Online Üye
Online Ziyaretçi
Pencereden dışarı baktım dört mevsim. Gözlerim görüyordu işte dünyayı. Kalbim hala atıyordu sevgisiz, kederle…
Yeryüzünün bir parçasında yaşıyorken hayatımı, bir başkasına geldim işte. Burada da yaşıyorum. Dünyaya uymaya çalışıyorum bir nebze. Var yine de ailem var, bir abim var; bir de küçük yeğenim. Aklıma getirdikçe keratayı yaşama umudu doğuyor tekrar tekrar içime.
Ben uzun zamandır yaşıyorum sevgisiz. Bu bir hastalık gibi adeta kapladı tüm benliğimi. Bazen, aynalara da bakmasam; varlığımdan şüpheye düşüyorum.
Arkadaşlarla konuşuyorum bazen. Dünya telaşına düşmüş hepsi, haksız da değiller hani. Allah onların yardımcısı olsun. Ben dünyayı istemiyorum. Ben sadece tek şey istedim her zaman Rabbimden; HUZUR…
Şu an yaşadığım dünyada ve öldükten sonraki sonsuz Ahiret yaşantımda tek şey istiyorum; o da huzur. Ama bırakmıyor işte kara şeytanlar, bırakmıyor peşimi. Gece, gündüz her zaman peşimdeler onlar.
Neden huzur istiyorum diye sordum arada bir kendime. Sonra iç dünyamı gösterdiler bir gün uykumda. Senin istediğin bu, dediler. Şimdi bu koskoca hapishanemde bekliyorum sevgilimi; yüzümü bile görmediğim sevgilimi. Beklemek ne kadar çok acı verse de insana, beklemeden de duramıyorum ya…
Her ne kadar küçülse, küçücük kalsa da seviyorum umutlanmayı. Önceki hayallerimi yakalamaya çalışıyorum. Arada sırada sevdiklerimi aklıma getirip, başaracağım tamam diyorum.
Sonra birden çöküyor hüzün, tüm gücüyle üstüme. Elimi kolumu kaldıracak gücüm kalmıyor. Ve böyle geçiyor hayatım. Hayatım tüm hüznüyle geçiyor, ben farkına bile varmadan.
Pencereden dışarı baktım yabancı bir yerde dört mevsim. Yaşadım her anımı derin derin. Yaşama hırsı bürüdü arada bir. Özledim neyi özlediğimi bilmeksizin.
Pencerem bana baktı dört mevsim. Beni izledi, sıradan hayatımı. Gördü, sevinçlerimi, hüzünlerimi. Bir ara hareketlenecek ama bu rutin hayatım. Sonra eski düzenine devam edecek. Ve ben yine yazmaya devam edecem hayatımı… Yine yazacam ama hayatımı, hayallerimi…
Mehmet ÇİFTCİ
15 Ağu. 09