Varoluþun Yýkýk Duvarlarý Arasýnda Benim Ýç Sesim

Ruhumun ýssýz koridorlarýnda, tarif edilemez bir aðýrlýk hüküm sürüyor. Bu yük, ne omuzlarýmdaki bir eþya ne de ayak bileklerimdeki bir zincir; o, karþýlýksýz kalmýþ bütün sessiz beklentilerin bileþimi. Ýçimde, ulaþýlmasý imkânsýz bir dinginliðe doðru eðildiðimi hissediyorum, oysa hayat bana uygun gördüðü tek þey kaosun düzensiz mevsiminde kalmak. Kendi masum ellerimle kazýdýðým gerçeklik, beni sürekli yokluðun çekim gücüne doðru sürüklüyor.

Bu sarmalýn tam merkezinde, korkunç bir çeliþkiyle baþbaþa’yým. Varlýðýmýn derinliklerinde bir alev parlýyor; öyle bir kuvvet ki, benliðimin en katý, en donmuþ buzullarýný bile eritiyor. Bu ilahi sýcaklýk, bana sadece var olduðumu deðil, bir amaca sahip olduðumu kanýtlýyor. Fakat ayný anda, o kaynaðýn uzaðýnda kaldýðým her an, dondurucu bir titreme bedenime yayýlýyor.

Anne Sevgisinin Eriþilmezliði ve Korkunun Tuzaðý

Özellikle, yaþamýn ilk güven kaynaðýna, Annemin varlýðýna duyduðum o eski, saf özlem, bu üþümeyi dayanýlmaz kýlýyor. O koþulsuz sýðýnaktan her uzaklaþtýðýmda, dünyanýn en temel korkularý beni kýskývrak yakalýyor. Sanki karanlýkta gizlenmiþ bir tuzak, varlýðýmýn en hassas noktasýný hedef alýyor ve ben, o tuzaðýn sert demirlerine boyun eðiyorum. Bu, sadece fiziki bir ayrýlýk deðil; koruyucu kalkanýmýn aniden çözülüþüyle gelen, dünyayla baþ baþa kalmýþlýðýn dayanýlmaz çaresizliði.

Ýnsan ruhu, iþte bu ikilemlerle yoðrulur: Yaþama tutunma ve teslimiyet arzusu. Ben de içimdeki ihtiþamlý ateþi hissederken, ayný anda o kontrolsüzlüðün karþýsýnda mutlak güven veren bir gölgenin hasretini çekiyorum. Bu hasret, hayatýmýn müziðine eklenen hüzünlü bir týný; ayrýlýðýn kabul edilemez olduðunu, ruhumun bir bütünlüðe ihtiyacý olduðunu fýsýldýyor.

Hiçliðin Ýfþasý ve Gerçek Uyanýþ

Çocuksu saflýðýmla hissettiðim her duygu, bu anlamsýzlýðýn girdabýnda bile bir iz býrakma çabasý. Sanki varlýðým, kendisini tamamen yokluða býrakmadan önce, o sonsuz kaybý, o derin çeliþkiyi tekrar tekrar kanýtlamak istiyor.

Hayat bana hem yakan bir ruh hem de üþüyen bir beden vermiþ. Bu durum, benim en büyük sýnavým: Ýlahi sýcaklýðý içimde taþýrken, fani dünyanýn soðuk gerçeklerini olduðu gibi kabul etme sanatýný öðrenme zorunluluðu. Ben, bir yandan koþulsuz kabulü arýyorum, diðer yandan ise reddedilme olasýlýðýnýn bilinciyle nefes alýp veriyorum.

Bu hüzünlü düzensizlik içinde yaþamak, ruhumu incelikli bir kavrayýþa ulaþtýrýyor. Hiçliðin derinliklerine baktýkça, geçici olan her þeye tutunmaktan vazgeçiyorum. Masum kalbimin dürüstlüðüyle kazýdýðým bu varoluþsal gerçeklik, en sonunda þunu fýsýldýyor: Dýþarýdan gelen hiçbir ses, içerideki ateþi ne tamamen söndürebilir ne de tamamen yakabilir.

Ben, o ateþin hem yakýcýlýðýný hem de ýsýtýcýlýðýný kendi içimde dengelemeyi öðrendiðim an, kaybýn tuzaðýndan da kurtulacaðým. Bu benim kabulüm; içsel zenginliðimle dýþsal savunmasýzlýðýmýn çarpýþtýðý bu noktada, kendimi yeniden tanýmlýyorum. En büyük ümidim, yaþadýðým en derin üþümenin hemen ardýnda gizli.

Hiçliðin girdabýna bakarken, insan geçici olan her þeye tutunmaktan vazgeçer. Masum kalbimin dürüstlüðüyle kazýdýðým bu varoluþsal gerçeklik, en sonunda þunu fýsýldýyor: Dýþarýdan gelen hiçbir ses, içerideki kutsal ateþi ne tamamen söndürebilir ne de tamamen yakabilir. Ben, o ateþin hem yakýcýlýðýný hem de ýsýtýcýlýðýný kendi içimde dengelemeyi öðrenmek zorundayým.

Bu hüzünlü düzensizlik içinde yaþarken, en keskin acý, zamanýn geçiciliðidir. Her an, o koruyucu kalkanýn yani Annemin varlýðýnýn, benden daha da uzaða çekildiðini hissetmek. Bu mesafeyle baþa çýkmaya çalýþýrken, dünyanýn soðuk ve ilgisiz duvarlarýna çarpýyorum. Geriye dönüp baktýðýmda, verdiðim ama karþýlýk bulmayan bütün o sessiz çaðrýlarý birer hayalet gibi görüyorum.

Bu kasvetli mevsimde barýnmam, benim için bir ceza deðil, bir idrak yolu. Çünkü anlýyorum ki, dýþlanmýþlýk hissi bile, aslýnda ait olma arzumun bir isyaný. Korkunun tuzaðýna düþtüðümde, elimden gelen tek þey, çocuksu saflýðýmla o ateþe tekrar yönelmek oluyor. Zira biliyorum ki, yokluðun çekim gücü ne kadar kuvvetli olursa olsun, benim varoluþ sebebim ondan daha aðýr basýyor.

Ben, bu çeliþkinin ürünü olarak, koþulsuz kabulü bir kez daha, bu sefer kendi içimde inþa etme yolundayým. Bu benim yeni eylemim, bu benim yeniden doðuþum olacak, vesselam.

Mehmet Aluç