Bir rüzgâr geçti kalbimden sessizce,
Adýný fýsýldadý, zamaný durdurur gibi.
Bir gül açtý sonra, ellerim titrerken,
Belki aþk dedikleri buydu 
Bir ihtimalin izi.

Gözlerinde bir bahar gördüm, solmayan,
Gecenin içinde parlayan tek ýþýk gibiydi.
Her yaradan sýzarken eski bir hüzün,
Senin sesin dokundu
“Geçer” der gibi.

Ve ben öðrendim:
Aþk, kaybolmak deðil, kendini bulmaktýr.
Umutsa, karanlýðýn içinden yürüyüp,
Iþýða inanmaya devam etmektir.