Yalnýzlýðýn türküsüdür y/aktýðým aðýtlar ve mahzun bir gülüþün penceresinden sarkan kayýp iklim gibi içimin de hallaç pamuðu gibi yolunduðu bir düþ mektebidir yaþadýðým þehir ve mekân ve zaman.

Aheste sevenler var misal.

Azap ile seviþenler bir de.

Kükreyen gök var küreyen bulutlarýn da ýslýðý ve körpe yüreðinde zemherilerde açan çiçekler var.

Ah, kadife teni aþkýn.

Ah, riyasýz ve saf sevdalý mevsim.

Aþkýn andýðýdýr þiir ve þairin andýðýdýr yazmaya durduðu elbet kýyýma uðramýþ körpe yüreðin ihbarýdýr az sonra kalemin dökecekleri.

Kýyama duran bir kuþun tekelinde saklý tek lokmadýr benim yüreðim ve gagalandýkça semiren bir nimettir ki sevginin kök hücresine saklanýrým bazý bazý.

Baþat sözcükler.

Baþýný eðen baþaklar Rabbine duyduðu sevinçle ve muhteviyatý ömrün bazen çürüyen kökün bazense azýða alýnan düþler gibi kýrbaçlandýkça acýlar büyüyen elemde baþ verir tohumlar.

Acýdýr þairin ýrký.

Acýmaz da þair içindeki sefile.

Aþka âþýktýr o yoldaþ yürek ve afakanlar bastýkça geceye gündüzü diker penceresinde saf tutan kuþlardan alýr ilhamýný.

Esen rüzgâr.

Efemine gölgeler ve efkâr.

Hazanýn ön sözüdür gece ve gecenin firakýdýr mýhlandýkça olduðu yere neþreden türküler ve ilhamý satýrlarýn belki de þair bir ömür ihmal edildiði için öyle çok da kale almamýþken kendini öncesinde.

Huzurdur kökeni þiirin ve hüzün.

Küredikçe harfleri kurutur yaþlarýný ve kükrer imgeler bazen afaki bir teselli ya da tecelli eden izafi bir mutluluk.

Þair mutlu mudur sahi?

Ya, mutu kayýp iken?

Yansýzdýr üstelik yazar ve yaþarken.

Yeþerendir dipte saklý olan ve yaþ alandýr isyan ve yaþayan yaþatandýr umut.

Aþkýn körebesi yalnýzlýðýn da alfabesi ve hüzün denen rüzgârda mutlak bir rövanþtýr aldýðý kýrýk hecelerden derlediði hüzünle karýþýk bir intibadýr belki de býraktýðý geride ve ileride asýlý o el freni ile tutunur da tutunur hayata.

Temize geçtiði ömür.

Temyiz edilen bir o kadar.

Telafisi mümkün olmasa da geçmiþin andaki mevcudiyeti ile geleceðe damgasýný vurur þair ve can evinden vurulur illa ki ve her can verdiðinde yazar ve her yazdýðýnda can bulur ve böyle gelir geçer zaman ki zamansýz bir aþktýr þairin yüreðini kaptýrdýðý ve kapýþan duygulardan arda kalanla örer þiirlerini ve her kar yaðdýðýnda usulca dokunur o kar tanesine elbet bir ömür incindiðinin yanýnda lafý mý olur o usul d/okunuþun ve iþte yaza yaza ve acý çeke çeke ve seve seve hidayete erer þair.

Oysaki bir nihayettir çoðu insanýn gözünde.

Ama þair bilinmeze âþýktýr bir de yüreðindeki devingen iklime ve göçebe kuþlardan alýr ilhamýný ve kanat açar sonsuzluðun ruhuna konduðu kadar adar da kendini Ýlahi Aþka…

Ç/engelli bir düþten az evvel firar ettim ve iþte gerçeði resmediyorum.

Dolan miadýn yankýsý hala cereyan ediyor ve cüret eden gölgelere verip veriþtiriyorum.

Ruhumun patikasý.

Yüreðin pazenden sözcükleri…

Ah, kanamalý imgelerim ve kanatan acýlarým açýsý yok bu yitip giden düþen ve mazinin lakin ufkuma baþ koydum ben umudu elden býrakmadan söküklerimi dikiyorum acele ile aþk ile.

Hazan makamý nükseden.

Hicran makamý yüreðimden efkârla tüten.

Hicreti belki de günün ve gecede saklý bir neferim ben.

Nazlý sevdam niyaz yüklü fukara varlýðým.

Sözcükler kasýtsýz.

Aþk kasýtlý.

Renkler öksüz.

Ebemkuþaðý titreten ve sarsan içimdeki kaçkýn mevsimleri.

Mevsimsiz bir aþka düþtüm ben ve reþit kýldým o gün varlýðýmý ve ben ki kozamdan firar edemedim bir ömür ve ben ki uçmayý bilmeden tüm evreni afaki kanatlarýmla tavaf ettiðim.

Hem günüm günüme uymaz benim hatta aným anýma.

Tevafuk bildiðim nice zaman zarfý öykü ve yüreðin buklesi kýpraþan ve coþan ve de ç/aðlayan.

Aþka namzet öyküler…

Ah, dün mizaçlý þiirler.

Þehrin yedi tepesine konup da yeniden kat çýktýðým dilekler ve uzandýðým her yürekte saklý bir referans iken öykündüðüm mazimde saklý binlerce ayrýntý ve þehrin telaþlý ve talaþlý kaldýrýmlarý.

Bazen sektiðim bir taþtan diðerine.

Bazen gözüm açýk sayýkladýðým bir düþ’ ün aslýnda gerçek olduðunu fark etmek büyülü bir tahayyül ile kâbuslarý attýðým çöp sepeti ve ihbar etmekten büyük haz duyduðum iç sesim…

Kanaviçeler ördüðüm.

Görgülü bir aþkýn da nakkaþý iken kalemin dokusunda ve d/okunuþunda saklý rüzgâr gibi içime estiðim ve de alametifarikasý zamanýn bazen alt ettiðim acý eþiðinde saklý devasa ve açýsýz bir üçgende oynaþan rüzgâr ve bulutlar.

Kasvetli günün öðretisi iken kalem.

Kalender meþrep sözcüklerin de firar ettiði lügat.

Þimdilerde depreþen iç sesim ve yarýna dönük yüzüm ve atim ve mazim bazense kök söktürdüðüm içimdeki çocuðu da falakaya yatýrdýðým bir ömrün özeti iken kalemin her þerh düþtüðü duyguda yeniden doðmanýn da mucizevi farkýndalýðý ile hayallerimi gerçek kýldýðým ve bildiðim.

En çok da bilinmezin g/izinde aksasa da iç sesim ruhumdaki girdap bazen sökün eden umut bazense hicap ve sessizliðin raconu iken kalem sessizce yazar ve severken iman gücümle bir ömrü ayakta geçirdiðim ve yalnýzlýðýn da manifestosu bunca zaman süren sessizliðin son bulduðu katýksýz niyazýmla ve kalemimle eþlik eden kaderin de yüzü suyuna hürmeten bitap düþmek ne ki kederin ýslýkladýðý gün ýþýðýnda saklý iken…