Bir Bahçede

Sessiz bir bahçede,

Büyüyemeyen tomurcuklarýn gölgesiyle yürüdüm.

Bir yanýmda zamanýn dikenli çarký,

Bir yanýmda unutulmuþ saatlerin paslý nefesi.

Ne eksildim kimselerle, ne çoðaldým kendimce.

Bir ses, uzak bir kuyudan çaðýrdý,

Ama ben duymadým,

Çünkü içimdeki duygular çoktan taþlara gömülmüþtü.

Kýrýk bir kalemin düþen parçalarý gibi,

Daðýldý içimdeki þarkýlar.

Ve ben, bir dalganýn yüzüme çarpan serinliðinde,

Yeniden doðmayý deðil,

Sadece kendi halime býrakýlmayý diledim.

Bir gölgenin içinde yürürken,

Adýmlarým taþlara deðil,

Kendi içimdeki boþluða çarptý.

Bir ses vardý,

Ama adý yoktu.

Bir nefes vardý,

Ama soluðu yoktu.

Zamanýn kýrýk aynasýnda kendimi deðil,

Yitmiþ yüzlerin hatýrasýný gördüm.

Bir dalga vurdu, ama deniz suskundu.

Bir çýðlýk yükseldi, ama gökyüzü saðýrdý.

Ve ben,

Bir yolcunun terk ettiði han gibi,

Kendi halime býrakýldým.

Ne çoðaldým,

Ne eksildim.

Sadece durdum, sadece sustum.

Bugün içimde yeþeremeyen düþlerimi, rüzgârýn unutulmuþ vadisine serpeceðim.

Bugün içimde ýþýða kavuþamayan hatýralarýmý, gölgelerin boþ avlularýna býrakacaðým.

Bugün içimde kanatlanamayan dualarýmý, sessiz gecelerin sessizliðinde Rabbime göndereceðim.

Mehmet Aluç

Not. “Bugünle” baþlayan son mýsralarýmý þiirinde” Mesut Kuntanýn” “Mahþerin dört atlýsý” þiirindeki baþtaki týrnak iþreti içindeki metaforla ayný duygularla yazým.

Mehmet Aluç