Online Üye
Online Ziyaretçi
Ş İ İ R – IV
(SABAH)
Sabahın en erken saatinde,
bir tıkırtı duydum kalemliğimden.
Yusuf yine oradaydı.
Kuyruğunu mürekkebe daldırmış,
duvarlara cümleler yazıyordu:
“Ölmek kolay be şair,
zor olan — bitmemek.”
O an titredim.
Kendime dokundum,
elime kelime bulaştı.
Demek ben hâlâ yazılıyordum.
Yusuf, dönüp baktı bana:
:gözlerinde iki nokta,
dudaklarında bir ünlem vardı.
“Sana bir sır vereyim mi?” dedi.
“Ben senden doğmadım…
Sen benden doğdun!”
O an evin duvarları ürperdi,
her raf, her kitap, her sessizlik.
Kelimeler duvardan taş gibi düştü yere.
Ben diz çöktüm,
fare ayağa kalktı.
“Yusuf,” dedim,
“Sen nesin?”
Gülümsedi:
“Ben şiirin içinden kaçan senim.”
-1 Kasım 2025-