Þimdi bunlarý düþünüyorum. Sessizliðim o derece arttý gitti. Herþeyden geçtim aylardýr. Hiçbir þeyimle ilgilenemez oldum. Fakat önceden böyle miydim. Bunlar mý düþünür dururdum. Neden diye sorar mýydým kendime, neden?

Bazý olaylar gün geçtikçe tazelenir oldu. Geçmiþim hala bir þeytan, ya da yüzü o derece çirkin; ihtiyar kötü bir koca karý gibi peþimden geliyor. Bazen kaçýyorum ondan, bazen ise oturup adamakýllý konuþmak geliyor içimden. Sorduðum her soruya doðru düzgün cevap veren, sakin, anlayýþlý bir insan olarak görüyorum onu. Ama biraz üstüne gidiverince birden çirkinleþiyor hasbam.

Bir sabah vaktiydi. Gece delirmiþ gibi yaðmuþ yaðmýþtý. Bahçemizin her yeri gölete dönmüþtü gibiydi. Hala hafiften yaðýyordu bir taraftan. Herkes uyuyordu daha, benden baþka uyanan yoktu. Tuvalete gittim geldim. Yaðmurun ve topraðýn kokusunu ciðerlerime doldurdum. Küçük bir kahvaltý hazýrladým kendime. Yeni Türkü’nün en sevdiðim þarkýlarýný açtým VCD playerden.

Mutfaðýn kapýsý açýktý. Bir yandan kahvaltýmý ediyor; bir yandan ise mutfaðýn penceresinden karþýdaki delirmiþ gibi esen rüzgarda dans eden kavak aðaçlarýný seyrediyordum. Ýþte o an geçmiþimi düþündüm.

Bir þekilde dünyaya geldim. Bazen alýþtým, bazen þaþýrdým. Çocuk da oldum, genç de oldum. Bazen yaþlandým, bazen ise ölmüþtüm sanki. Güzel þeyler de vardý dünyamda... Sevgilimin gözleri. Bulutlar, yaðmur, rüzgar...

Þimdi bunlarý düþünüyorum. Sessizliðin tam ortasýndayým. Ýstemedim hiçbir zaman dünyanýn malýný mülkünü, sevgiyi arzuladýðým kadar...