Ölümü giyindiðimi bilmiyordum üstelik asla düþlememiþtim ve sahip çýkmam gereken ne ise peþini kolluyordum elbet arkamý kollamayý unutmuþ ve yan yatmýþ sýra daðlarýn aslýnda mezarým olduðunu da bilmiyordum.

Bilmediðim baþka þeyler de vardý týpký ulumasýný duyduðum kurda ve kuþa da yemi olacaðýmý bilmememe vesile olan ahmaklýðým ile kendimi ateþe atmýþken.

Sözcükler kývýlcýmdý týpký þarlayan aþka methiyeler dizdiðim gibi ve boynumda sýra sýra dizili inciden geriye kalan kopuk misina.

Aþkýn da rahlesine sermiþtim ölü umutlarýmý ve un ufak kalana kadar öðütmüþtüm düþlerimi ne de olsa kibirli düþlerimin mezarýnda ziyaretçi kabul etmiyordum. Varsa yoksa ölü kahramanlarým ve ölü hatýralarým.

Çýkan yangýn bakalým baþka nelere yol açacaktý? Ýçimde uyuyan yýlan mýydý tek sorumlusu zehrin ve soluduðum havada asýlý idi hurafeler ve umuda ket vuran karanlýðýn gücü ile tepe taklak olduðum ve uðultu da hýz kesmiyordu.

Tanýmsýzlýðýn alfabesinde sahi, hangi harfe denk düþüyordum ve bir hece olma lüksüm de yoktu. Ben çýplak bir harftim hiçbir noktalama iþaretinin bana ulaþmasýna asla da izin vermiyordum ve bir kez insan olma hakkým elimden alýnmýþtým en azýndan mutluluk denen furyada payýma düþen boþ bir çuvaldý kimi zaman kendimi çuvala týktýðým kimi zaman yenemediðimde içimdeki iblisi uðursuzluðumla tahayyül dahi edemeyeceðim hurafeler.

Kat çýkmam gereken beyitler vardý ve þiirle denkleþen duygularým ve cüret etmediðim koca ömrün hitabesiydi þimdi þiir olmaya meyletmiþ ve ben içimdeki ýrmak kurumak bilmiyordu ve ilhamýmla yüzleþip kendime de asla eremiyordum.

Asýlsýzdý söylenenler.

Sýfatlar asýlsýzdý.

Asal sayý olma hakkým bile yokken sadece yuvarlandým yokuþ aþaðý ve karþýma çýkan her þeyi yuttum.

Annem kayýptý.

Babam ise asla var olmamýþ.

Kardeþlerimin tümü terk etmiþti alfabeyi ve çarpým tablosundaki akraba sayýlar bana asla pas vermiyordu ve verdiðim es sayesinde yeniden doðuyordum.

Fýtratýmda saklýydý gizem ve izini sürdüðüm.

Tanrýsal bir çöküþtü kimi zaman heba ettiðime yandýðým yetmezmiþ gibi var olma coþkumla asla þerh de düþmüyordum deðil yalnýzlýk var olma ihtimalim bile boþuna hevesimi kursaðýmda býrakan yanýlgýlardan sadece biriydi.

Ocaðým tütmüyordu.

Dumaný gözümü bile yakmýyordu yanan hatýralarýn ve göz çukurlarýmda lanetli yýlan yavrularý çýkardýklarý týs sesi ile bilfiil zehirliyorlardý hem günü hem dünü.

Aþka çalým atan metazori bir özlemden arda kalan.

Görüp göreceðim neydi de tok gözlü olmam gerekiyordu ve sözcüklerin vasýfsýzlýðýnda denk düþtüðüm o ritim bozukluðu ile hep mi hak ediyordum bunca iftirayý ve duygularýn zehir zemberek yankýsýnda Tanrýmý kolluyordum ve tanrý olmanýn ötesinde nesnel varlýðýmda sadece cennetten kovulduðum yetmezmiþ gibi cehennem davetiyem bile onaydan geçmemiþti.

Düþe gebe gerçekler.

Gerçeklerin gerekçeleri kayýp iken.

Ýhbar etmem gereken hiçbir þeydi madem beni yoktan var eden tasamý büyütüyordum þiirin kollarýnda ve þiþip duruyordu içimdeki balon az sonraki kör dövüþünde belki ulaþacaktým bitiþ çizgisine sonra da yeniden baþlayacaktým elbet sonlanmadan gerçekleþmeyecekti bu yeniden var oluþ ç/aðrýsý ve altýna takoz koyduðum tüm yalanlar zaten baþ aþaðý da etmiþti ve tepegözde saklý bir ýþýk gibi iniltilerimi büyütüyordum ve vebalý yüreðimle kaçýþýyordu herkes.

Bir aþktým özlemine hasret.

Bir acýydým hangi pencereye denk düþtüðü bilinmeyen ve noktalama iþaretlerinin dahi reddettiði.

Mazlum bir düþtüm çivisi çýkmýþ dünyanýn aslýnda hiç var olmadýðýnýn da bilincinde.

Maðdur bir hikâye idim maðduriyet ikliminde tebaasý yalnýzlýk olan.

Sahi, neye denk düþmüþtüm de kendimi bildim bileli hala bir baltaya sap olamamýþtým…

Düþ kazanýna daldýrdýðým kepçe ile yakaladým sonunda kendimin son kýrýntýlarýný ve insan olmanýn kývancý ile tam da hayal kuracakken alarm çaldý. Verilen süre dolmuþtu deðil bitirmek baþlamaya bile gücüm yetmemiþti ve son kez içimden geçenleri havale ettim Tanrýya belki de havsalamýn almadýklarý idi var olmama engel olan ve olmayan vücudumla hiçbir yere ait olmayan ruhumla vurdum kapýya gerçi açýlmasýna asla mahal vermeyecekti kader ama…

Kederli bir sesin ç/aðrýsýna denk düþtüm ve içime dokundu bir el. Mucizelere hep inanmýþtým gerçi ama asla da bir mucizeye denk düþmemiþtim ve sadece göz çukurlarým nasiplendi bu dokunuþtan derken vücudum belirmeye baþladý ve taþlarýn artýk yerine oturduðunu gördüm hele ki bana atýlan taþlarla ördüðüm duvarlardan sað çýkma ihtimalim bile yokken…

Solumda atan yürek, sað omzuma konan o ýþýk ve giyindiðim hüzün ve ellerimde yýldýzlar sancýlý göðün göz kýrptýðýna dahi þahit iken ve içimdeki boþluk doldu mutlulukla bir an.

Gözlerimi açamýyordum ama varlýðýný hissediyordum annemin ve gagama dokunup da o yumuþak ve ölü böcek.

Tüylerim ýslaktý ve vücudum nemli ve içim sýcak ve kulaklarýmdan gitmeyen sesleri kardeþlerimin gerçi beþ yumurta çýkmýþtýk yola ama ve derken kocaman bir el peyda oldu bana ve diðer kardeþlerime uzanan ve annem her ne kadar bu devasa eli gagalayýp uzaklaþmasýný istese de…

Hayat yolculuðumuz ne kadar sürmüþtü sahi ve devasa binanýn en üst katýndaki pencerede baþlayan yolculuðumuz sona ermek üzereydi ve son duyduðum o çýðlýk:

‘’Anne, kuþlar yumurtadan çýkmýþ hem de üçü birden. Yaþasýn yeni oyuncaklarýmý sonunda teslim etti melekler. Tüm arkadaþlarýma göstereceðim yeni oyuncaklarýmý bak þimdi alacaðým elime.’’

Uzun uðraþlardan sonra yavrularýna kavuþtuðu an itibari ile onlarý sonsuzluða uðrayan anne kuþ asla da terk etmedi o pencereyi ta ki sapanla can verene kadar ve herkes onu alýcý kuþ diye andý.

Mademki insanoðlu yavrularýný çalmýþtý.

Elbet diþi kuþa eþlik eden erkek kuþ ve asla dönmediler diðer kuþlarýn yanýna asla da yeltenmediler yeniden yavru sahibi olmak adýna.

Doða onlara yavrular armaðan etmiþti akabinde de çalýnmýþtý her biri ve normalde alýcý olan evren ve insan iken insanlara ölümü çaðrýþtýran her lanetli kuþ alýcý kuþlar diye nam saldý ta ki Tanrý onlarýn da canýný alýp ölü yavrularýnýn yanýna gönderene deðin…