzlýðým ihmal oluyor gökte geviþ getiren kuþlarý g/örüyorum ve tutunuyorum kanatlarýna ve dikiþ tutturamadýðým hayata atýfta bulunuyorum ne zamanki sevmeye özensem sevilmeyi filan da dilemiyorum.

Tüneðimden düþtüm; türediðim filan da yalan sadece ürüyorum sadece güdüyorum göðün mintanýnda uçuþan eteklerime de kuþlar konuyor.

Kanadýðým yalan.

Çünkü kansýzým ben.

Kardýðým yalan çünkü karýn ta kendisiyim ben.

Ýlahi Sýrdaþým.

Ve de yoldaþým elbet niyazlarýmý saklý tuttuðum.

Þimdi öðütüldüðüm minvalde bir koþu bandýnda yürüyorum ne de olsa kapandýðým mabedimde solmayý ben þerh düþtüm kadere ve kader de onay verdi ne de olsa elinde oyuncaktým kaderin…meali ne midir günün? Elbette þarkýlarýn güftesinde oynaþan heceler ve notalarýn azabýna denk düþüp göðe çentik attýðým yorgun sayfalar.

Kýraðý çalan cennetin cinnet çiçeðiyim ve ölümsüzlüðümü dillendiren Tanrýnýn azýða aldýðý bir düþüm.

Düþtüðüm yalan deðil.

Düþtüm düþeli ben bu hayata ve üþümezliðin deðil terlediðim öfkenin kazýntýsýyým.

Þimdi Ýlahi bir düþ dillendiriyorum ve yolumu çiziyorum çünkü martavalýn koynunda ben bir düþ prensesiyim ve azýmsanan varlýðýma ket vuran dolunayla sözlendim.

Aþký istimlak ettiler.

Aþk kuramdý çünkü.

Ben ise aþký ihbar ettim çünkü sevmek için çok geçti ve yeniden sevilmeyi filan da þiar edinmedim ne de olsa sevgiden nasiplenmeyen yoz dürtülerin kasnaðý idim ve de yel deðirmeninin öðüttüðü bir baþak tanesi.

Bir baþattým belki de.

Baþ koydum ve son bildiðim yanýlgýsý ile yeniden baþladým hikayeme.

Irmaðýn zerresi idi içimde yüzen þarapnel parçalarý ve kör kurþunla karþýlaþtým sonra baþ eðdim sonra baþ kaldýrdým sonram mademki meçhuldü.

Ýdam kararýný veren meclis ihanet ettiðimden dem vurdu.

Ýhbar ettiðimdi aþka ama ben asla ihanet etmemiþtim.

Fikrimle zikrimle ben bir seyyah idim ve devranýn dergahýnda açan bir güldüm ve latif yüreðimin nazarýnda açacak goncalara sitem ettim çünkü açmazdaydým ve de aymazlýðýnda sevgisizliðin ihanet ettiðim deðil itibar ettiðimdi tek gerçek. Neye mi?

Elbette külüstür düþler gezegeninden aþýrmýþtým ben hayalleri ve zabýt tuttular sonra da zan altýnda kaldým.

Aþkýn mukozasýnda zar atan gerçekler soldurdu beni ve mimlendim sanrýlara çektiðim mil ile de seðirttim ben düþ pazarýnda.

Kýyama durmak ne miydi?

Soldum ve öðrendim.

Kýyýma uðramak neydi peki?

Bilemedim çünkü yoksunluðun hicvinde varlýðým deðildi beni aþan bizzat bendim yoksunluðumla izini sürdüðüm gerçekler ve de kibrine yalanýn atýfta bulundum.

Tanrýsal bir gerçekti beþerin izdiham yüklendiði ve dünyayý da cehenneme çevirdiði.

Çocuktum ben.

Asýrlarca sene hüküm sürsem de çocuktum çünkü meyvesiydim aþkýn ve büyüyen sadece zamandý büyüten ise Tanrý.

Özgürlüðüm ise þifremdi ne de olsa kanatlarýmda saklýydý benim kaderim ve tarhým.

Ýçime otaðý kuran renkler süzgün çehremde yýldýzlar sunuyordu aksýran iç sesime de ‘’çabuk öl’’ diyen ithamlar.

Düþmeye gör.

Yalnýzlýk neydi ki hele ki o çoðul yalnýzlýk yok mu?

Ýtibar ettiðim kadar da itham edenlere sorgu sual hak getire ve yol geçen haný mezarýmda kesif sessizlik büyüdükçe büyüdü sonrasýný ihmal eden bir saðanaktým damlalarýndan yana kaygýlý ve kuruyan içimde bir çöl çiçeðine hasrettim.

Ölümcül hitabesi sanrýlarýn ve dar aðacýnda salýnan düþler.

Hitap yetimde saklýydý benim iç sesim ve övünç deðil bir geçiþtirme ile salýndým.

Mezar baþlýðýmda yalýn þiirler ve kinayeler saklýydý ve de dualarýn gücü.

Erecektim madem nihayete ermiþliðimle saf tuttum ölüm yolunda ve sevgiyi yol bildim; aþký mola…

Acýda saf tuttum acýmadým da acýndýrmadým da lakin acýdan yana maðdur düþlerin kifayetsizliðinde bir zemheride dondu hislerim ve ölüverdim ansýzýn.

Kabrin huzuruna çýkan bedenim demek ki toprak olmakla yok olmak ayný þey deðildi.

Bir hayaletin düþüydüm bir düþün de hayaleti. Göðün imdadýna yeryüzü yetiþti ve yeryüzü azalýrken gök nasiplendi kaybolan bedenlerden ve taþkýn ruhlardan.

Bir eziyetti madem.

Meziyet bildiðim bir yanýlsama ile birer çentik attým her defasýnda ölümün tefriþiyle dar aðacýndaki tabureyi de tek tekmede devirdim.

Ýçime kat çýkan; içerlediðim her dünde içtiðim þerbet ve de içtimada bir sakýnca idim çünkü göðün kabir ziyaretinde bulutlara serilen imaným ile farklýydým ben tüm ölülerden ve ölüp ölüp dirilenlerden olmadým belli ki dingin ruhuma ermek için hayatýmý azap içinde geçirmem gerekiyormuþ.

Sadýk olduðum metanet.

Azýða aldýðým nice hayal ve düþ küremde ben bir seyyah damlaydým azýmsanmayacak bir coþku ile taþkýn ýrmaklarýn da ta kendisi ve paralel dünyalarda saf tuttuðum o mukozada aslýnda çatýk kaþlý bir kelamdým ne de olsa aþkýn tutuþturduðu bir çalýydým ve sevmelerin meali idi yorgun ruhum; ruhun da ta kendisi çapkýn rüzgar.

Ýlhamýma yenik düþtüm ve de ithamlarýn önünü alamazken.

Göðe selam çaktým ne de olsa bulutun sýrdaþýydým ve Tanrýnýn da sevgili kulu.

Küle döndüm.

Küstüðüm bedenime bir tekme de ben attým.

Ýfþa ettiðim mevsimden arakladýðým bir daldým ne de olsa kuþun tünediði saçaktým ve aþkýn mezarýnda gezinen özlem gibi uzaðýnda kaldýklarým ve içimde yaþattýklarým.

Düþmüþtüm madem gözden.

Düþkündüm madem hem de ezelden.

Düþtüm son kez aþka ve kabrime sýðýnan her düþü sahiplendim týpký Tanrý beni sahiplenirken andým sevdiklerimi ve deliþmen ruhumdan firar eden gölgemle hasbýhal ettim saðanakta ve rahmeti kucaklayan iç sesimle firar ettim dünyadan.

Toprak olmuþtum.

Topraktan gelen nihayetinde bedeninden kurtulan rüzgar olmuþtum elbette kendini savuran ve illa ki aþký s/avunan.

Latif yüreðimin mecrasýnda ben çakýl taþýný yüklenmiþtim bir kez ve her artçý sevdada mesken bildim ana yurdumu ve ana sevdamý çünkü aþkýn haþmetli rüzgarý ile ben bir ana kýtaydým aþktan çektiði kadar hiçbir þeyden çekmeyen.

Dokunulmazlýðýna vücudumun sahip çýkan nice duygu ve þatafatlý yalnýzlýðýma söz geçiremezken.

Yol bildim.

Ýz sürdüm.

Firari ruhumla yüz sürdüm.

Andým mazimi ve serptim vücudumu avuç avuç elbette tensiye ettiðim dünün gizeminde topraða denk düþtüm ve aþkýn ta kendisi iken ruhumla gize büründüm üstelik kendimi bildim bileli severken sevilmeyi þerh düþen Rabbime þükrettim.

Geç de olsa sevgiyi hak eden ruhumla saf tuttum kabrimde ve dolunaya yakalanan yüreðimle su serptim kabrime ne de olsa toprak olmak bir hikmetti ve de nimeti kainatýn elbette sonsuzluða kanat açan latif bir aþk.