“Ýnsanlar hatalarýný mutluyken deðil ancak mutsuzken anlar.”
Daniel Defoe

“Ýnsanlarýn mutluluklarý yada mutsuzluklarý, talihin olduðu kadar Kendi karakterlerinin de eseridir.”La Rochefoucauld

Adým Aysu, bu duygularý, zamanýnda binlerce kere hak ettiði halde saðlýðýnda, yanýmda iken, en yakýnýmda iken kendisine anlatamadýðým, ya da anlatmaktan kaçýndýðým, evimin direði, umudumun sönmeyen mumu, dünyama doðan güneþim, biricik eþim için piþmanlýklar deryasýnda, sulu gözlerle arkasýndan yazýyorum.

Sevgili eþim, aslan yüreklim, gözümün nuru, ömrümün anlamý, ilk ve tek aþkým, gönlümün baharý, yolunu gözlediðim, ayrýlmadan hasretle özlediðim, efendim, beyim, umudum,  varlýðým, caným…

 Zahmetsiz, parasýz pulsuz, fakat deðer verme adýna çok anlamlý bu hitaplarý fazlasýyla hak ettiðin halde, hayattayken yeterince sana söyleyememenin, ya da inatla, nazlanarak söylememenin, vicdanýmý kavuran acýsýyla karalýyorum. Yüreðim þu an bin parça, baðrým yanýk, vicdaným acýlar içinde…

Islak gözlerle, tarumar olmuþ, enkaz bir bedenle, yýðýldýðým yerden, solmuþ bedenini izliyorum. Çaresiz ve ümitsiz bir tükenmiþliðin biçareliði ile el sallayamadan, dokunamadan, koklayamadan, son yolculuðuna uðurlamanýn dayanýlmaz kahrýný hücrelerimde hissetmekteyim.

Oysa her eþten daha çok, daha fazlasýyla  hak ediyordun bir yudum ilgiyi, sýcacýk bir gülümsemeyi… Fakat yapamadým, birlikteliðimizin kýymetini bilemedim, sahip olduðum güzelliklerin deðerini, önemini, ayrýcalýðýný anlayamadým.

Mutluluðu tatmamýþ kalbime, cömertçe akýttýðýn deryalar misali sevginin bir tek kýrýntýsýný tenezzül edip de, seninle paylaþmadým. Hep almayý, istemeyi, üzmeyi hýrpalamayý yeðledim. Sevindirmeyi, tebessüm ettirecek munisliði, minneti, þükraný, nezaketi sana çok, ya da gereksiz gördüm. Bencilliðimin, kýymet bilmezliðimin faturasý þimdi vicdanýmda yük…

Oysa her kapýmýzý çaldýðýnda, içimi ýsýtacak gülümsemeni göreceðimi, umuduma tozpembe hülyalar katan “nasýlsýn caným” sözünü iþiteceðimi biliyordum.

Hep te böyle oldu. Beni hiç yanýltmadýn, hayal kýrýklýðýna uðratmadýn.  Sen tebessümle, candan davranýrken, ben hýrçýn, kýrgýn ve gergindim.

 En yorgun zamanýnda, en üzgün ve sýkýntýlý anýnda bile, “bir tanem” sözcüðünü asla ihmal etmedin. Beni telaþlandýracak, üzecek, hýrpalayacak tavýrlardan titizlikle kaçýndýn…

Bense huysuz ve þýmarýk bir çocuk gibi, olmadýk sözlerle,  moralini bozdum, gülücüklerini boðazýna týkadým. Yine de zerre kadar yüksünmedin, sert davranmadýn, hoþuna gitmeyen densiz tavýrlarýmý, kýrýcý söylemlerimi görmezlikten geldin, hoþgörünle yýkayarak, tebessüme dönüþtürdün, tartýþmaya taþýmadýn.

Binlerce kere haklý olduðun halde, suçlu ve haksýz senmiþsin gibi alttan aldýn, teskin ettin, dinledin. “Haklýsýn caným” diyerek, erdemliliðin, sabrýn tahammülün en nadide örneklerini sergiledin.

Yuvana, eþine sahip çýkmasýný, korumasýný kollamasýný bilirdin. “Gerçek koca nasýl olunurmuþ” un en nadide temsilcisiydin. Örnek yaþamýnla bana rehber, aydýnlýk yol, çaresizliðime umut oldun. Bütün bunlarý yaparken hiçbir zaman böbürlenmedin, efelenmedin. Kendini haklý görmedin. Haklýlýk payesini bana verdin. Beni; olgun, eksiksiz, mükemmel bir tanecik eþin gördün. Ýstekle memnuniyetle, caný gönülden kabul ettin.

Oysa bir çok sorununun sebebinin, ben olduðumu biliyordum. Kendi haksýzlýðýmý anlýyor, görüyor, biliyor fakat itiraf edemiyordum.

Ya da kendi haklýlýðýný hiç savunmayan, asýlsýz, mesnetsiz suçlamalarýma karþýlýk vermeden sabýrla, þefkatle istekle dinleyen, kendi haklarýndan feragat eden o mütevazý tavrýndan, saygý duyulacak erdeminden yüz alarak kendimi gerçekten haklý sanýyordum.

 Meðer; gerçek seven, önemseyen, deðer veren, beni deðerli kýlan senmiþsin. Sevginin, vefanýn, özverinin adý da senmiþsin. Ben se, kadir kýymet bilmez, þýmarýk, bencilin biriymiþim.

Hiç bitmeyecek sandýðýmýz ömürler, deðerini bilemediðim saadetler de bir anda bitiyormuþ meðer. Bunu acýyla yaþamanýn periþanlýðý içindeyim iþte. 

Sevgiyle kalýn

(devam edecek)

                                                                              Seyfettin Karamýzrak