Artýk hayatta deðilsin. Güneþin ýslanmaktan imtina ederek gizlendiði, hüzünle çiseleyen yaðmurlu bir günde ebediyen kaybettim seni. Gözyaþlarým gitmene engel olamadý. Ben se ilk kez, kendimden baþkasýna aðlýyorum. Bu kez gerçekten samimi ve kalbim acýyarak…Fakat bitkin, daðýlmýþ bir enkazým artýk…

Her sabah  “güle güle” bile demeden uðurladýðým seni, þimdi yüreðime akýttýðým ýlýk yaþlarla ebediyen terk etmek üzereyim. Meðer tebessümü ve hüznü de gerektiði yerde, zamanýnda, kývamýnda, hak ettiði kadar göstermek bir erdemmiþ ve çok deðerliymiþ.

Ýnsan olmanýn, iyilik görmenin, koþulsuz sevilmenin kýymetini bilmeyenler, bunu bir gün acýyla anlamak, bedelini gözyaþlarýyla ödemek zorunda kalýyorlar iþte.

Seni tanýmadan önce, yalnýz ve biçareydim. Hoyrat dikenler arasýna gizlenmiþ, utangaç narin bir goncaydým. Açmasýný bilmeyen, harlarýn can yakan tehdidi altýnda kokmayý bile beceremeyen toy, küçücük bir güldüm.

Bahçývaným oldun, dünyama girdin, ruhumun tülü, bedenimin takati, soluduðum nefesim hayatýmýn anlamý oldun. Kaba dallarýmý ihtimamla budayarak, dikenlerimi ayýklayarak nadide, nazik, misk kokan endamlý bir goncaya döndürdün.

Ruhuma lambalar yaktýn. Adam gibi, karþýlýksýz, sýnýrsýz ve beklentisiz sevdin. Bana gerçek sevginin, vefanýn, anlayýþýn deðer vermenin, önemsemenin ne olduðunu yaþayarak gösterdin. Yaþamanýn anlamýný, içine mutluluk katýldýðýnda ne kadar deðerli olduðunu hissettirdin.

Fakat ben öðrenmekte, anlamakta ve itiraf etmekte direttim, inat ettim, nazlandým, gerçeði göremedim, kýymetini bilemedim, Ayaklarýmýn altýna serdiðin mutluluk yolunda yürüyemedim.

Sunduðun bu eþsiz güzellikleri, imkânlarý, sevgi denen duygunun gerçek hazzýný görmezden geldim. Huzura dönüþtüremedim. Ya da sýradan bir þey sandým, ta ki elimden kayýp gidene kadar.

Bütün bunlarý, baþým taþa çarptýðýnda idrak edebildim. Rüya olmayan acý bir gerçeðin sarsýntýsýyla gaflet uykusundan uyandým. Fakat artýk çok geç. Gerçeði itiraf etmenin de önemi yok. Duyamadýðýn, arzu ettiðin halde göremediðin, “gerçeðin ta kendisi olan bu söylemleri” kara vicdanýmý rahatlatmak ve taþlaþmýþ kalbimi yumuþatmak için satýrlara döküyorum.

Oysa seni ve de ikimizi, mutluluklara gark edeceðinden emin olduðum bu önemsiz laflarý, keþke saðlýðýnda bir kez olsun sana söyleyebilseydim. Yanlýþýn “ben” olduðumu itiraf edebilseydim, þu an bu kadar içim yanmazdý belki de. Gözyaþlarým vicdan azabý yerine, sevgi ve vefa kokardý bir nebze.

Meðer nelere, ne bitmez tükenmez hazinelere sahipmiþim de haberim yokmuþ, kýymetini bilememiþim. Þimdi yoksun. Yüreðimde, hasretinin sümbülleri hüzünle boynunu bükmüþ. Ýçerim kýrýk dökük ve onaracak o cefalý insan artýk yanýmda deðil.

Güvenle, gururla sýðýndýðým baðrýný, þimdi kara topraklar sarmýþ Sevgiyle tutamadýðým þefkatli ellerin, hoyrat bir gül dalý gibi kýrýk, solgun ve küskün.

Beyaz bir gülün narin terennümü gibi kollarýnda mest olduðum gelinliðimin  tertemiz beyazlýðý, þimdi seni sarmalamýþ. Mutluluk kokan o beyazlýk þimdi hüzün daðýtmakta. Beni sana getiren bu renk, þimdi seni benden götürmekte.

Ben karalar, sen beyazlar içindesin. Oysa giydiklerin bu son yolculuðun yakasýz gömleði.

Gerçeðin ta kendisi olan bu duygularýmý hiçbir zaman seninle paylaþmaya fýrsatým olmadý, ya da istemedim. Çünkü benim gözüm daha yükseklerde, gönlüm uçuk hayallerim havai ve gereksiz iþlerle meþguldü.

Kuaförüm, günlerim, gruplarým, kendini beðenmiþ kýskanç, bencil arkadaþlarým, toplantýlarým ve bitip tükenmeyen anlamsýz partilerim daha önemliydi.

Kendimde olanlarýn deðerini bilmeden, hep baþkalarýnda olanlara, imkânsýzlara imrendim. Sonunda da tozpembe hayallerim, ömrümü  toz duman etti.

Sense zaten kocamdýn ve benimdin. Özenle giyinip, gülümseyerek kapýyý açmaya, güzel sözler söyleyerek karþýlamaya, evde doðum günü ya da evlilik yýldönümümüz için küçük fakat þaþýrtan sürprizler yapmaya, ilginç ve duygulu, mum ýþýðýnda sofralar hazýrlayarak hayatýmýza anlam katmaya ne gerek vardý.

Bu tür sürprizleri yapmak için, þaþaalý eþyalar, takýmlar, kristaller gerekirdi. Bunlar tamamlandýðýnda yapacaktým. Fakat beklediðim o gün hiç gelmedi.

Daha mütevazý ortamlarda güzellikleri paylaþmanýn mümkün olamayacaðýna inanmýþtým. Bu yüzden mutluluðu hep pahalý eþyalarda, lükste ve þaþaada arayarak sürekli erteledim.

Ya da, “böyle törenler, sürprizler, programlar dýþarýda olurdu ve beyler bu sürprizi yapardý” diye düþündüm hep.

Yapýlanlarý da görmezden geldim, beðenmedim, hafife aldým, anlamsýz buldum, ya da kaprislerim, þýmarýklýðým yüzünden sabote ettim.

Umduðum, imrendiðim, suni, yapmacýk, sahtelik kokan samimiyetsiz þölenlerin kibrini tatmayý istedim hep. “Bir gün nasýl olsa görürüm” diye düþünüyordum. Fakat o bir gün hiç olmadý. Oysa samimi, içtenlikle yaþanan küçük þeylerde gerçek sevginin tadý ve huzur gizliymiþ, bunu göremedim.

Sevgiyle kalýn

(devam edecek)

                                                                              Seyfettin Karamýzrak