Bir sözcük olmayý abartmak mý benimki yoksa ya da kabaran kekten bir parça alýp kalanýný çöpe dökmek mi?

Yorgun bir sözcük olmayý reddediyorum, bayým aslýnda cinsiyet ayrýmý yapmadan size bayan diye seslenmek istiyorum.

Mademki müreffeh bir dünya ve de iklim özlemi taþýyoruz içimizde sonra da birbirimize yapmadýðýmýzý býrakmýyoruz.

Süklüm püklüm bir evrim geçiriyor içimdeki cüce ve onun içindeki dev ve ben aðzýmla tuttuðum kuþlardan bir özgürlük parký inþa ettim hem sözcüklerim de kuþlarým da kibirsiz gerçi her þeyin artýk bir safsatadan ibaret olduðunu biliyorum ama…

Gökkuþaðýný evin duvarlarýna çizdim sonra da tüm duvarlarý yýktým ama her þey öylesine karýþýk ve izafi idi ki elbet duvarlar ses geçirmez iken bu son haliyle görüntü geçirir hale geldi.

Aidiyet duygumu sorguluyorum sonra da taslaðý olmayan projeler sunuyorum müdürüme ve o sadece esniyor hem de yüksek sesle ve anlýyorum ki; benim bu þirkette durmam için tek bir sebep bile yok elbet aldýðým yüksek maaþ dýþýnda ve bunca þey yaþamýþ biri olarak bu maaþa ihtiyacým var.

Ve yüreðim nasýl da kuþ gibi çýrpýnýyor ve bana bakan bunu görmüyor zaten üstümü baþýmý denetliyor sanýrým ne zamanki bana bakan birinin gözleri kýyafetlerime gitse ve ayakkabýlarýmýn boyalý olup olmadýðýna bakýyorlar hem de nasýl ve ben yüzümü boyamayý reddediyorum ve sürekli elimde bir sünger ayakkabýlarýmý parlatýyorum sanýrým dünden kalan bir alýþkanlýk hele ki okul yolunda ayaðýma tek geçirdiðim annemin eskimiþ ve yýpranmýþ terlikleri iken.

Babam öldükten sonra seneler var ki ayakkabý giymedim gerçi halimize acýyýp da eskilerini veren üç beþ komþumuz vardý ama ve ben nasýl da sevinmiþtim onlarý ayaðýma geçirdiðimde ama devamý gelmedi iþte…

Hele ki sabahýn erken saatlerinde kalkýp da evimize uzak mesafede olan okuluma gitmek için mutlulukla o emanet ayakkabýlarý ayaðýma geçirip de karþýlaþtýðým ayný yaþtaki komþunun kýzý:

‘’Hým, nasýl da yakýþmýþ ayaðýna Aynur. Ve lütfen ayakkabýlarýma iyi bak yoksa bir sonrakini baþkasýna veririz.’’

Tam da Besmele ile ilk adýmýmý atmýþken…

Ve o gün okula çýplak ayakla gittim üstelik üstüme büyük gelen o alacalý bulacalý hýrkayý da hýrsla çýkarýp kýzýn suratýna attým.

Belki de okula gitmemeliydim ama ben mademki okuyup büyük adam olacaktým ya da kadýn ne de olsa cinsiyet ayrýmcýlýðýna hep karþý çýktým gerçi babam eve her geldiðinde annemi yerlerde sürüklerken ve annem sýrf bizim için bu acýmasýz adama katlanýrken.

Hayat ne garipmiþ doðrusu. Bir gün gelip de babamý özleyeceðim hiç gelir miydi akla?

Tam anneme bunu söylerken hýþýmla kalktý oturduðu sandalyeden:

‘’Midemiz yine boþ Aynur ama en azýndan gözlerim yaþ dolu deðil hem yaralarým da iyileþmeye yüz tuttu.’’

Annem haklý, evet: babam yaþarken de aç yatardýk her gece en azýndan þimdi evde huzur var. Ama yine de emin olamadýðým bir þey var elbet annemin yaralarýnýn gerçekten iyileþip iyileþmediði.

Sözcüklerimin nereye gideceði umurumda deðil mademki elim ekmek tuttu ve mademki annemi de baþköþeye oturttum üstelik çýplak ayaklarým artýk üþümüyor gerçi içimdeki çocuk hala zangýr zangýr titriyor ama…

Okula ayaðýmda ayakkabý ya da terlik olmadan gittiðim o gün ve müdür beni bir kenara çekip de…

Bilin ki ne söylediðini asla size söylemeyeceðim ama bildiðim bir þey var ki; artýk ne yapmam gerektiðini öðrendim o gün hele ki ayakkabýlarýn sahibi o komþu kýzý gidip de beni müdüre þikâyet etmiþken ve ben günlerce okula çýplak ayakla gidip geldim ta ki ücretli derse giren Ýngilizce öðretmenimiz beni fark edene kadar.

Gerçi herkes farkýndaydý ne olduðumun ama ben bir bireydim eþya olmayý reddeden üstüne üstük Allah’a yemin etmiþken iyi bir insan olacaðýma dair ve de kimseyi küçük görmeyeceðime elbette okulumu bitirip mesleðimi de elime aldým mý…

Tüm okulun göz hapsindeydim artýk ve çorap dahi giymeyi reddetmiþ ayaklarým kanaya kanaya gidip geldim okula uzun bir süre ve yapýlan tüm aþaðýlayýcý yardýmlarý reddediyordum çünkü ben annemin kýzýydým annemse bir yorgun savaþçý ve her eve gittiðimde ayaklarýmý tuzlu suya koyup dakikalarca tasta bekletiyordum yaralarým ve acýlarým dinsin diye.

Beni fark ediyordu insanlar ama iyi gözle ama art niyetle ve biliyordum artýk onlarýn gözünde ne olduðumu.

Lakin ben kendimi biliyordum ve onlarýn bakýþlarýný görmezden geliyordum ama o gün…

Yine soðuk ve yaðmurlu bir günün sabahýnda vardým okula erkenden ve oturdum sýrama bir an evvel dersin baþlamasýný bekliyordum gerçi boþ geçen çok saatimiz vardý ne de olsa okula atamasý yapýlmayan sayýsýz öðretmen vardý o tarihlerde ve ücretli çalýþan Ýngilizce öðretmenimiz inanýlmaz bir performans ve üstün gayretle boþ geçen diðer branþ derslerine de giriyordu. Bu arada müdürümüz deðiþmiþ ve yerine yeni bir müdür atanmýþtý ve adý hala aklýmda:

‘’Mehmet Rüzgar.’’

Adam gerçekten de rüzgar gibi esiyordu okulda ve ücretli çalýþan öðretmenimizle aðýz birliði etmiþçesine tüm okula inanýlmaz bir istikrar gelmiþti gösterdikleri insan üstü çaba hala hatýrýmda zaten beni ben yapan da bu iki deðerli eðitimcidir.

Sürekli telaþ halindeydi Ýngilizce öðretmenimiz ve demesi oydu ki; atamasý yapýlamadýðý için ücretli çalýþmayý tercih etmiþti üstelik baþka imkânlarý olduðu halde ve iþte ilk görev yeri de Ýstanbul’un çok ücra bir semtinde olan okulumuzdu ve anladýðým kadarýyla öðretmenimiz mesleðine âþýktý.

Sözcüklerim gerçi çalýþtýðým þirketin haricinde bir yerel bir dergide köþe yazarlýðý da yapýyorum bu anlamda beni çelimsiz ya da kendini bilmez biri sanmayýn en çok da þimdi zorlanýrken duygularýmý aktarmak adýna ve ne yazýk ki bu iki deðerli öðretmenimin izine rastlayamadým yýllar sonra gerçi ikisi de genç ve idealistti ve bize o kadar þey sunmuþlardý ki.

Sözcüklerimin dokunulmazlýðý var ve ben bu cümleleri yazarken annem yataðýnda derin acýlar içerisinde uyuyor hele ki bir ömür babamdan yediði dayak ve beni ve kardeþlerimi okutmak adýna yýllarca diþini týrnaðýna takýp önüne gelen her iþte namusuyla çalýþýrken ve seneler sonra biz tam da huzura ve düzenli bir gelire ve iyi bir hayata kavuþmuþken.

Aklým annemde gerçi ben iþteyken bir hemþire ona refakat ediyor ama…

Aklým hala da dünümde hem ve elbette ayakkabýlarým boyalý olmalý yüzümse boyasýz ve doðal ve asla da maske takmadan yaþarken bir ömür.

Bunu bana yansýtan annemdir ve dünümde saklý kalan öðretmenim ve adý da bende saklý kalsýn, olur mu? Çünkü inanýlmaz utangaç ve merhametliydi ve onun izine yeniden rastlayamamanýn verdiði üzüntü ile doluyum ama içimdeki sese de inanýyorum çünkü her þeyin en güzelini hak ediyordu o aslýnda müdürüm de ve tüm öðretmenlerimiz ama bazý insanlar bir adým öne geçebiliyor hele ki bunu insanlýk adýna þiar edinmiþken…

Bana yalýnayak Aynur diyordu neredeyse okulun tüm öðrencileri ve ne zamanki bu, öðretmenimin kulaðýna gitti üstelik yaþadýðým olay soðuk bir kýþ günü meydana geldi ve nasýl da yaðmur yaðýyordu o gün adeta gök delinmiþçesine ve bizler bu hava koþullarýnda merak içindeydik öðretmenimiz gelir mi gelmez mi diye…

Geldi elbette ama birkaç saat rötarla ve sýnýfa bir daldý ki üstelik gülen gözlerle ve üstü baþý sýrýlsýklam ama ötesi de vardý iþte ve bunun bilincine varan sadece ben deðil tüm okul olacaktý ve tüm öðrenciler hatta burun kývýran veliler ve sözüm meclisten dýþarý yine birkaç da diðer öðretmen.

‘’Öðretmenim…’’

‘’Çocuklar kusura bakmayýn azýcýk geç kaldým ama telafi edeceðim elbet. Haydi, tüm defter ve kitaplarý kaldýrýn sýradan ve sadece beni dinleyin çünkü size bir hikaye anlatacaðým üstelik baþýmdan geçen ve bire bir olan.’’

Hepimiz kulak kesilmiþtik ve arka sýradan birkaç öðrenci kýkýrdamaya baþladý:

‘’Öðretmenim çok ýslanmýþsýnýz. Üþütmeyin hani.’’

Oysaki hiç de üþür bir hali yoktu üstüne üstük ceketini çýkardý ve þimdi üzerinde incecik bir kazak vardý üstelik kollarý yýrtýk.

‘’Siz üþümeyin yeter ki. Yeter ki siz iyi olun ve sonuna kadar okuyun ve ülkeye faydalý gençler olun.’’

Öðretmenim o kadar güzel ve doðaldý ki üstelik çok güzel ve þýk giyinen biri ama bu gün her zamankinden çok farklýydý. Kollarýmý çekiþtirmeyi býraktým ve vazgeçtim anamýn yama yaptýðý kazak kollarýný saklamaktan. Demek ki öðretmenler de yýrtýk ve yamalý kazaklar giyebiliyordu üstelik bu kadar okumuþ eli ekmek tutan ve…

Arkadaki diðer öðrenciler de kýkýrdamaya baþlamýþtý bu sefer dayanamadý biri ve sordu:

‘’Öðretmenim siz de mi yalýnayak geziyorsunuz artýk Aynur gibi?’’

Göz göze geldim bu eþsiz kadýnla ve gözlerindeki nemi ve ýþýltýyý gördüm ansýzýn gerçi öncesinde de buna þahit olmuþtum ama bu gün bir baþkaydý öðretmenimiz.

‘’Neden olmasýn caným? Herkes gezebilir yeter ki yürekleriniz yalýn ayak olmasýn; yeter ki yürekleriniz yalýn sevgiyle dolsun.’’

Ayaklarým üþümez oldu bir anda ve sýnýf öylesine ýsýnmýþtý ki üstelik yaðmur kara dönüþmek üzereydi dýþarýda ve okulun kaloriferleri aylardan sonra ilk kez az daha olsa yanýyordu.

Her þeyin ötesinde yüreðim o kadar ýsýnmýþ ve huzurla atýyordu ki ve o gün iyice dank etti aklýma ne yapmam gerektiði. Herkesten çok çalýþacaktým ve okulun en iyi öðrencisi olacaktým hoþ zaten baþarýlý bir öðrenciydim ama…

Sonra sandalyeye astýðý poþetin yanýna gitti öðretmenimiz ve içinden iki çift ayakkabý çýkardý ve yine göz göze geldik öðretmenimle:

‘’Haydi, gel de beraber giyelim ayakkabýlarýmýzý bak ikisi de ayný model sadece numaralarý farklý. Önce sen mi giyersin ben mi?’’

Ne yani, öðretmenimle bir örnek ayakkabýlarým mý olacaktý üstelik hayatýmda aldýðým ilk ve en unutulmaz hediye. Çekinmem için bir neden yoktu artýk mademki öðretmenimin de ayaklarý çýplak ve üþümüþtü…

Tereddüt dahi etmeden yanýna gittim öðretmenim ve kulaðýma fýsýldadý usulca:

‘’Ders çýkýþý müdür beyin odasýna gel, Aynur. Senin için bir sürprizimiz var.’’

Gülen gözlerle baktým öðretmenime ve usulca baþýmý salladým ve baþýmý okþadý anaç bir ifadeyle.

‘’Öðretmenim, bize anlatacaðýnýz o hikâyeyi söyler misiniz?’’

‘’Sýnýfa girdiðim ilk andan beri ne anlatýyorum sanýyorsunuz çocuklar? Hem zaten günün birinde Aynur bu hikâyeyi kalemine yakýþýr bir þekilde yazacak, öyle deðil mi Aynur?’’

Yazdým üstelik o hikâyeyi de deðil yalnýzca. Nice hikâye hem baþýmdan geçen hem hayal gücümün emrinde ama en güzel hikâye yaþayýp baþarmaktý elbet sevgiyle beslenen bir yürek ve insanlar…

Aslýnda benim hikâyemi yazan Tanrý ve sevgili öðretmenim: üstüne kaç hikaye yazarsam yazayým haklarýný ödeyemem ve Allah’ýn verdiði güç ve bunca imkansýzlýk içinde devlet de bana sayýsýz imkan yaratmýþken ne yazarsam yazayým ne yaparsam yapayým borcumu asla ödeyemem…

Ýþimde çok mutlu olmasam da zor bir hayatýn meyvelerini topluyorum üstelik geceleri de yaptýðým baþka bir mesleðim var hem de çok sevdiðim elbet öðretmenimin de eþlik ettiði nice hikayeyi yazmama vesile.

Uyumadan annemin ilaçlarýný vermeliyim bir de yarýn giyeceðim ayakkabýlarýmý iyice parlatmalýyým gerçi artýk kimse dikip de gözlerini ayaðýma bakmýyor ama.

Her nerede isen seni seviyorum caným öðretmenim.

DÝP NOT: YAÞANMIÞ GERÇEK BÝR HÝKAYEDÝR...