Sararýp soldu tüm umutlar tanýdýk bir sonbaharda,

Yanýp da küle döndü yürek harlý felek ocaðýnda.

Ömür dedikleri kan revan olmuþ ýstýrap yolunda,

Kuþlar misali daðýlýp gitti tüm can dostlarýmda.

Oysa en kalabalýklarý bendim dostlarým arasýnda,

Güneþ ilham bulurdu benim þen kahkahalarýmda,

Gökyüzünün geniþ huzurunu taþýrdým omuzlarýmda,

Ve gençlik pýnarý þakýrdardý benim akarsularýmda.

Zaman mý ihanet etti ilkin yoksa yazgým mý haindi?

Hayattan alacaðým tüm alacaklar bir bir silindi,

Ardýndan sýrtýma tüm neþeli günlerin borçlarý bindi,

Allah aþkýna söyleyin verilen sözler kimindi?

Yoksa tüm umutlar rüzgâr misali savrulup gidecek,

Bir yudum sevinç uðruna bin hicran mý çekilecek?

Yürekler taþ kesilmiþ, kimseler mi sevemeyecek,

Bir garip kul kalmýþ yine kendi gölgesinde titreyecek.

Bir vakitler bahar kokardý her sabahýn nefesi,

Þimdi kýþa dönmüþ gönlümün yeþil tepesi,

Ne dosttan eser var ne de bir ses sevda hecesi,

Sanki ömrüm bir masal, bitmiþ son cümlesi.

Bir umut var mý hâlâ, küllerimden doðacak mýyým?

Yoksa karanlýðýn kucaðýnda sessizce solacak mýyým?

Bir dua gibi süzülürken içimden "olacak mýyým?"

Bilmiyorum ki yine o çocuk halime dönecek miyim?