Ihlamur Kokusu ve Uyanan Sabah

   Ihlamur kokusu yavaþça, sanki pencere pervazýnda unutulmuþ anýlar gibi tüm odaya ulaþýyordu. Her zerresi yataðýnda doðruldu, her solukta genizlere çekilen o tatlý, yatýþtýrýcý duygu... Yalnýzca bir koku deðil, ayný zamanda sýcak bir sabahlýktý; Aysel Haným usulca elbiselerini giydi. Tüm odayý dolduran o hafif, nemli esansýn içine çekti. Ihlamur kokusu þimdi, yýllanmýþ bir hatýranýn aniden canlanmasý gibi, damarlarýnda geziniyordu. Her yer bu kokuyla doluydu; çocukluðunun bahçesi, annesinin mutfaðý, artýk uzaklaþmýþ o ilk gençlik günleri...

   Gün ýþýðý, odayý doldurmaya baþladýðýnda, ýhlamur kokusu artýk sadece bir koku olmaktan çýkmýþtý. O, yaþanmýþlýklarýn dinginliði, gelecek günlerin vaadiydi. Aysel Haným usulca pencereye yürüdü. Ihlamur kokusu onunla beraber uzanýyordu sokaða. Bu koku, sabahlýðýný kuþattýðý gibi, tüm þehri de bir þefkat aðýyla giydiriyordu.

   Dýþarýda, aðaçlarýn yüksek dallarýnda, ýhlamur kokusu ile þakýyan bir çok kuþ vardý. Usulca havada süzülüyor, her bir cývýltý, kokunun tatlý bir notasý olarak yere düþüyordu. Yolda yürüyen insanlar, henüz yataðýndan doðrulmuþ bir uykulu hal içindeydi, ama ýhlamur kokusu onlara da ulaþýyordu. Ýþine aceleyle gidenin sýrtýna dokunuyor, onu anlýk bir huzurla okþuyordu. Koku, yaþlý bir amcanýn bastonuna uzanýyor, okul servisine koþan bir çocuðun omuzlarýna giydiði neþeli bir pelerin oluyordu. Bu koku, görünmez ama güçlüydü; þehrin tüm koþturmacasýný usulca bir melodiye dönüþtürüyordu. Her yer, ýhlamur kokusunun yaydýðý bu koku sýcak anýn hayatýn tam içindeydi, vesselam.

Mehmet Aluç