Yüreðimde yangýn var, gözlerimde ýlýk nem,

Bilir neden olmazsýn, aþk derdime biraz em,

Kâh mutluluk serpersin, acý tattýrýrsýn hem.

Gülüp huzur serpersin, bazen olursun zalim,

Çözemedim sen nesin, söyle ey gül Nihal’im.

Bu gönlüme kor ateþ, sensin bakarak salan,

Ýlk âþýkken hoþnuttum, kalbimi ettin talan,

Peki sevdan gerçek mi? Olmasýn hayal yalan.

Ettin mecnun serseri, sefil derbeder halim,

Bu kadar gam çekilmez, yeter artýk Nihal’im.

Tebessümüm perdedir, kalp yanar için için,

Gülerek söndürmezsin, bu endamýn ne için,

Soruyorum demezsin, kuþku vermekte ‘hiç’in.

Böyle giderse bu can, kalmayacak sað salim,

Bu sevda kül edecek, artýk söndür Nihal’im.

Bilmezlikten yapma naz, yeter çektirme acý,

Bu onmaz bir sevdadýr, sende mutlak ilacý,

Bir küçük busen yeter, neyleyim tahtý tacý.

Sevdamýz bir hakikat, gerekmez olmak âlim,

Artýk bunu kabul et, sevmekteyim Nihal’im.

Tebessümün can yakar, baþýma dert açarsýn,

Cilve yapar gel dersin, yaklaþýrým kaçarsýn,

Meltemim ol dedikçe, tufan bora saçarsýn.

Aþkýn kanunu bu mu? Hüzne yaparým talim,

Sevda böyle çek dersen, katlanýrým Nihal’im.

Seyfettin Karamýzrak