Kül kokuyor akþam buram buram,

Gökyüzü yorgun,

Yeryüzü yorgun,

Güneþ, yýldýzlar, aðaçlar yorgun,

Ben yorgunum.

Bir yaprak daha düþüyor ömrümden,

Sanki benmiþim,

Sanki her zaman yenilmiþim,

Zamana,

Ýnsanlara,

Yazgýma

Ve yýllara

Tutunamamýþým hiçbir zaman,

Evladý deðilmiþim gibi o koca aðacýn,

Ýlkbaharda filizlenmemiþim,

Yaz güneþinde serinletmemiþim gibi.

Sokak lambalarýnýn ýþýklarý sarhoþ ediyor beni,

Her biri ayrý bir yalnýzlýðýn anýtý.

Yalnýzlýkta çeþit çeþit,

Her biri cehennemden alýntý.

Rüzgâr,

Anýlar taþýyor;

Adýný bile unuttuðum insanlardan kalma,

Kýrýk dökük,

Ýslenmiþ, paslanmýþ, tozlanmýþ, yýpranmýþ,

Tanýdýk bir yangýndan çýkmýþ.

Düþünüyorum da,

Ýnsan neden kalýr bir baþýna,

Bu kadar kalabalýk bir dünyada?

Gidenin izi silinmez mi toprakta,

Yürek mi izin verir yoksa?

Ben bir garibaným sanki,

Kimsenin duasýnda geçmeyen bir isim benimki.

Bir çay bardaðýnda soðuyan,

Bayatlayan çay gibi.

Unutulan bir sigaranýn ucunda sönen birisi,

Her zaman ötekisi.

Sonbahar yine geldi,

Sonbahar yine gidiyor,

Ben yine eksildim,

Ben yine kesildim.

Ne þehir bana alýþtý,

Ne ben bu gidiþlere.

Kýrýk bir sandalye gibiyim

Kenarda duruyorum hâlâ,

Kimse üstüme oturmuyor

Herkes içime oturuyor…